Titulli: shoqeria

Tipi: Abonim
Lloji: Ese pershkruese
Tema: natyra komplekse dhe njerzore e brutit
Autori: my nigga
Shkolla: dom bosko
Klasa: 10b
Data: 24 -3 -2015
Email: nigga@hotmail.com

Pergjigjet e fundit!

Autori: jul qezari
Email: vladimircorja@gmail.com
Shkolla: e mesme e bashkuar sllove
Klasa: 10
Teksti:

natyra komplekse njerezore e brutit

---

Autori: skenderbeu
Email: skenderbeu@hotmail.com
Shkolla: sherif hoxha
Klasa: 10 c
Teksti:

bruti eshte i mendjs qe per te arrire ne liri me sukes duhet vajtur nga udha qe shpie me shoke te zgjedhur dhe me mjete bujare se populli nk e sheh qellimin as u jep rendesi etikes dhe retorikes..

---

Autori: Erikson zezaku
Email: eriksonnarku@gmail.com
Shkolla: Kar gega
Klasa: 10A
Teksti:

Ku zezaku tipik
Mua mka ba drit
Shum gjana ka pa ba
Tlutem karin mos ma fut
O zezak

---

Autori: Francesk shkembi
Email: franceskahkembi@gmail.com
Shkolla: Katl gega
Klasa: 10A
Teksti:

Njerëzit kanë tendencë të shohin dallimet mes njëri-tjetrit duke dashur të diferencojnë njëri tjetrin si nga pasuria , statusi social, apo edhe perceptimin e tyre në lidhje me konceptin e “normales. Të gjithë jemi të ndryshëm por të gjithë duhet të trajtohemi njësoj , pavarësisht vecorive që na karakterizojnë. Kur isha më e vogël, kishte raste që dhe unë e ndjeja veten inferiore. Në shkollë nuk isha nga ata tipat karizmatikë që i bënin të gjithë shokët përvete dhe kishin një shoqëri të madhe. Më mjaftonte shoqja ime e ngushtë. Pamvarësisht se nuk isha vajza tipike në shkollë që e njihnin të gjithë, megjithatë mua më pëlqente mënyra ime e jetës. Në shtëpi kishte raste kur nuk ndjehesha fare. Motrat e mia dhe kushërinjë shpesh mblidheshin së bashku me njëri-tjetrin, loznin, kercenin, degjonin muzikë dhe madje ndonjëherë zemëroheshin me mua sepse nuk bashkohesha me ta. Unë përpiqesha t’i sqaroja thjesht se nuk më pëlqentë ajo lloj muzike apo smë pëlqen të kërcej por përgjigja që merrja ishtë “ti nuk i përket këtij planeti”. Prindërit e mi ishin të vetmit që nuk mërziteshin nga unë. Nëna ime e quante këtë "sindroma e fëmijës së mesëm " .

Në shkollë të mesme, po ndryshoja disi, nuk isha më ajo vajza e vetmuar, isha më sociale, megjithatë përsëri kisha shumë ndryshime me të tjetër. Ndryshe nga bashkemoshatarët e mi, atëherë pëlqeja muzikën rrok, vishesha shumë e “çrregullt” siç me përshkruanin, smë pëlqenin festat me shumë njerëz dhe madje akuzohesha pse hobi im ishte matematika . Të tjerët më shikonin plot dyshime, madje shpesh përshpërisnin për shijet e mia “jonormale”. Për ta isha “ndryshe” jo nga pamja fizike, por për shkak se unë nuk ndiqja të njëjtat trende me ta, thjesht nuk ndodhesha në të njëjtën lokomotivë me ta. Ndoshta për faktin se ata nuk më kuptonin, apo nuk përpiqeshin fare ta bënin këtë, shpesh ndihesha keq me veten time. Ndoshta për këtë fakt vendosa të ndryshoj, të mos jem më delja e zezë e shoqërisë sime.

Por gjithmonë e kam bindur veten që nuk ishte faji im për faktin e të qënurit “e huaj”' në shoqëri . Nëse ato do të më kuptonin, do të ishte më e lehtë të pranonin shijet e mia të ndryshme. Të gjithë kemi diçka të vecantë, por kjo s’do të thotë që duhet ti etiketojmë të tjerët negativisht, dhe sikur të mos na pëlqejë ajo çfarë shohim tak ata. Ndoshta një pjesë të fajit në rastin tim e kishte mentaliteti, sipas të cilit të gjithë duhet të sillemi njësoj, të përshtatemi në çdo detaj me rregullat e shoqërisë. Sot jam ndryshe, ndoshta me rritjen në moshë ndryshokan dhe preferencat, sjellja, dëshirat, të menduarit, perceptimet. Jam shndërruar në vajzën normale siç të gjithë donin të isha. Megjithatë mbetem akoma e indinjuar nga ata njerëz që preferojnë kaq shumë të paragjykojnë sjelljen e tjetrit. Në këtë botë të lirë askush nuk duhet të izolohet, të tjetërsohet , apo të trajtohet si dele e zezë.

---

Autori: SPotter
Email: serdashehu@gmail.com
Shkolla: Said Najdeni
Klasa: 10
Teksti:

Njerëzit kanë tendencë të shohin dallimet mes njëri-tjetrit duke dashur të diferencojnë njëri tjetrin si nga pasuria , statusi social, apo edhe perceptimin e tyre në lidhje me konceptin e “normales. Të gjithë jemi të ndryshëm por të gjithë duhet të trajtohemi njësoj , pavarësisht vecorive që na karakterizojnë. Kur isha më e vogël, kishte raste që dhe unë e ndjeja veten inferiore. Në shkollë nuk isha nga ata tipat karizmatikë që i bënin të gjithë shokët përvete dhe kishin një shoqëri të madhe. Më mjaftonte shoqja ime e ngushtë. Pamvarësisht se nuk isha vajza tipike në shkollë që e njihnin të gjithë, megjithatë mua më pëlqente mënyra ime e jetës. Në shtëpi kishte raste kur nuk ndjehesha fare. Motrat e mia dhe kushërinjë shpesh mblidheshin së bashku me njëri-tjetrin, loznin, kercenin, degjonin muzikë dhe madje ndonjëherë zemëroheshin me mua sepse nuk bashkohesha me ta. Unë përpiqesha t’i sqaroja thjesht se nuk më pëlqentë ajo lloj muzike apo smë pëlqen të kërcej por përgjigja që merrja ishtë “ti nuk i përket këtij planeti”. Prindërit e mi ishin të vetmit që nuk mërziteshin nga unë. Nëna ime e quante këtë "sindroma e fëmijës së mesëm " .

Në shkollë të mesme, po ndryshoja disi, nuk isha më ajo vajza e vetmuar, isha më sociale, megjithatë përsëri kisha shumë ndryshime me të tjetër. Ndryshe nga bashkemoshatarët e mi, atëherë pëlqeja muzikën rrok, vishesha shumë e “çrregullt” siç me përshkruanin, smë pëlqenin festat me shumë njerëz dhe madje akuzohesha pse hobi im ishte matematika . Të tjerët më shikonin plot dyshime, madje shpesh përshpërisnin për shijet e mia “jonormale”. Për ta isha “ndryshe” jo nga pamja fizike, por për shkak se unë nuk ndiqja të njëjtat trende me ta, thjesht nuk ndodhesha në të njëjtën lokomotivë me ta. Ndoshta për faktin se ata nuk më kuptonin, apo nuk përpiqeshin fare ta bënin këtë, shpesh ndihesha keq me veten time. Ndoshta për këtë fakt vendosa të ndryshoj, të mos jem më delja e zezë e shoqërisë sime.

Por gjithmonë e kam bindur veten që nuk ishte faji im për faktin e të qënurit “e huaj”' në shoqëri . Nëse ato do të më kuptonin, do të ishte më e lehtë të pranonin shijet e mia të ndryshme. Të gjithë kemi diçka të vecantë, por kjo s’do të thotë që duhet ti etiketojmë të tjerët negativisht, dhe sikur të mos na pëlqejë ajo çfarë shohim tak ata. Ndoshta një pjesë të fajit në rastin tim e kishte mentaliteti, sipas të cilit të gjithë duhet të sillemi njësoj, të përshtatemi në çdo detaj me rregullat e shoqërisë. Sot jam ndryshe, ndoshta me rritjen në moshë ndryshokan dhe preferencat, sjellja, dëshirat, të menduarit, perceptimet. Jam shndërruar në vajzën normale siç të gjithë donin të isha. Megjithatë mbetem akoma e indinjuar nga ata njerëz që preferojnë kaq shumë të paragjykojnë sjelljen e tjetrit. Në këtë botë të lirë askush nuk duhet të izolohet, të tjetërsohet , apo të trajtohet si dele e zezë.

---

Shteti:

Autori: *
Email: *
Shkolla: *
Klasa: *
Teksti: *

* - Fusha eshte e detyruar!