Ajo kthen koken e bukur ngahere. Nga ai qe emrin e vet ia dha per mbiemer. Nga dielli kthen koken e bukur ne vere. Se e do me gjith zememr. Emrin tend ia dhe per mbiemer,o diell, Ia dhe ta mbaje perjete! Qerpiket e saj nen te kaltrin qiell Pikojne vese e verdhe mesdites se qete. Keta qerpike ti ia lyen me laps te verdhe, Ia lyen vetem ne vere cdo mengjes nga nje cike, Po lapsin e verdhe ia fsheh ne vjeshte Dhe ia ndalon se mjeres cdo kozmetike. Atehere qerpiket e brishte i behen te murrme, Pastaj te geshtenjte,pastaj te zinj e te thate! Era mbi ta si ne misrishte ben zhurme Me dite e me nate...