Bretkosa sa një ve, pa një ka sa një deve dhe nakari nuk' e la, desh të trashet sa një ka. Kur vu këtë gjë ndër mend, vate u shtri ndë një vend duke ngrën' e duke pirë, që të fryhet sa më mirë. — Shihni, shihni, sa u rrita, — thërrit' e thoshte përdita. — Mos u mburr' e mos u mbaj, - i thoshnë shoqet e saj. — Shihni, nuk jam sa demi? — Jo! — Shikoni. — Jo, të themi. — Pa shikoni këtë bark si të kaut. — Jo, je larg! — Bretkosa, nga marazi, u fry, u fry gjersa plasi. Shumë njerëz ndë këtë botë thonë se janë të zotë; si bretkosa mendohen mburren e lëvdohen.