Ah, male male, male si varre të mëdhenj kryengritjesh. Dielli dhe hëna përsipër – prindër pleq që digjen prej dhembjes. Lumenj që ikin. Dhe unë që iki me erërat e tërbuara të fatit. Të gjitha fushat e jetës i kam në një copëz buke. Pyll i madh, i errët është mençuria jonë: me kafshë dhe vetëtima, plot gjethe që bien, me zogjtë që ngrihen në qiejt e së ardhmes. Arrij në liqene dashurish. Shoh dhe shoh fytyrat e mia të pafundme nëpër dallgë. Bie më gjunjë dhe pi dritën e syve të lirë. Iki përsëri. Pa ty s’iki dot. Jam përgjysmë. Një ishull vetmie. Një shpellë pret shpirtin tim. Emrin që s’e kam thyer do ta ndez aty si qiri. Kudo që të jem (edhe në dete), larg, gjurmët i lë në formën e hartës së atdheut.