Data e postimit: 0000-00-00 00:00:00
Titulli: PËRJETIME…
Lloji: Tregim
Tema: PËRJETIME…
Autori: Agim Gashi
Qyteti: Prishtinë
E-mail: Email eshte i fshehur!
Teksti:
Gjatë dy viteve sa kam në Gjermani, asnjë natë nuk me është dukur më e gjatë se sa nata e mbramë e këtij gushti. Deri vonë atë natë as vajzën time te vetme Valmirën,nuk e zuri gjumi,duke me bombarduar me llojë-llojë pyetjesh,sepse te nësermën për te do të fillonte një jetë e re,ishte dita e parë e shkollës. Kurse unë vetëm më trup isha aty,mendja me kishte tretur atje ku e kam edhe zëmrën – në Kosovë. Andaj,shumicës se pyetjeve që m’i bënte Vali as që ua vëja veshin. Dikur , në mënyrë që ta hjeku qafesh i thash:-Shko në gjumë ,Vali,se nesër duhet te ngritesh herët për në shkollë. Ajo edhe pse e kishte lodhur gjumi,,nuk shkoi në krevat pa e sigurur se edhe nëse nuk i delë gjumi do ta zgjoja unë.
Nuk kish kaluar as një orë nga lajmet e Radio Tiranës, në emisionin për mergimtarët , moderatoria nga studioja pos për represionet e Serbisë ndaj shqiptarëve ,dha edhe këtë lajm: “Mësimi për nxënësit shqiptarë, në Kosovë nuk do te filloi me një shtator,sepse sikurse edhe viteve tjera edhe sivjet shkollat shqipe i ka mbyellur pushtuesi serb, por ai do të filloi më vonesë dhe mësimi do të organnizohet nëpër shtëpi private”. Para sysh me dolën nxënësit kosovarë, me fytyra të zverdhura , me rroba te leckosura ,me barkun thatë dhe zemrën plotë frikë. Më ra ndërmend Luli i Vocërr i Migjenit ,dhe thash vet me vete : A thua sa Lula te vegjël ka sot Kosova?!.M’u kujtua babai dhe rrefimet e ti rrënqethëse për shkollat e para shqipe në Kosovë, te organizuara në mënyrë ilegale nëpër shtëpi private. Dhe u binda që historia po u përseritka. E posaqërisht për ne shqiptarët përseritja e saj është e rendë , sepse edhe rruga nëpër të cilën kemi kaluar si popull ka qën e rendë,rrugë e larë më gjak.
Më ranë ndërmend ,shpërnguljet e vitit ’56. Dhe prapë më doli shtatori kosovar para sysh , si do të dukët dita e parë e shkollës këtë vit atje?!!Sa e sa nxënësi do të shkoi në shtëpitë-shkolla,më dëshirë që te takojë shokun apo shoqën e klasës e nuk do ta sheh,sa ditari do të pres që të rrokë mesuasi,por më kot. Sepse kjo verë e varfër ekonomike në Kosovë, por e pasur me represionin e shtuar serb,bëri që shumë nxënës dhe mësuas te marrin rrugën e rend të mergimit,për perendim. S’di,por sa përmenda përendimin më doli para sysh kartolina e Fidanit (birit tim),derguar shokut të tij te klasës në Kosovë e shkruar më fjalë shqip,por me germa gjermane. C’mekat,ç’tmerr…atje edhe këtu,pa shkollë në gjuhën që flasim, në gjuhën e nënës.
Nuk e di se sa kishte vajtur ora , por dikur vonë ashtu te tretur në mendime gjithfarëshe ,me kishte trathtuar gjumi. Nuk e di a gruaja, apo krisma e këmbanës se kishës që kishim përballë banëses ma nxorën gjumin.Valmira nga dëshira që shkonte për herë te parë në shkollë,ka kohë qe ishte zgjuar dhe ishte bërë gati për shkollë, dhe më çantën në shpinë po priste që te shoqëroja gjërë atje. U ngrita i rraskapitur ,pastrova sytë ,dhe në pasqyrë pashë sytë e mi të enjur. Andaj,e luta gruan që të shoqëronte vajzën për në shkollë. Nga balkoni i banesës ku banonim,pash Valin dhe nëntë femijët e tjerë shqiptarë (aq banojnë në këtë ndërtesë për të hauj) t’i bashkangjitën lumit të nxënësve gjermani,te cilet kush me mamin e kush me babin ishin nisur drejt shkollës. Në fytyrat e tyre edhe pse ishte vjeshtë,kishte pranverë. Dhe s’di se si më erdhi në kokë ato qaste kjo pyetje: Pse edhe në Kosovë sot nuk është Një shtator ?!!!