Data e postimit: 0000-00-00 00:00:00
Titulli: PËR NJË PALË SYTJENA
Lloji: Tregim
Tema: PËR NJË PALË SYTJENA
Autori: Pilo Zyba
Qyteti: Prishtinë
E-mail: Email eshte i fshehur!
Teksti:
Merita, hidhte sytë gjithnjë nga e bija dhe shikonte me vemendje levizjet e saj. Shikonte dallgëzimin që u jepte flokëve, dhe derdhjen mbi supet e brishtë e të ngushtë.Vajza ishte rritur, dhe ajo as vetë nuk po e kuptonte si kishte rrjedhur kaq shpejt lumi i jetës. Vajza kishte hedhur shtat, filizi i trupit në fillim i ishte zgjatur, dhe tashmë kishte filluar të mbushej.Gjoksi i kishte kërcyer përpara, faqet dhe buzët i ishin bërë të mishta, dhe kishin marrë një shkëlqim të butë si në ngjyrë të mjaltit.Në vithe ishte zgjeruar dhe ishte mbushur. Kjo rritje e menjëhershe përpara syve të saj si nënë, edhe e gëzonte, por edhe e trëmbte.Se nga i vinte ky shqetësim, as nëna vetë nuk e kuptonte. Sa herë e shikonte të krihej në pasqyrë, apo të vishte rrobet, Meritës i tërhiqte vëmëndjen…I dukej sikur i thoshte, “u rrita, mama, u rrita, nuk me shikon”? Dhe ajo nuk ja ndante sytë.Shikonte fustanet që i derdheshin nëpër trupin e lakuar, dhe kishte deshirë të meditonte, të ëndërronte, por brënda këtyre ëndërrimeve kishte dhe frikën…një frikë që dhe vete nuk e kuptonte se nga i vinte.Mundohej në të gjitha mënyrat që ti mbyllte dyer dhe dritare, por frika i hynte nën dere..ajo here i vinte si gjëmime dimiri, herë si erë, dhe here si bubullima që më pas do derdhin shi..Një shi shqetësimi, që ajo vetë nuk e dëshëronte, por që vitet e vajzës së saj dhe bukuria që i pikturohej nëpër trup, veçoritë e bukurisë e trembnin.
Engjëllushja derdhi vështrimin dhe shtroi me kujdes vetullat e brishta…ato kishin një harkim të këndshem si një vijë horizonti mbi një liqen të vogël malor në perëndimin e bukur të diellit. Qerpikët e bukur ngjanin me pisha halëgjata, që me lëvizjet krijonin mbi sipërfaqen e kaltër të liqenit të syrit një dallgëzim të leht.Për çdo njeri që e shikonte i mbeteshin sytë në të.Veshi më parë trikon, pa veshur fare sytjena, dhe ngriti pak me dorë dy gjinjtë e hijshem e të rrumbullakët.Në të vërtetë ata nuk kishin nevojë për një veprim të tillë, ishin të rrumbullakosur si dy sfera, qenë të puthitur dhe bërë pjesë e përbashkët e kraharorit.Bluza i binte disi e shkurtër dhe ylli i bukur i kërthizës i mbetej jashtë, po kështu dhe harku i ëmbël i bikinit.Më poshtë pantallonat e shkrurtra dhe të ngushta e tregonin me të shëndetshme dhe më të plotë.
E ema e shikonte me levizje të vjedhura, për të mos rënë në sy. Harku i kofshes së vajzes binte si e harkuara e një kodrine të bukur, ku në siperfaqen e saj të blertë dukeshin lulëzimet e moshës dhe aromat e gëzimeve të saj.Donte ti fliste, të mos i vishte ato pantallona, as atë bluzë që tashme i binte e vogel.Ajo ishte e rritur, dhe si e tillë duhet të ishte dhe në qëndrimin, levizjet dhe bisedat e saj. Një nënë në moshën e saj e kuptonte se, një veshje e tille ishte një thirrje e hapur për bletët e vështrimeve të djemve, apo dhe më të rriturve. Donte ta ndalonte, por për të mos folur e kapi në çastin e fudit me dhëmbë gjuhën e saj.I dhembi, por nuk e dha veten. “Këtu, e urdhëroi mendimin e saj, këtu! Duhet të jesh e qartë për atë që do thuash, ndryshe, thjesht do krijosh një pakënaqësi, një çarje, një hendek mes vetes dhe vajzës, që vertet ka hedhur shtat, lulëzon, por ende është një fëmijë. Uli kokën të mos e shikonte me, për të larguar mendimet dhe luftën e madhe të vetes me mendimet që e qëllonin pa mëshirë..Brënda saj, tashmë ishin krijuar dy ushtri që kundërshtonin njëra tjetrën. Sejcila kërkonte zbatimin e vendimit të saj, pa marrë parasysh forcën bindëse dhe arsyen. Të fliste? Të heshte? Mendonte se në të dy rastet ishte gabim. Të fliste, krijonte kontraditë, të heshte lejonte me vetëdije derdhjen e lumit të bukurisë së saj nëpër rrugët e Parisit. Dhe nese dikush dilte dhe i ngrinte një digë të vogël dashurie, dhe mblidhte bukurinë dhe lumin e ndjenjave të saj? Çfar ndodhte pastaj? Mund të mbahej rrjedha, mund të parashikoheshin pasojat e përbytjes së shpirtit të shgënjyer? Nuk donte kurrë të ndodhte kjo…
Hodhi veshtrimin edhe njëherë nga këmbët e gjata e të drejta dhe u drodh! U drodh dhe humbi në një meditim të thellë, në një det kujtimesh të largëta, herë të bukura dhe here të trishtuara…U kthye në moshën e saj. Atëherë kur me deshirë e priste orën e fiskulturës me vështrimin nga muri i jashtëm i gjimnazit..Atje ku takoheshin vështrimet e saj me Arditin.Ai shfaqej si diell i porsa lindur, kur vajzat vraponin nëpër oborrin e shkollës te veshura me kilota. E ndërsa mësuesi bërtiste dhe jepte komandë, ajo mendjen e kishte atje, përtej, larg, pranë murit, te ata dy sy. Orën e fiskulturës, edhe ajo e priste me dëshirën e zjarrtë, por edhe Arditi kurrë nuk mungonte nga llozha e tij e vështrimit, për të parë valsin e balerinës së tij nëpër qilimin e bukur të barit në oborrin e shkollës. Ai dy ditët dhe orët e kësaj skene, këtij baleti, i kishte fiksuar përgjithmonë, kishte prerë biletën e përhershme për në llozhën e të zgjedhurve të çfaqes. Ajo vetë lozonjare nga natyra, binte në sy, por ato orë, ato lëvizje dhe përkëdhelje i bënte dhe me më shumë dëshirë. Diçka që nuk e kuptonte dhe vetë, nga thellësia e shpirtit i derdhej nëpër trup, e bënte të lulëzonte në të gjithë qënien e saj..të trup, në krahë, në degë e në gjethe, në fëshfërimën që linin flokët e gjatë në ajrin e freskët të ditës..Si harku i një violine, flokët fërkoheshin pas ajrit të dëndur dhe ktheheshi në tinguj dhe aroma, duke e përcjellë atë në thellësi të oborrit, atje, atje ku dashuria e saj rrinte e fshehur nga sytë e të tjerëve, por jo nga sytë e saj. I vinte të vraponte, të fluturonte, të thërriste me të madhe, se e donte pranverën dhe lulëzimin e saj…e donte brishtësinë e filizit të jetës…Donte të vaditej me përkëdhelje, me puthje! U drodh nga të gjitha këto ëndërrime dhe erdhi në vete…Zgjati dorën dhe preku me të kraharorin e burrit, Arditit. Kishte nevojë të mbështeste diku kokën dhe mendimet, ndihej e lodhur në luftën e saj shpirtërore. Donte të qetësohej! Kishte orë që ishte shtrirë dhe gjumi nuk e zinte.Era e shqetësimit i binte re të njepasnjëshme, që e trondisnin, dhe nuk e linin që në shpirtin e saj të binte qetësia e natës, dhe ta mërrte në preher për të gjetur vetvehten. Më në fund u kthye nga muri dhe pa fotografinë e vajzës.Engjellushja e vogël kishte ikur me moshataret e saj për të ndjekur ëndërrat e bukura. “ Bëra mirë që nuk i fola, mendoi, dhe mbylli sytë si dy kapakë të vegjël të një libri ku fshiheshin fletët e pa shkruara të një tregimi të ri, që përgatiste vajza në jetën e saj për nënën.Nata zbriste duke marrë me vete shqetësimet e saj, dhe duke i tretur tej..tej viteve të saj të fëmijërisë…