Ismail Kadare Pa ty Ti ike udhës së pafundme, ku zverdhin drurët gjetherënës, mbi gjokse perdesh tani tundet i arti medaljon i hënës. Lejlekët ikën. Fill pas teje si stof i keq u zbeh blerimi, dhe ngjajnë toka, pylli, reja, me negativin e një filmi. Tani në fusha shkoj menduar, ku nis të fryjë erë e ftohtë, ku ca mullarë të gjysmuar duken që larg si donkishotë. Ç’të bëj, po them me veten time, në këtë orë të vonë të muzgut, kur qerrja baltërave bën shkrime, të lashta si të Gjon Buzukut. Do shkoj të ulem përmbi pellgjet, të pi në gjunjë duke rënë, në grykë e di që do më ngelet i ftohti medaljon i hënës.