Lulëkuqja e mjera Asgjëkund s’ka shtëpi E shkon jetën n’arrati Ajo s’është si të tjera S’ka stoli! Fushës, kodrës, del vetiu Verës ngrohet, dimrit ngrin Vetë shkunde, vetë mbin Dhe, kur skuqe, vjen veriu Dhe e përfshin Nëpër këmbë gjith’ e shkelin, Vend në kopshtet ajo s’ka Dorë ndihme kurrë s’pa; As e mbjellin, as e vjelin Shkoi u tha… Po veç ngjyra e saj si zjarri, Si një yll që xixëllon Tërë bota e imiton Është shenjë për së mbari Nga shikon