Vrull Zogj të bukur këndojnë me hare, po zemra do t’më plase mua në gji. I helmuar e shkoj jetën te ky dhe, mërzitem në katund, në vetmi. Hapet përpara meje deti i shkëlqyer, që zgjon në trutë e mi mendime shumë, e shqetësimi zemrën time çjerr, aq sa vetëm pushoj kur bie në gjumë. Arbëri matanë detit na kujton, se ne të huaj jemi te ky dhe. Sa motë shkuan! E zemra nuk harron, që nga turku mbetem pa mëmëdhe...