Veshtroi princesha krenare, ne cdo gur e cdo kamare, si te fundit roje rane, cdo pellembe me gjak e lane. Dhe e vetme ajo mbeti, permbi kulle. Prosi deti qe i hedh dallget ne rere, turqit u versulen te ter, qe ta zene yllin te gjalle, Po a zihet ylli valle? Ja, Argjiroja e shpejte, tok me foshnjezen e vet, u vervit si zog ne ere, nga kalaja ne humnere, shkemb me shkemb se cu copetua, thane u drodh, u gjallerua, dhe kujtoi u shkemb i bardhe, se femija i saj mbet` gjalle, dhe, qe foshnjen ta mekoje, qumesht zuri te pikoje