Im atë,hero që gazi në sy i lundronte,
Tok me një kalorës,që mbi të gjithë e donte
Për trupin e bëshëm e trimërinë e madhe,
Po përshkonin mbi kalë ato dy livadhe
Të mbjellë me të vrarë nga beteja e freskët.
Një zhurmë dëgjuan nëpër muzgun e zeshkët:
Kish qenë një tetar i ushtrisë së shpartalluar
Që lëshonte këtë grahmë mes fushës së rënduar.
I zbehtë si vetë vdekja e përdhe i shtrirë,
Bëlbëzonte i këputur:"Ujë!Pak ujë,për mëshirë!"
Babai,i mallëngjyer,i zgjati me vërtik
Një pagure me rum kalorësit besnik:
"Jepi të pijë të plagosurit të mjerë!"
Papritmas,kur kalorësi paguren kish qelë
E drejt tij qe nisur,teatri,tip marokezi,
Shtrëngon një kobure që e nxjerr nga brezi
Dhe ai drejton babait,duke klithur:"Në djall!"
Kapelja përtokë ra;babai si shpëtoi vallë?!
Kali i trembur kërceu e u zbraps.Pastaj:
"Megjithatë,jepi të pijë,tha babai. |