Im atë,hero që gazi në sy i lundronte, Tok me një kalorës,që mbi të gjithë e donte Për trupin e bëshëm e trimërinë e madhe, Po përshkonin mbi kalë ato dy livadhe Të mbjellë me të vrarë nga beteja e freskët. Një zhurmë dëgjuan nëpër muzgun e zeshkët: Kish qenë një tetar i ushtrisë së shpartalluar Që lëshonte këtë grahmë mes fushës së rënduar. I zbehtë si vetë vdekja e përdhe i shtrirë, Bëlbëzonte i këputur:"Ujë!Pak ujë,për mëshirë!" Babai,i mallëngjyer,i zgjati me vërtik Një pagure me rum kalorësit besnik: "Jepi të pijë të plagosurit të mjerë!" Papritmas,kur kalorësi paguren kish qelë E drejt tij qe nisur,teatri,tip marokezi, Shtrëngon një kobure që e nxjerr nga brezi Dhe ai drejton babait,duke klithur:"Në djall!" Kapelja përtokë ra;babai si shpëtoi vallë?! Kali i trembur kërceu e u zbraps.Pastaj: "Megjithatë,jepi të pijë,tha babai.