Titulli: Imazhe kohe

Tipi: Abonim
Lloji: Analize letrare
Tema: Dashuria
Autori: Nijazi Ramadani
Shkolla: M.I. Gjilani
Klasa: 9/4
Data: 1 -1 -2014
Email: rrjedha.nr@gmaI.com

Pergjigjet e fundit!

Autori: Nijazi Ramadani
Email: gentta-a@live.com
Shkolla: M.I. Gjilani
Klasa: Kosove
Teksti:

IMAZHE KOHE (Poezi):LETRA KOHE
Vargje për Ty
Për ty linda u rrita
të shkruajë mësova më vonë
me një vrojtim të thjeshtë
njoha shpirtin tënd
tek e lexova përmes vajtjeve
gëzimeve dhe hidhërimeve
Kurrë s’pendohem
Në të kam bërë faj
as në kujtimet e mia
që i shkruaj në letra
Si është e mundur që tërë jeta
të më ikë në ëndërrime për ty ?

Portreti yt
Në ty e kuptova
dashurinë e parë
që është jeta dhe vuajtja
vetmia pikëllimi...
Në ty njoha njeriun
gjarprin dhelprën
vetë djallin

Unë nuk jam si ti
Unë nuk jam si ti
As ti nuk je si unë
Unë nuk jam si ti
Nga mosdija nuk të humba
As nga harrimi
Unë nuk jam si ti
e çmendur pas asgjësë
Unë nuk jam si ti
E llastuar e hutuar
Unë nuk jam si ti
ta harroj edhe dheun
Unë nuk jam si ti
e çmendur pas dheut të huaj
Unë e ti jemi dy botëra
që duam ta bëjmë një

Në mua je
Një jetë e tërë
prore më troket në derë
Një det një tokë një qiell
Në dorën time bien
Në ëndërr në vaj në gëzime
Ti prore je me mua
Je zjarr i zemrës sime
Deri në amshim do të të dua...

Ardhja e vjeshtës
Malit i ranë gjethet
Nga frymë e mirë
Imazh i përtërirë
Zogjt shtegtarë ikën
Para mëngjeseve me vesë
S’u fsheh një lejlek
Në gushën e lumit
T’i rrijë shelgut pranë
E vjen shiu ngadalë
E del bujkun në arë
Hedhë farë
Vjeshta: mallëngjimi im
Hambari i përtërirë
Në rigat e shiut të mirë

PA NDARJE

Një mbrëmje në Tiranë
pran Lanës
unë e ajo
me një zjarr zhuritur
me gjithë atë dashuri dhe mall
për Shqipërinë
poezinë dhe flautën.

Edhe në gjumë m'u fanisnin
llafosjet me të
në natët e vona
pas gjithë kësaj
Pa ndarje.

NË EMËR S'E THËRRAS

Në emër s'e thërras
se gacë la në mua
gjoksi furrë u bë
po zemra e ngiste
si në valle më heq
u bëmë ogur
...e u fut kullës
si kal troje.

Nga andej përfton
një dritë e çelur
një gaz i hidhur
një shpirt shkrumuar
një vaj i mbërthyer
vrushkull vërshon
në emër s'e thëras dot.

GJAKU MBI ASFALT

Më thanë se e mori morti
duke u përplasur në rrugë
ndeshur me një krajatë
mund të mos e pranoja
por ajo ishte në morg
e gjaku mbi asfalt.

VETËMOHIM

Ujqit ulërojnë
zemrat e thyera
bien në angështi
janë zëra të pashterur
që klithin e ngjallin
vetëmohim.(N.R.)

---

Autori: Prend Buzhala
Email: prendbuzhala@hotmail.com
Shkolla: Kline
Klasa: Kosove
Teksti:

Që në fillim autori, njësoj i jep vend si poetikës, ashtu edhe mesazhit. Për deri sa te poetika ai përzgjedh thënien e dendur artistikisht e funksionale estetikisht, ter hapësira e mesazhit ai spikat kohët në përballje dhe vlerat e atdhesisë, njësoj si ato të dashurisë dhe refleksioneve mbi realitetet personale e ato nacionale që i jetuam e përjetuam.

Semantema e letrës
Te dorëshkrimi i tij ai veçon Letrën, si referencë të krijimit, mesazhit dhe imazhit. Madje, fjala imazh, semantemë figurative e riardhur nga vëllimet tjera, shfaqet gjithnjë i ngurosur, i ngrirë. I palëvizshëm. Lera dhe imazhi shpërfaqin a shënjojnë autonominë e lirikës, sipas atij parimit kantian, se vetë krijuesi është ai që i gjen normat, parimet e veprimit krijues personal. Në fakt, letërsia mund të "pavarësohet" nga realiteti (i jashtëm, nga shoqëria), ani se shoqëria dhe letërsia janë dy procese të ndërlidhura reciprokisht dhe gjenden në korrelacion të përhershëm, të pandërprerë. "Letra" quhet cikli i parë i librit. Letra, përgjithësisht, është referencë e punën përkushtuese, e dëshmisë së gjallë, e aftësisë dhe dashurisë, ed drejtësisë dhe shenjtërisë, e hirit dhe jetës së hirshme.
* * *
Kujtesa është zemra e dytë e folësit lirik. Kurse poezia i zë ato çaste që nuk lejojnë të zhduken, ani se “Tek e kaluara s’ka kthim”. Janë kujtesa të zemrës që e mënjanon të ligën dhe e lartëson të mirën. Kësisoj edhe durohet barra e së kaluarës. Cassandra Clare, shkrimtare amerikane, te vepra e saj “Qyteti zjarrit qiellor”, thotë: “Ka kujtime që koha nuk i shlyen... Përgjithmonë nuk harrohet humbja, ajo vetëm sa bëhet e durueshme"..... për përjetimet në kohë, për dashurinë. Më ato nuk kthehen, thotë i ndërgjegjshëm folësi lirik (“Kujtesë që s’vdes kurrë/Në shpirtin tim“). As dashuria nuk gjendet më, por ajo mbetet si hije e gjallë. Jeta lëviz me rrjetin e viteve., vjen si rijetim ëndrrash. “"Gjërat zhduken pa lejen tënde, pastaj kthehen përsëri pa lejen tënde", thotë Kristin Cashore. Është kujtesa si ditar shpirti. Poeti arin t’i ndërlidhë historinë, kujtimet, të djeshmen me mitiken dhe bashkëkohoren. Poezia e Nijaziut krijohet në çastin kur ai e përqendron botëshikimin e tij te rrënjët e nacionales, te identiteti i fortë i vetvetes nëpër kohë, si bërthama që gjenerojnë vazhdimisht vlera shpirti, rrënjëzimi në kohë e vlera qëndrese.
Perfindimi: Poeti është në kërkim të çelësit të artë për lumturinë fundore. Aty e ka edhe testamentin tij të fundit. Fjalën si zjarr i pashuar testamentar, fjalën si zjarr të frymëzimit dhe përkushtimit poetik.

---

Autori: Nijazi Ramadani
Email: n_ramadani@yahoo.com
Shkolla: "M.I. Gjilani"
Klasa: 9/4
Teksti:

UNË E TI!

Sikur të kish unë - Ty
tashmë do t'i qaja malet
fushat dhe detin
tejpërtej

per te arritur gjerë
tek era me Kanellë
dhe Rosmarinë

Por sikur të ishim
Sikur ditur moti
do të ngisja pas

në secilin vend
skaj më skaj botës


Rend me rend
duke aderuar
me thërrmiat
e humbura
të botës sime

Atë botë
do të kerkojë
për të hynë

në kopshtin e Adamit
dhe Evës

me aromë kanelë
e rosmarinë

Atë botë do ta vemi
vetë në të dy

Në zemrat mbyllur
nën dry

Nëse të kam gjetur
në kohën e duhur

mos pyet për çka
dhe përse

mos u mbyll
nënkthetrat e vetmisë

vetmin e keshim
të ndarë
në dysh

dashurinë
në dyfish
zemrë e shpirtra

trupin ngjizur
në dyll –
Pandarje

IMAZHI I NDRITUR

Kur po ndodhem para teje
aty ku u takam një ditë me Ty,

nëpër banakët
dhe stendat e librave

më dukej sikur të flisja
kundroja me sy:

është e mundur të ndodh
të jam reshtu,

mos brehej shpirtëror
brenda vetes
nga një dashuri

që e ndjej
të jemi skuqem para teje

kaq afër
e kaq larg
e kaq gjatë,

pafundësish e gjatë
dhe pazverdhur,

kalcifikuar me trupin
dhe fiksuar
në trurin tim.

II
Athua çfarë
mund te bëhet
me imazhin e fiksuar

atë ditë
aty të vinte
një shikim i ngulitur
që reflektohej
shëmbëllimi

më tutje e përtej
jam shtrënguar

me ashtin e skeletit tim
si merimangë ngjizur.

Imazhi yt më erdhi
nga fundi i asaj dite

sot e atë ditë ishte përmbytur
aty përjetësisht

Ti e ndjeve,
po çka ngeli

aty se ndodhesh
në botën time.

Hap në strehen
qelën tre zogjët me ty
Nënsqetullë thure folen
Strofulla u bë shtëpi.

III
Është ajo gjendje
e fiksuar amfore
në kujtesë

ajo që më rishfaqet sërish
nëse ikën në këtë vere,

këtë verë e ke një haber
në imazhin tim

IV.

po këtë qershor kujtoje
në ditën e gjashtëmbëdhjetë

Qofsh edhe me gurin e madhe
te Sizifit ngjitur,

gjithsesi do ta ndjesh
drithërimën e ndjenjës së ngrohtë

Unë do ta ruaj
në kujtesë
atë imazh të ndritur.

---

Shteti:

Autori: *
Email: *
Shkolla: *
Klasa: *
Teksti: *

* - Fusha eshte e detyruar!