ID: 86
 Data e postimit: 0000-00-00 00:00:00
Titulli: PASAPORTA BIOMETRIKE
Lloji: Tregim
Tema: PASAPORTA BIOMETRIKE
Autori: ZHORZH SAND
Qyteti: Prishtinë
E-mail: zhorzh.sand@yahoo.com
Teksti:
Shtyva gazetën në cep të tavolinës.
-Do të shkoj në kryeqytet. –
-Në kryeqytet? –
-Ç’ka këtu për t’u çuditur? Do të shkoj në kryeqytet.-
-Desha të të pyes, pse do të shkosh.-
U mendova një çast.
-Për pasaportën biometrike. Do të kthehem mbasdite. Mos ma hiq gazetën nga tavolina.-
Tek sheshi i autobusëve hezitova ndërmjet autobusit e furgonit.
-Kur niset autobusi? –
-Sapo të mbushet me pasagjerë. –
Hodha sytë nga dritaret. Ishte ende shpejt. Mora nga furgoni.
-Furgoni nuk niset, – më ndaloi zëri i atij djali. U ktheva. E pyeta me sy.
-Nuk dua unë të niset, -tha.
Ishte më mirë të ngjitesha në autobus. Isha pranë derës së mesit. Mbi kokën time, në dritare, një fytyrë e njohur, nga ato të rrallat, që nuk doja ta takoj. Më pa, më njohu, edhe pse isha e mbështjellë me shall dhe me kapuç në kokë. Sytë nuk më dukeshin poshtë syzeve. Jo vetëm që më njohu, po diçka i tha bashkëshoqëruesit, sepse ai u kthye si me marifet nga sedilja më mbrapa, ku u ula unë.
Hej, bela, – thashë. –Ruaju sa të duash. –
Shtrëngova çantën pas vetes dhe hodha shikimin nga dritarja. Do të desha që autobusi të nisej. Nuk kisha lënë ndonjë takim, por… kushedi!
-A mund të shtyhesh? Do të zbres në stacionin e afërm. –
Po të ktheja kokën, do të ndeshesha me fytyrën, që nuk doja ta takoja. U shtyva në heshtje. Dimri i ftohtë derdhet nga xhamat. Po aq e ftohtë është edhe pamja që kap syri. Ndërtesa të mbira aty – këtu e të papërfunduara. Buzërrugë mbushur me plehra dhe më tej kazanët e tyre që pëlcasin nga mbingarkesa. Ndonjë vinç i papunë. Po ashtu, punëtorë të papunë…Nuk mund ta heq shikimin nga kjo pamje, aspak interesante, që të mos takoj shikimin a asaj fytyre. Nuk e ndjeva as largimin e personit në krah. Zbres nga autobusi dhe gabimisht humbas drejtimin. Mbase, ngaqë kam dy mendime në kokë që lëvrijnë si milingona të shpifura. Në zyrën e aplikimit për pasaportën, më panë me çudi. Pa çertifikatë lindjeje nuk mund të aplikoj. Pse dreqin e harrova këtë gjë?…..”Kush të tha që e ke harruar”?….
-Nuk bëhet pa çertifikatë. Mbase pasaporta jote ka gabime.-
-E mbaj vetë përgjegjësinë e pasaportës, – thashë. – Nuk ka gabime. E kam bërë para disa vjetësh në ambasadën tonë në Romë. Kam bërë shumë udhëtime.-
Vajza me flokë të bukur mori pasaportën, shkroi numrin e aplikimit, ia ngjiti pas, ma zgjati e ndërkohë që pagova, tha:
-Nuk do të vish më këtu! –
Në zyrën e aplikimit, nëpunësja me sytë blu, u ngazëllye nga fitorja ime. Unë, nga ana tjetër e mora këtë fitore si një ogur të mirë, për punën tjetër, për të cilën erdha këtu. Duke lëvizur nga njëra godinë në tjetrën, hidhja sytë rrugëve… Mbase fati, rastësia desha të them, më ndihmon dhe e shoh…Po fatit nuk i lutem.
Kaloj para asaj kafeneje…”Kalova para kafenesë sonë, po nuk u futa brenda. Nuk do të dija të përgjigjesha kur të më pyesnin për ty”… Hodha sytë nga dritaret. Edhe unë nuk mund të futesha brenda. Vazhdoj të mendoj se ç’do të thonë të tjerët. Përballë kam rrugën nga vinte ai. E shtyj shikimin gjer larg. Shumë njerëz, shumë lëvizje. Ngjyrat e errëta e bëjnë të pamundur dallimin e xhaketës së tij jeshile.
-Mirëdita! –
Vazhdoj ta mbaj shikimin atje larg. Ai më flet përpara fytyrës. Më zgjat dorën. Fare thjesht. Si të njohur të zakonshëm të ndarë para pak ditësh. Tepër i përmbajtur. Ndërsa unë e skuqur në fytyrë gjer në lot. Dora ime mbeti pa jetë në dorën e tij. E kuptuam të dy se ajo pikë takimi aty nuk ishte e rastësishme. Ne, kërkonim.
-Mund të pimë një kafe? – mërmërita ultas, pa ditur si t’i drejtohem. U kthye drejt lokalit përballë. Dyndja e makinave e vështirëson shumë kalimin në krahun tjetër. Ai zbriti në rrugë e unë i shkova pas, si dikur. Ngriti dorën për të lajmëruar makinat. Po dorën time nuk e kapi, si dikur. U ulëm me kurriz nga banaku.
-Dy kafe! – porositi menjëherë. Mbase birrën me dy gota e porosit pas kafesë. Pritje e kotë. E pimë kafenë në heshtje, me shikim nga rruga. Po lugën nuk e futi në filxhan. Të gjitha këto detaje më dhanë të kuptoj se edhe ai po më kërkonte, po më priste. Se donte të më thoshte diçka, që ma kishte premtuar me kohë. Po ngjarjet rrodhën ndryshe. Koha na rrëshqiti nëpër duar. Tani ai është i zemëruar për gjithë sa ndodhi dhe nuk dëshiron të flasë. Po pse jemi këtu? Pse më ka kërkuar gjer në këtë pikë të largët? Gjarpëri i mendimeve të shqetësuara ma mbështolli zemrën me unazat e neveritshme: “…Unë nuk e doja më atë grua si femër, por është njerëzore, që ta trajtoja si femër. Ajo ishte e sëmurë e po vdiste”…..Unë, atëherë, nuk e kuptova këtë arsyetim. Nuk e do më, e megjithatë….. meqë ajo po vdes? Domethënë edhe tani, këtu, ka ardhur për të njëjtën arsye? Për humanizëm? U ktheva ta shoh në sy. Mendime të çuditshme duhej të vërtiteshin edhe në kokën e tij. U kthye menjëherë drejt meje, po në fytyrën e tij nuk lëvizi asnjë muskul. “Ruaju zemërimit të mashkullit, është i tmerrshëm”, më pati thënë nëna. Por në gjithë atë histori, unë ndieja pak faj. Pjesa tjetër e fajit ishte e tij. Si t’ia shpjegoj momentin e keqkuptimit? Mbase ai e di, por preferon të ruajë zemërimin. Përse, vallë? E kisha njohur pak? Po ai, mua, fare nuk më kishte njohur, që pranoi kaq lehtë se unë e kisha fyer? Nuk e kuptoi motivin? Apo kishte përgatitur një skenar, i cili, mund të realizohej vetëm nëpërmjet një zemërimi shumë të madh? Ç’e pengoi të ma shpjegonte planin e tij? Pse më la të besoj në vazhdimin e një ndjenje, të cilën ai e kishte fshirë nga vetja? Edhe kjo më duket shumë e dyshimtë….”Ndjenjat nuk janë me çelës”……Asgjë nuk kuptoj. As pse po rrimë këtu, pa folur. Sepse edhe shikimet, tashmë nuk flasin. Hapa çantën të nxjerr portofolin. Vuri dorën mbi të, pa e prekur dorën time. Ndjeva sytë të më djegin. Mbylla çantën dhe u ngrita pa folur. U kthye nga banaku. La kartëmonedhën mbi tavolinë dhe doli i pari nga lokali.
-Hajt, ditën e mirë, – përdori shprehjen e dikurshme. Më vuri një tra të rëndë përpara, të cilin unë nuk mund ta kapërceja e ta shoqëroja si dikur. Ma lëshoi dorën si të kish prekur një gjë të ngordhur. U nis përpara meje. Si atëherë. Nuk e di nëse mendoi se unë e ndjek me shikim, si atëherë, apo jam larguar. Prita të shoh dorën e tij të ngritur lart, si atëherë. Jo. Vazhdoi rrugën me hap të shpejtë. Befas pashë të lëvizë dorën e djathtë. E futi në xhep, nxori një zarf dhe e ngriti lart. Ç’duhej të bëja? Ç’duhej të thosha? Si ngurtësohet njeriu në situata të tilla!
Por….. mbase….. dikur?
E premte 5 gusht 2011 ora 18:00
VIKTORIA XHAKO
(ZHORZH SAND)