Data e postimit: 2012-06-28 05:39:19
Titulli: Vasil TABAKU "Dhimbjes i rine te vogela kepucet e heshtjes" Poezi,
Lloji: Poezi lirike
Tema: Liriko meditative
Autori: Vasil TABAKU
Qyteti: ITRANE
E-mail: Email eshte i fshehur!
Teksti:
Fragmente nga libri "Dhimbjes i rrine te vogela kepucet e heshtjes :


PËRTEJ PRITJES

Veshur me buzeqeshje
Sikur mbi supe
Të kishe hedhur
Pelerinen e argjendët të hënës…
Dhe Bota…
lunate me luftërat,
Dashuritë
puthnin vdekjen
në buzët e ftohta
Liria ishte kryefjala e ditës
Iishin mbaruar fjalët
Kufoma këngësh
Ndertonin qytetin e heshtjes
Vëndi im,
Përmes plagësh
Përshëndeste
dritën që zbriste nga qiejt
Me litar rrufeshë
Sa i gjatë ky tranzicion
Kjo pritje e thinjur shpresash
Mbi krah zogjësh të uritur…
Oh tepër e gjatë pritja përtej pritjes…
MOSKOHA
Më kishin vjedhur duart
Duart e mia të bukura
Harruar,
Mbi fasada të shëndritëshme…
Sytë e mi prej pika uji
Ishin arratisur
Mbi buzët e etjes…
Koha vraponte e shpërfytyruar
Drejt moskohës,
në harrim…
Gjithçka
Ishte një përzjerje orësh, ditësh dhe vitesh
Gjithçka dhe asgjë…
Ndërsa në treg
Një koleksion fytyrash të shpërfytyruara
Shiten si orgjinale..
Kohë e moskohës,
Ti fytyrë e mosfytyrës
Dashuri e mosdashurisë,
urrejtje e mosurrejtjes.
Oh
Më në fund
Ju lutem,
lërmëni në detin e dhimbjes sime…




SHI…

Në shpirt bie shi
Pemët buzë rrugës
Ngrihen si pikëllim i blert
Nën qiellin prej uji

Fytyra e ditës së sotme
Ndërtuar nga pika loti…
Regëtinë si një fragment i trisht hëne…

Tej në horizont
Kuajtë e lodhur të bubllimave
Në nofullat e fuqishme mbajnë vetëtimat,

Qënka e thënë miku im
Të shkojmë drejt ëndërrës
Përmes shiut
Në të vërtetë,
Ne jemi një fushëtirë e shkretë në shi
Në pritje të vetvetes…



ZJARR

Trandafili i purpurt i muzgut
Hesht në cep të buzëve të tua.
Mijëra herë kam dashur ta këput atë trandafil…
Por qielli rrebelohej
Nuk e di kush e trazonte erën,
Dhe mbrëmja lahej në buzëqeshjen tënde…

Ne të dy
Ishim dhimbja e lumtur,
Veshur me mantelin mashtrues të buzëqeshjes
Mbi prushin magjik të yjeve
Gjersa edhe vet u shëndrruam
Në një yll që digjej…



KLITHMË

Zgjat dorën ta kap
Një tufë zjarresh
Përvëlojnë gishtat
Mbi shpinën e një zogu
Fluturon brenga jonë prej ajri dhe drite
Të gjithë e shikojnë
Dhe askush nuk e dëgjonë
Ndërsa shikoj malin të çahet tejpërtej…


Ç’FARË JEMI ?...

Pyesim
Dhe ende nuk e dimë
Pyesim
Krahët e lodhur të fluturimit,
Pyesim
Flakën mbi pyllin që vdes
Pyesim
Puthjen harruar mbi buzë
Pyesim
Ujin që rrjedh nëpër heshtjen tonë
Pyesim
Tradhëtin femërore në trajtë zambaku
Pyesim
Dhimbjen tonë prej smeraldësh të thyer
Pyesim
Trishtimin si një flutur pa krahë
Pyesim
Ëndërrat e thyera si qelq nëpër shpirt
Ç’farë jemi ?
Jemi apo nuk jemi vetvetja
Jemi apo nuk jemi e sotmja e braktisur
Ç’farë jemi ?
Apo ç’farë nuk jemi…



GJITHMONË ËSHTË PAK

Është pak të flasësh
Të heshtësh
Është përherë dhe më pak.
Është pak të duash
Të urresh
Padyshim që është mëkat…
Është gjithmonë pak të presësh
Të rendësh
Ndonjëherë është tepër vonë..
Padyshim që është pak të përqafosh
Ndërsa nuk është shumë të adhurosh…
Le të themi se është pak
Të njohësh të bardhën
Ashtu sikundër nuk mund të jet gjithçka
Kur dalon të zezën…
Gjithmonë është pak
Gjithmonë
Gjithmonë…


AJËR

Zogu është prej ajri
Një shtëllungë reshë me cicërima
Ku këngët
Pikojnë si shi i vjeshtës…
…dhe mbi lëndina
Shiu prej kënge
Ndez ngjyrat e luleve
Në një festival ajri dhe drite…



MOMENT…

Ndërsa sorkadhja vdes
Në rrugën prej ulërima ujqërish
Një tufë dhelprash
Tërheqin zvarrë
Dhimbjen e saj prej kristale lotësh
Duke e mbushur botën
Me rruaza shëndritëse trishtimi…

P.S.

Gjitnonë
Është dikush
Që përfiton nga kjo vdekje
Për të zbukuruar vetveten
Me gjerdanin tragjik të lotëve të sorkadhes…



QERPIKË DRITE

Qerpikët e gjatë prej drite
Ranë ngadalë
Si degët madhështore të bredhit
Mbi fytyrën pa formë të natës
Edhe rruga
Ishte e mbyllur…
Vetëm ca hapa zogjësh
Vallëzonin tej
Duke marrë për dore
Zemrën time…
Desha të them se…ishte vjeshtë…



ATA…

-të ashtuquajturve opinionistë

Ndaj meje
Kalojnë pa u vënë re
Silueta të zeza me copëza fjalësh
Tabaku ashtu e Tabaku kështu…
Dhe unë
Për të mos u ndotur prej tyre,
Mbulohem me heshtjen time
Duke u arratisem tej nëpër trishtimin gri.
Lart nëpër qiell
Një tufë zogjësh
Shkruan një këngë të harëshme
Dhe merrë mbi krahët e brishtë
Peshën dërrmuese të dhimbjes sime…



PUHIZË

Ti je frymë e puthjes
Dritë e shikimit
Mbi fytyrën e ditës që po ikën…

Kraharori im
Është mbushur me lojra fjalësh dhe përqafimesh
Ndërsa mbrëmja
Zbret ngadalë
Me hapin tëndë prej femre
Me zërin tënd,
aromën njerzore
Dhe flokët e puhzës së padukëshme
Si një magji e shpirtit dhe dashurisë
Së papërsëritëshme…



Dashuri e dashuruar


Pres të zgjohet.
Heshtat e vështrimit
janë thyer
nëpër nudon e bukur që fle…
Asnjëherë
nuk e pash
çeljen magjike të tulipanit.
Nëpër buzë
vetëtijnë copëza flakësh....

Luaj me zjarrin
e prek , e puth
zjarre të tjerë ndez nëpër hapësirë
gjersa dhe vet
shëndrrohem në një zjarr të thinjur

.Tej në fushë
ujku rend
me sorkadhen
hedhur hajdutërisht
mbi shpinën e murrëme leshtore.
Anës rrugës
dashuri e dashuruar
dhe një varr lotësh
mbuluar në rrënkime.
Ujku
me prehën e vet rend fushës së ngrirë…



Krizë




Më mungon ti
Kjo nuk është e gjitha.
Është koha e mungesave të mëdha.
Kërkoj dritën
kur nuk kam zjarrin.
Prushërim i yjeve
më përvëlon kraharorin…

Kanë humbur lumenjtë
brenda etjes sime.
Nata
shpall festën e zezë.
Fjalët,
të lidhura si skllevër
tërheqin zinxhirët nëpër terr.

Eshtë rralluar ajri,
koha
ha vetveten
duke rendur e masakruar drejt harrimit…

Më mungon ti
kjo nuk është e gjitha…
Eshtë koha e mungesave të mëdha.
Koha
i mungon vetvetes.
Kohë pa koha rend të kërkoj kohën…




Rrethrrotullim


Ndër duar
mbaj të vrarë
një tufë klithmash

Gjithë ditën
kërkova një varrezë
Së fundi
e groposa në heshtjen time…





Buka dhe vera


Botën
e krijuam vet.
Varka e Noes po mbytej…
Të thashë
mos e merre me vehte tradhëtinë.
Buzëqeshja
pluskon e shumgjyrtë
duke humbur ngadalë
në ujin e thellë.
Psherëtimat,
si një tufë dhelparsh
rendin fshehtas në horizont
Nuk ka më varkë,
Noja eshtë mbytur,
brigjet nuk ekzistojnë më.
Bota që lamë pas
zhytet ngadalë në asgjë…

PS.

Eva me mollën e mëkatit
shëtit rrugëve
duke tunduar meshkujt…
Adami
është shëndruar i tëri në mëkat…




Nënshkrim mural



Ne vendin tim
është bërë e modës
sharja përmes shkrimeve murale.
Bubullima zërash:-Rrroftë!…
por edhe poshtë!…
Klithma cinike dhe dënesa
përmbytin rrugët.Eshtë një vërrshim
i çmendur fjalësh,parrullash,thirrjesh dhe brohorima

Mbi supet tanë të brishtë
bije breshër fjalësh të ashpra
shkruar nga duar të pasigurta alfabetësh
kultura e dyshimtë e të cilëve
prezanton qytetin dhe vendin tim të cfilitur…

Rrëke fjalësh
pasione politike, lutje mbrëmjeje
parshpirtjëje si rekuiem i ditëve që presim…
Fasada muresh të shkruara
libra gjigant të njollosur
nga duar që dridhen fillestarësh…
Ata mendojnë se fati i tyre varet nga këto shkrime.

Unë eci dhe pengohem
nëpër grumbuj fjalësh të derdhura nëpër rrugë…



Zbret Nata


Zbret nata
Pastaj
Fillon gosti e diajëve
Bota
Luan me mrekullitë e errësirës.
Në errësirë
Për errësirën e verbër
Duke pritur të çverbërohet…








Ujku



Ujku
Njihet nga ujkërimat.
Qeni
Nga qenëritë.
Po njerzit?…



Për sot



Për sot
Fluturat
E mbyllën fluturimin.
Mbi krahët e tyre
Janë vizatuar qiejtë,
klithma të kaltëra drite…



Kohë


Dita
Eshtë shkruar
Si një fjali e qartë,
Kërkohen sy
Për ta lexuar…



Hëna vdes mbi shkëmbinjë


Hena
vdes mbi shkëmbinjtë e dhimbjes
si fytyra
e trishtuar e gruas
mbi supet katror të burrit.
Sytë e gruas
janë gozhduar në qiell.
Guximi i tradhëtisë femërore
bredh nëpër yje
me arkivolin e buzëqeshjes.
Tej në horizont
mbi shpinën e murrëtyer të muzgut
si mbi supet e egra te bishës
bie pluhur drite
dhe ca regëtima
hëne…
Fytyra e gruas
lind dhe perëndon
pas çdo psherëtime rënkuese…
Hëna
vdes ngadal
mbi prerjet e ashpra gjeometrike të shkëmbinjëve…


Përtej vdekjes

Unë pash
Si digjej fjala
Zjarret të ngrinin në horizont
Si diej të ftohtë akulli
Zërat e akullt ecin në rrugë
Statujat e munguara
midis njerëzve statuja.
Bota
Lexonte heshtjen
Me zë të lart…
Me buzëqeshjen ndër duar
Vendi im
Me varret më të bukur se shtëpitë,
Mermerit ngadale..
Ju të vdekur të gjallë
Për ku nxitoni?
Përtej vdekjes
Matan jetës
Kush mund t!ju presë…?
Nga vini ju të gjallëvdekur
Me ecjen
e thyer, me fjalën e vrarë
Ju të vdekur të gjallë
Mbështjellë me qefinin e heshtjes sonë?




Asgjë

Tani
Jam vetëm një qiell udhëtues
drejt vdekjes
shëndritës
përvëlues
dhe i tejdukshëm si fjala
Nëpër humnerat e shpirtit
ndiej si gremisen retë
gjëmimet
vetetimat shkrepëtitëse
mbi jelet e kuajëve të trembur
ku rri e mbërthyer