Bota kish nderruar lisa uji i ri ne det kalteronte n'ditn' e re por lumbardha e anakreontit ne temp rronte e mocme. Nd'uj nje dit' vate te mali e s'u kthye si e kish zakon vec qe ate s'e thau bora, S'e pergjaku heshteza, po u largua gjersa ra tek e bardha shpia ime. Kur n'agim toke edhe shpi u zbuluan bashk' me detin, Si hareja qe del sysh, Me zgjoi duke ferfelluar qelqeve t'dritares. U pataksa e ruajta jashte: Rrusht' pak aguridhe, Dheut tone i kishin hie; Lule liu te hapura, n'i tund era e i perzien, ne ate ninull qeshin; si ato lule-qielli. Ti veshtroje dhe s'kujtoje asnje mbehi njerezish. Kallezoret neper duajt po kendonin. Dheut huaj ahere nder time motra kisha arritur;mema ime emrin tim thosh neper shpi. Nje hare me rodhi kurmit, si hareja kur te shtrati, mbremanet, vajza e ngrohte ndien per te parezen siset qe m'i fryhen.