Vështroi princesha krenare, Në ç’do kullë e ç’do kamare, Si të fundit roje ranë, Ç’do pëllëmbe me gjak e lanë. Dhe e vetme ajo mbeti, Përmbi kullë porsi deti, Që i hedh dallgët në rërë, Turqit u versulën të tërë, Që ta zenë yllin të gjallë, Po a zihet ylli vallë? Ja Argjiroja e shpejtë, Tok me foshnjezën e vet, U vërtit si zog në erë, Nga kalaja në humnerë. Shkëmb më shkëmb seç u copëtua, Ra si ylli po su shua, Dhe kujtoi ky shkëmb i bardhë, Se fëmija saj mbet gjallë, Dhe që foshnjen ta mekojë, Qumësht zuri të pikojë.