Data e postimit: 0000-00-00 00:00:00
Titulli: DASHURIA E KONCITES
Lloji: Tregim
Tema: DASHURIA E KONCITES
Autori: Roland Gjoza
Qyteti: Prishtinë
E-mail: Email eshte i fshehur!
Teksti:
Koncita ishte e bije e nje doktoreshe spanjolle qe kishte mbetur ne Shqiperi. Ishte shume e bukur, mbahej, nuk i dolen fjale, megjithese ishte shume seksi. Rast i rralle ky i Koncites, qe disa here u provokua, po fati e ndihmoi qe te mbetej e delire. Ajo ishte e dashur, sapak naive, shoqerohej me shume djem, po dinte te ngjallte ndjenja miqesore. Nje dite ajo u fejua me nje djale te nje familjeje te deklasuar. Kjo beri buje. Ai djale ishte i bukur vertet, po tejet i varfer. U harrua. Vetem nganjehere, kur e shikonin ne rruge, ashtu te bukur, cuditerisht edhe me te bukur se me pare, me nje fisnikeri te lodhur, qe binte ne sy, njerezia nuk dinin c’te thoshin, se ajo nuk kishte pyetur, po i qe pergjigjur zemres se saj te paster.
I shoqi punonte ne uzine, ndersa ajo shiste libra ne nje librari ne qender. Nuk kishin femije.
Pas nentedhjetes nuk u pane me. Arturi i kishte njerezit nga nena ne Belgjike. Atje shkuan. Ai e la Konciten ne hotel dhe shkoi te paraqitej te te afermit. Kishin ferme, i tha asaj, pas disa diteve kur u kthye, ishin te pasur, po pak te cuditshem, me presin serish javen tjeter. Ti, e dashur, mos u merzit, qe i bejne ftesat keshtu, pa ty, po mos e vrit fort, se te thashe, ata ishin nje cike si tuafe.
Nuk u kthye me. E la Konciten ne meshiren e fatit. Ajo e largua nga hoteli se nuk kishte me cfare te paguante.
I mori me radhe kafenete, baret, restorantet. Ne nje restorant luksoz, ajo si zakonisht beri kerkese per pune dhe priti. Iu afrua nje burre i gjate me mjeker dhe e keqyri nga koka te kembet.
Nga jeni? e pyeti
Ajo i tha se nenen e kishte patur spanjolle, babane shqiptar.
Zonje apo zonjushe?
Nuk e di.
Burri qeshi.
Si nuk e dini?
Ne erdhem bashke, po ai me braktisi.
Burri u habit, ngriti njeren vetull lart, ferkoi mjekrren.
Zonje, une kam nevoje per nje grua te bukur, te re. Pse jo, mund t’ju provoj. Filloni qe tani.
Ai i buzeqeshi, i dha doren dhe u largua.
Naten, kur erdhi ora per te mbyllur restorantin, ajo u paraqit te burri, qe ishte pronari i restorantit dhe i dha bakshishet e dites. Ai ngurroi nje cast, pastaj ia mori. I tha faleminderit dhe i shtrengoi doren.
Kur u mbyllen qepenat, ajo mbeti ne rruge, ngriti jaken e pardesyse dhe qendroi nje hop ne kembe si e pavendosur. Dikush ndaloi makinen prane saj.
Ah, harrova t’ju pyes, zonje, mos keni nevoje per gje?
Ishte ai, kishte ulur xhamin e makines dhe po e veshtronte.
S’kam ku fle, tha ajo.
O, sa keq me vjen. Mos keni nevoje per paradhenie.
Ajo pohoi me koke.
Na, t’i keni per nje muaj.
Pronari i restorantit i la ne dore nje shume parash, dhe pasi i tha naten e mire u nis me shpejtesi perpara ne rrugen me drita dhe reklama.
Te jete kaq fisnik? mendoi ajo dhe mezi e permbajti nje drithme te forte. Sa pafat qe jam, dhe sa e turpshme eshte kjo gjendja ime, o zot, nje burre ne moshe, po merret me mua tani, me kaq sjellje te mire, sa me ve ne dyshime.
Dhe te nesermen, pas nje pune te lodhshme, 12 ore ne kembe, nga tryeza ne tryeze, e bezdisur nga veshtrimet, e mikluar trembshem nga komplimentet, e mahnitur nga bakshishet e majme, shkoi drejt banakut ku qendronte pronari dhe pasi beri llogarine e zakonshme dhe mori nje okej te perzemert prej tij, i dorezoi bakshishet, pa asnje lloj ndjenje pengu a pendimi. Ai e pa ne sy per nje hop, ia mori, e falenderoi dhe i tha naten e mire, gjithe me po ate ton te embel, si prej te afermi.
Doli ne rruge, po nuk qendroi nje grimehere ne kembe, e menduar, si nje nate me pare, vec nxitoi hapat te arrinte sa me shpejt trenin dhe te mberrinte ne hotel.
Nje ze u degjua prane saj, po ai ze i ngrohte;
Zonje, hipni, ku doni t’ju coj?
Asaj i rrahu zemra, gati po e mbyste nje shtrengim i befte ne gryke, se si iu mblodh nje lemsh, iu moren mendte dhe per pak sa nuk kundershtoi. Ishte gati t’i thoshte; o, faleminderit, jua di per nder, zoteri, po dua te eci, kam nevoje per ajer. Nuk tha asgje nga keto qe mendoi me aq furi, u fut ne makine me medyshje dhe u plas ne sediljen e pare.
C’hotel keni zene?
Ajo ia tha.
Jo, jo, peshperiti ai, eshte hotel i lire, po i dyshimte. Mund t’ju coj ne nje hotel tjeter? Mos pyesni per parate. Si thoni?
O, nuk di..
Ma lini mua ne dore kete pune, besojini zotit Zhilenormand, dhe qeshi kaq ciltersisht sa ajo dyshoi.
Hotel me pese yje. Nuk qendroi te banaku per te zene dhome dhe kjo ate e turbulloi, iu duk sikur po e merrnin neper kembe. Kaq e thjeshte qenka, keshtu veprojne valle me te gjitha? E ngjiti lart me gjithe valixhen e saj qe e mbante ai ne dore. Ajo ishte skuqur, mezi merrte fryme. I dukej se tani do te ndodhte ajo per te cilen dyshonte. Mermeri i trendafilte me damare te bardhe i korridorit te gjate te shtruat me tapet te kuq, lampadaret prej kristali, qirinjte e medhenj me flake te drejte brenda ne pocet prej qelqi, kundermimi dehes, molises, ai fresk kendelles qe vinte si nga nje kopsht ne hije, hem e mrekullonin, hem e trembnin. Ai hapi deren dhe hyri i pari si me ngut. Ajo mezi i hodhi hapat e fundit, sikur i hoqi brane ato, qe te vonohej e te perfitonte dhe nga sekondat. Hyri dhe ajo pas tij.
Ju pelqen?
E mahnitshme, tha ajo.
Ketu do te rrini.
O, eshte e tepert per mua.
Jo, madje eshte pak. Zonje, naten e mire. I buzeqeshi. I dha doren dhe u largua. Ajo beri dy hapa, mbylli deren, u mbeshtet pas saj dhe vuri doren ne kraharorin qe i hidhej perpjete nga rrahjet e zemres. Jo, eshte e pabesueshme, peshperiti, keto sikur kane ndodhur njehere, po jo per mua, kjo skene sikur eshte kopjuar nga ndonje film qe publiku e pelqen shume, ngaqe ndodh rralle, po enderrohet shpesh.
Kaloi nje muaj. Ajo vazhdonte t’ia dorezonte bakshishet. Kur vinte koha per te paguar hotelin, ai ishte paguar, dhe kur ajo me ne fund pyeti se cili njeri po ia bente kete surprize, menazheri, nje djalosh hijerende, po shume i sjellshem, i tha;
Pse, nuk e ditkeni, zonje? Pronari yne, zoti Zhilenormand
Koncita mbeti pa fryme kur mori vesh se edhe ai hotel me pese yje ishte i tij. U be me e ndrojtur, po frika iu shtua. Prit kur te me hyje ne dhome, mendoi. O zot, c’torture, duhet te largohem sa me pare, duket t’ia mbath sa pa ndodhur e keqja.
Kaluan tre muaj. Ajo s’po vendoste akoma, se i vinte turp t’ia shperblente me nje sjellje te ulet miresine qe po tregonte ndaj saj zoti Zhilenormand. Nje dite ai shoqerohej nga nje djalosh i gjate qe calonte, i cili mbahej ne nje paterice. Ky eshte i biri, i thane, ka pesuar aksident, kurohet per dhimbjet e medha ne kembe, nje krize e padurueshme qe e ze naten. Ajo i sherbeu lobster te kuq dhe vere burgonje, nga ajo e rezervuara. Ai kishte dy blana nen sy dhe nje tik nervor ne faqe, ajo here pas here i dridhej si nga nje goditje e befte. Pasi mbaroi se ngreni krejt vetem, ajo vuri re se ai dy here fshiu me shami syte e perlotur. Zoteri, i peshperiti, mos doni ndonje gje tjeter?
Desha t’ju pyes zonjushe, si ju quajne?
Ajo iu pergjigj.
Mund te uleni ca sekonda ketu bashke me mua?
Ajo u ul. Ai i buzeqeshi me shume thjeshtesi, i zgjati doren. Edhe ajo i zgjati te sajen, e cuditur.
Mund t’ju bej nje pyetje?
Natyrisht, zoteri!
Pse i ktheni bakshishet, ju mund t’i mbani ato per vete.
Ashtu e kam ndjere, zoteri.
Nuk e keni menduar asnjehere?
Asnjehere, zoteri. Vetem i jam bindur zemres.
Ai kishte kthyer fytyren nga dritarja dhe i kishte shpetuar nje pike lot prej dhimbjes qe ndjente.
Kaq zonje, mund te ngriheni. Faleminderit.
C’ishte kjo, keshtu? Ishin takuar pastaj ate e bir, paten biseduan per dicka, kishin qeshur, pastaj ishin ndare. Ai djale i gjate mbahej me dinjitet, me nje dinjitet plot hir te natyrshem, jo te rreme dhe kjo i pelqeu Koncites.
Ne mbremje ajo kishte patur nje parandjenje te cuditshme sikur do t’i ndodhte dicka. Ashtu si pa e kuptuar filloi te tregohej me e vemendshme me klientet dhe perhere e me teper po ndjente se, buzeqeshja qe iu drejtonte dhe fjalet qe iu thoshte me nje ton perkedheles, gati joshes, sikur linin tek te gjithe nje mbrese te cuditshme. Dikush shkrepi aparatin dhe e fotografoi; salut, bukuroshe! i peshperiti. Ate e donin, kjo e gezonte, po prap ajo vuajtje e thelle, ajo merzi qe kish lene ne shpirtin e saj ikja si hajdut e Arturit, donte kohe te binte ne fashe e te harrohej pergjithmone. Ajo nuk e donte me, madje e kishte urryer muajin e pare po tani pothuaj e kishte falur. Sepse nuk kishte dhe aq kohe te mendonte per te.
Pikerisht, kur ishte duke u marre me keto mendime qe s’po i ndaheshin, ne restorant hyri ai, Arturi, me nje grua te shendoshe, qe dukej me e madhe se ai ne moshe, kuqalashe, padyshim vendase, e ftohte, qe e tregonte hapur pushtetin qe zoteronte. Ai e pa menjehere dhe u zverdh, i tha dicka asaj ne vesh po, sic duket, gruaja e kundershtoi me njefare kenaqesie. U ulen ne nje tryeze prane dritares dhe u bene gati te porositnin, pasi i hodhen nje sy menuse. Ajo mezi priti t’u afrohej qe te keqyrte nga afer ate grua te shendoshe aq impozante.
C’urdheroni, ju lutem?
Ajo kishte quka ne fytyre, qime nen hunde, qerpike te rralle, nje vije me laps ne vend te vetullave, gjoks te madh, duar te kuqe.
Une dua shnicel, tha ajo.
Po ju, zoteri? iu drejtua Arturit.
Ai i mbante syte ulur.
Me fal, Koncita. Fol, kjo nuk di shqip.
Te kam falur, Artur! Po pse e bere?
Se kupton? Ma kishin gjetur nusen. Kjo ka prona, ferma..
Nuk vazhdoi, vetem pyeti;
Ti je rregulluar?
Sic e shikon.
O, c’kam bere!
Ajo i hidhte syte here pas here nga ata dhe shikonte se si ajo, sa here fliste, behej flake ne fytyre, ndersa ai e degjonte me nje ndjenje te prunjte dhe respekti te rreme.
Ne mbremje vone zoti Zhilenormand e thirri dhe i tha;
Koncita, te kam zgjedhur nuse per djalin, pranon?