Diten e Pashkes ne dreke Sec u therr nje ka ne fshat Vajta e mora nj’oke mish Dhe e hodha ne kusi Te mar nje kecu te zi Me vrap dolla ne avlli Te me cpiket nje stihi Me vrap m’u hodh ne kusi Me helmoi djemt e mi Nente djem e nente nuse Te nenta me djem ne duar Nente djepe c’mi permbyse Nente paje c’mi zhurite Nente dyfeke c’mi shite! Kostandin, te arthet gjeme Martove Dhoqinen lark Lark e lark merguar Tre male kaptuar! Diten e Pashkes se madhe Dhhoqina na hidhej valle Kostandini u ngrit nga varri Rrasa iu be kale Balta i u be shale Vrap e vrap te Dhoqina “Mire se erdhe, o im vella ne ke ardhe per te mire te vishem si gjeraqine; ne ke ardhe per te keq te vishem si kallogre” “Jo, moter , sikunder je” I hipi ne vithe kalit Zoqte udhes, thoshin: “Cili – viu, viu-viu, Kush ia ben, ia ben vetiu, Kini par’e s’kini pare! Shkon nje zogeze bishtbardhe I vdekuri me te gjalle Vete gjen te der’ e kishes, “Ike moj Dhoqine, Se kam pune n’ajo dhime Se aty e kam shtepine” Vate gjer te dera Cek-cek ne porte “C’je ti qe kercet ne porte? Mos je bushter, e murtaje? A mos je zonja murtaje Qe me hengre djemt e mi?” “Hap, moj nene, derene, Jam Dhoqin’ e veteme!” Me cin’erdhe, moj Dhoqine “Un’ arce, me Kostandine” C’Kostandin, moj t’arthte gjema? Kostandini i vdekure, C’ben tre vjet pa treture?” Nje ne prak e nje ne dere Plasne si qelqe me vere