ID: 73
 Data e postimit: 0000-00-00 00:00:00
Titulli: RRËFIMI
Lloji: Tregim
Tema: RRËFIMI
Autori: Rrok Berisha
Qyteti: Prishtinë
E-mail: rrokberisha@yahoo.com
Teksti:
Ai, kur e kishte ndier në palcë peshën e mëkatit, dhe kur e kishte bindur veten se është fajtor e mëkatar i papërmirësueshëm deri në varr e kishte marrë një hap tejet të rëndë e serioz. Kishte vendosur që ta ndërtojë një varr, ngase e kishte humbur besimin edhe te të gjithë të vetët dhe për një moment një e rrëqethur ia kishte pushtuar trupin. Ata, të trungut tim, do të më lënë pa varrosur, por edhe nëse më varrosin, nuk do të qesin emër në rrasën e gurit, pra varrin do të ma lënë pa emër e mbiemër, mendoi.
Këtë e kishte përjetuar rëndë, ngase gjakun me kohë e kishte përzier me gjak të huaj, dhe nga lidhja e tij më atë gjak të huaj, s’kishte mbetur asgjë pos një dege e cila me kohë ishte shartuar edhe shumë herë duke e anashkaluar tërësisht përkatësinë dhe lidhjet me të. Pra kishte qenë dhe kishte mbetur gjithnjë gjak i humbur i tokës, për të cilën që ta rikthejë të kaluarën, aq shumë trumbeton dhe rrah gjoks për të. Dhe, jo rastësisht, edhe për punimin e varrit, të cilin kishte vendosur ta ndërtonte në fshatin e lindjes, kishte mjeshtër miqtë e tij të një gjaku, gjuhe e kombi tjetër. Ata që nuk i kishte as farë e as fis, por që kishin përzier trashëgiminë e gjakut. Miqtë e kohës së rinisë dhe të kohës së pjekurisë gjithmonë për shqiptarët ishin dëshmuar si varrtarë të fortë për shqiptarët. Punonin varre pa pritesë në çdo kohë e në çdo vend, të formave të ndryshme, e sidomos kur ato edhe paguheshin mirë. Nga çasti kur mjeshtrit kishin filluar të gropojnë varrin tij, atij iu kishte rrëqethur trupi dhe në atë moment i ka rënë në mend për Zot!
Dhe kështu kishte ndodhur mrekullia e parë! Kur ishte punuar varri, njeriu antife dhe antiZot, ishte bërë edhe me varr, pra kishte kryer të vetmen vepër si duhet deri në atë kohë. Pasi që kishin përfunduar punimet, mjeshtrit kishin insistuar që ai të hynte në varr dhe të shikonte vetë se a ia kishin kryer mjeshtrit punët në varr sipas marrëveshjes. Dhe, pa u hamendur, pak nga kërshëria dhe pak nga fakti se po bënte një vepër të madhe dhe sugjerimet e mjeshtërve – miq, e kishin
shtyrë të hynte në varrin e ndërtuar nga betoni e armatura dhe të zbukuruar me guralecë të mermerit të bardhë dhe të zi. Derën (vrimën) nga duhet ta shtinin në varr për së vdekuri e kishte kaluar me sukses. Kështu kishte hyrë në varr i gjallë dhe kishte shijuar ftohtësinë e betonit. Duke menduar atë rast ishte trishtuar dhe për të parën herë i kishte rënë në mend për Zotin, por iu kishte dukur se ishte vonuar dhe pendimi nuk do të kishte sukses. Tash nuk ia kishte besimin që pas gjithë atyre viteve t’i drejtohej Zotit. Dhe, pa bërë një as dy, shpejt si gjithnjë, e kishte zgjidhur dilemën.
Cili të bëhet pajtimtari i tij: Zoti apo djalli?
Edhe djallin e adhuronte shumë, ngase atij i besonte shumë më shumë se Zotit! As për këtë zgjidhje nuk i kishte ardhur keq, ngase gjatë gjithë jetës ky njeri kishte pasur pamje njeriu dhe veprime të djallit. Hamendja se cilin ta zgjedhë e kishte lodhur shumë. Më kurrë në jetën e tij nuk kishte qëndruar gjatë në miqësi me njerëz… Nuk kishte njeri që nuk e kishte urryer dhe prishur.
Për herë të parë, në ato çaste, iu kishte sjellë në mend filmi i familjes, dhe vërtet kishte ndier dhembje e trishtim. E kishte ndier veten të mjerë e të vetmuar. E kishte ndier peshën e mëkatit, se si kishte arritur t’i urrejë aq shumë familjen dhe të afërmit e tij. Madje i kishte injoruar, larguar dhe shkatërruar….! Sa e sa herë ishte deklaruar se nuk e kishte askënd! Të gjithë shokët dhe miqtë i kishte përmbytur. Madje edhe bashkëfshatarët e tij i kishte harruar, nënçmuar dhe ishte distancuar nga ata, ngase nuk njihte askënd të afërm, vetëm atë që e donte dhe punonte për të. Edhe gjakun e vet të shprishur, e të përzier me gjakra të tjerë sllavë. Në këto rrethana, për një moment, djalli i ishte dukur më i afërt dhe më i aftë, ndoshta edhe pse gjatë kësaj pjese të jetës më shumë i kishte prirë dhe mbajtur veprat e tij.
Ai gjithmonë ishte tallur edhe me Shën Mëhillin (xhebrailin), ai që i merr shpirtrat e njerëzve. Kjo mrekulli duhet të shquhet nga një rast interesant. Pasi që hyri në varr dhe pasi që kishte shikuar “shtëpinë e re “ të pasvdekjes, ai kishte ndier nevojën për gjumë dhe ishte kotur pak. Freskia e tokës dhe e betonit në varr e kishte mundur vapën e madhe që bënte jashtë.
Trupi dhe mendja kishin ndier nevojën për qetësi.
Kotja apo mashtrimi që ia kishte bërë gjumi, bashkë me freskinë, kishte parë djallin në ëndërr dhe i ishte bërë sikur kishte vizituar Zotin. Djalli këtë udhëtim e kishte marrë për hir të mikut të tij, që t’i dëshmohet atij, se është më i fuqishëm se krijuesi – Zoti dhe jo të kërkojë mëshirë e falje për mëkatarin. Kjo ëndërr edhe një herë e kishte tronditur. Iu kishte bërë se para Zotit, kishte dalë krah për krah me kryedjallin-Luciferin. Dhe për herë të parë veten e kishte ndier të dobët, ngase tash gjithnjë sipas mendjes së tij, Zoti po ia dinte msheftësinë dhe mikun. Dhe ky trishtim i shpirtit dhe i mendjes së tij ia kishte nxjerrë gjumin! Për një moment ishte treguar i mëshirshëm jo për krijuesin, por për mësuesinë e tij duke thënë: “ndihmona dreq i mallkuar”! Dhe në këtë rast edhe dreqi si duket i kishte ardhur në ndihmë, ishte mishëruar më të.
Nga koha sa ishte në varr dhe bashkëdyzimi me djallin e vizita e tij që ia kishin bërë Zotit, ku njeriu kishte arritur që t’i ikte evidencës së të gjallëve të Shën Mëhillit, i cili e kishte futur në listën e njerëzve të vdekur dhe atyre që kanë kryer të gjitha punës me tokën dhe njerëzit dhe të cilët duhet të japin llogari për veprimet dhe veprat e tyre në tokë… Njeriu që ishte regjistruar i vdekur, kishte pasur llogari nga ai kalkulim që kishte bërë. Kishte mashtruar Zotin, Shën Mëhillin dhe më së shumti djallin…, ngase ishte dëshmuar se është më i aftë se vetë djalli, sepse shumë herë ia kishte kaluar. E për ta vërtetuar këtë, shërbente rasti më i freskët.
Pasi që e kishin regjistruar të vdekur, ishte bërë i fortë dhe imun ndaj kohës. Shëndet dhe para kishte mjaft, ngase djalli gjithmonë është i shëndetshëm dhe i pasur. Shumë prej të afërmve të tij, por dhe shokëve, ia kishin zili për dhuntitë e reja që i kishte fituar: jetëgjatësinë, shëndetin dhe paratë! Për dituri edhe atëherë ishte mjaft i ditur, kishte mend boll, por i ruante me xhelozi, se mos po i binte kush në to dhe po ia merrte të gjitha! Mrekullia e pestë dhe pesha e rrëfimit..!
Jetëgjatësia, shëndeti dhe paratë vërtet ishin bërë pjesë të vazhdimit të të tjerëve. Nga koha e kaluar dëshira që vetë të jetë i pari dhe i pazëvendësueshëm i ishte bërë më e madhe.
Kështu me vite e kishte penguar çdo gjë, gjithçka që ishte rreth tij dhe që e rrezikonte atë. Për qëndresë përherë e kërkonte ndihmën e mikut të tij, tash kryeshejtanit-Luciferit. Dhe ai i vinte në ndihmë.
Dhe të gjithë që e pyetnin për formulën e gjithë asaj që e ka arritur, dhe moshën e shtyrë. Ai shpesh herë nuk hezitonte ta rrëfente tregimin e hyrjes në varr. Këtë të fundit për ëndërr (takimin që kishte pasur me Luciferin te Zoti), ku ishin munduar që ta mashtrojnë atë që t’i shlyente mëkatet, e kishte trishtuar pa masë, ngase tash Zoti po e dinte se cili ishte dhe çfarë bënte, por edhe me kënd shoqërohej dhe kënd e kishte epror. Pra iu kishte zbuluar sekreti. Një herë kishte qëlluar i disponuar dhe kishte rrëfyer për gjithë ngjarjen.
I kishte rënë shumë pishman, pse e kishte bërë këtë. Por fjala e kishte marrë dheun. Por edhe pas kësaj i qëndronte dhe i rezistonte nëpër të gjitha përplasjet, që të tjerët me vështirësi arrinin t’i përballonin ose nuk arrinin fare. Nuk kishte pasur besim kurrë në prift e as në hoxhë…! Nuk shkonte në kishë e as në xhami…! Kurrë nuk ishte rrëfyer as kunguar ..! Nuk e kishte lënë varësi i tij, djalli. Ai asnjëherë nuk kishte pushuar së përsërituri mëkatet, por i shtyrë në moshë, me ndihmën e varësit të tij, edhe i përballonte me sukses. Për të humbur gjurmët e mëkatit kishte filluar pak a shumë të vepronte sipas … të tjerëve që besonin dhe ky njeri i shfrytëzonte dhe i manipulonte.
Për veprimet e bëra kishte lëshuar edhe një të pavërtetë, që të shurdhrit, të verbrit nuk do ta merrnin si të vërtetë. Dhe kishte thënë se për mëkatet e bëra është rrëfyer te tre fretër e tre priftërinj, në një famulli (kishë) tjetër, larg kishës së fshatit Shën Gjon, ngase nuk ua kishte besuar sekretin priftërinjve të famullisë së tij. Kjo i kishte irrituar të gjithë, madje edhe ata që deri dje fjalën e tij e kishin pranuar si të shpëtuesit, si të ishte krijuesi i Tokës, Atdheut e Kombit. Menjëherë fjalët e kishin marrë dheun, dhe kështu kishte filluar zhveshja e mitit të rrejshëm …! Dhe në trupin e tij kishin filluar të dalin gunga, madje ato rriteshin e rriteshin. Fuqia kishte filluar t’i shterej. I tronditur nga kjo gjendje, iu kishte lutur djallit që ta ndihmonte, që t’ia rikthente fuqinë dhe t’ia hiqte gungat.
Por ai pasi që edhe ishte në grusht, tallej me të. Duke e obliguar edhe më shumë ia kishte rikthyer fuqinë, por jo si dikur, ngase as kryedjalli-Luciferi tash nuk kishte dobi nga ky plakush marroq, që s’e kishte dashur askënd, as familjen e as krijuesin e tij. Ai prapë gjuante.
Si duket as rrëfimi i rrejshëm te të tre priftërinjtë e famullisë së huaj nuk kishin ndihmuar që ai të përmirësohej as në pleqëri. Një gjë e kishte pranuar: se kishte bërë shumë gabime e mëkate. Gabim e kishte marrë edhe atë që e kishte ndërtuar varrin para shumë vjetësh, mu në fshatin e lindjes në Shën Gjon. Tash e kishte më se të qartë se përfundimisht i kishte humbur të gjithë, familjen te afërmit e bashkëvendësit, kishte humbur dhe përbuzur njerëzoren dhe mirësinë e njeriut
Një e dridhur sërish ia kishte kapluar trupin. Kishte ndier të ftohtit e varrit kur kishte hyrë në kohën e ndërtimit të tij para shumë vjetëve. Për një moment vetja iu duk i mplakur dhe i vetmuar. Edhe në varreza do të mbetem i vetmuar, – i tha vetes, dhe ndjeu dhembje. Kush isha dhe çka bëra, për një çast iu kthye arsyeja, ky ishte rast i rrallë dhe kuptoi. Unë isha e jam hiçi i kësaj bote. Lum të gjithë ata që nuk ishin e as që janë si unë..! Ata do të më injorojnë sikur që unë i injorova gjatë gjithë jetës. Madje mendoj edhe më keq. Dikush pas vdekjes sime dhe varrosjes në këtë varr, do të marrë guxim e do të hakmerret, duke ma shkatërruar varrin! Do të vijë dikush te varri dhe në rrasën e mermertë do të shkruajë emrin e vërtetë. Do të mësojnë të gjithë se kush isha..! Djersa ia kaploi trupin…!
Fërkoi ballin, por frymëmarrja iu vështirësua: si është skalitur emri. Dhe mori një vendim pak sa të çuditshëm. Ta shpërngulë varrin nga fshati i lindjes Shën Gjon ..! Por, ku ta dërgojë…! Atje ku s’e njeh kush..!Mendja i vajti në Qipro..! Atje ka një pjesë të gjakut të shprishur, gjakut të tij të shkulur nga gjaku i huaj…! Prapë ndjeu dhembje, ngase edhe atje do të jetë i huaj…! As ata nuk e donin, edhe për ata do të jetë i padëshirueshëm, ngase do të turpërohen si nga shkëlqimi ashtu edhe nga mjerimi i qenies si ishte ky..! Do një lokacion për varr në vendin e panjohur. Në këtë çast e kuptoi se nëse ka arritur që të sigurojë privilegje, për së gjalli, në llogari të të tjerëve, për së vdekuri duhet të ruhet.
Ku do të shkojë ky plakush me peshën e mëkateve dhe të varrit në shpinë?! Madje as rrëfimin e rremë te tre priftërinjtë e tre fretërit nuk i ndihmoi, por ia rëndoi edhe më shumë gungat në shpinë, po edhe në shpirtin e tij. Mendja i vajti se përfundimisht do të shkojë andej nga Shumadia, atje ku e kishte varrosur dashurinë dhe rininë e tij. Heshtja e rëndë e kishte shurdhuar, dalëngadalë i humbi të parët. Gjaku i përzier iu kishte bërë ujë. Pa dashje e në vetmi e pranoi fundin…!