Të mos i thahen
Rrënjët mëmëdheut
Rrjedha rrjedh rrëke
Rrudhave të ballit
Kah ai shtrat lumi i larë
Aty ku flet vepra
Dheu nuk tretet
Emër të përvetcëm
merr jeta…
Mallkimi bie mbi
Qoftëlargun
Një tufëz dritë dielli
Dritëzon nga faqja e hënës
Zgjimi pulson
Nëpër zemra
Fjalën nanë s’bartet
As fshihet nga era
Ajo pikë gjak mbi këtë dhe
Çelë si lule e kuqe
mbi kokë t’Shqiponjës
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
101 vjet shtet shqi...
Lloji: Poezi lirike
Nisa nje poezi te krijoj,
Shqiperise sime ia dedikoj!
Sa veshtiresi,rreziqe ke kaluar!...
Në Evropë
Lloji: Poezi lirike
Në Evropë
Brodha në Evropë
Pashë tjetër jetë
Pashë tjetër b...
gjerat qe me pelqej...
Lloji: Poezi lirike
Gjerat qe me pelqejn
Mua me pelqejn ,
Gjerat qe shkelqejn.
Duke punuar
Une jam i gezuar
...
Shqipetar,Me Nder E...
Lloji: Poezi lirike
Shqipetar kudo qe jeni Gjergj Kastriotin siper.
Sot kur edhe vet,
Festojme prore
Vishem...
Shqiperia
Lloji: Poezi lirike
Me vjen ndermnend dicka,
kur fjalen liri degjoi,
dicka e paharrueshme,
dicka e paharritshme.
O...
PAVARSIA E KOSOVES
Lloji: Poezi lirike
Sa kohë ka kaluar
derisa erdhi kjo ditë
Sa shumë njerëz janë flijuar
sa shumë kemi prit.
...
Zahir Pajaziti
Lloji: Poezi lirike
Zahir Pajaziti
Ky zahiri djal Shkodrani
Shumë luftra ndër Shqipni na i bani
Kur filluen se...
Ora Ime
Lloji: Poezi lirike
Ora ime
Kam një orë
Tik e tak
S'pushon kurrë
Asnjëherë s'n...
Mbrëmja
Lloji: Poezi lirike
Mbrëmja
Si tufa mëndafshi t’artë në të kaltërten shami,
n’mes dy duersh t’bardha...
Gabimit
Lloji: Poezi lirike
Gabimit
Gabova
U pendov...
Komentet e fundit!
Emri:
Prend Buzhala
Email:
prendbuzhala@hotmail.com
Komenti:
Poeti imazhin e ruan vetëm për njerëzit e zgjedhur. Ndër ta është nana (e shkruar në trajtën gege), si te poezia “Imazhi yt – nanë”. Paradigmat (burimi, prototipi) i imazhit vjen si një ikonë e shenjtëruar.
Te vetë Perëndia ekzistojnë këto imazhe e paradigma, domethënë, e asaj bote që u krijua nga ai, botë e ngjashme me të, hyjnore dhe e pandryshueshme.
Te kjo poezi imazhi lidhet me kujtesën e me dhimbjen.
2. Poetika e kujtesës
Poeti i ndan me ne kujtimet, në formën sublime të artit. Kjo kujtesë dhe kjo letër janë si një zemër që rrah pandërprerë (“Me ato që sjell vyrtyti im/ Ndjehem plotë zjarr në zemër”). Kujtesa është zemra e dytë e folësit lirik. Kurse poezia i zë ato çaste që nuk lejojnë të zhduken, ani se “Tek e kaluara s’ka kthim”. Janë kujtesa të zemrës që e mënjanon të ligën dhe e lartëson të mirën. Kësisoj edhe durohet barra e së kaluarës.
Cassandra Clare, shkrimtare amerikane, te vepra e saj “Qyteti zjarrit qiellor”, thotë: “Ka kujtime që koha nuk i shlyen... Përgjithmonë nuk harrohet humbja, ajo vetëm sa bëhet e durueshme". Kurse poeti këndon :....
Një tufëz dritë dielli
Dritëzon nga faqja e hënës
Zgjimi pulson
Nëpër zemra
Fjalën nanë s’bartet
As fshihet nga era
Ajo pikë gjak mbi këtë dhe
Çelë si lule e kuqe
mbi kokë t’Shqiponjës
Lexo me shume vargjet:
AJO PIKË GJAKU MBI KËTË DHE
.........................
Në jo pak poezi ai ka shqetësimin e vazhdueshëm për vargun dhe formën e tij, ka përpara shqyrtimin konstant për mundësitë që t’i krijon lirika moderne e vargut të lirë me gjatësi të ndryshme e me njësi strofike të ndryshme, me përvojat krijuese të poetëve të letërsisë sonë të sotme. Janë çastet personale që zhyten në thellësitë e kujtesës kolektive, çaste që poetizohen në mënyrë supreme, me një ligjërim që nuk imponohet. Kësisoj poezia e tij shqiptohet si dialog me të djeshmen e me të sotmen. Ndryshe nga jo pak poetë që shfaqin nihilizmin si botëshikim lirik, Niajziu këtë nuk e pranon; ai i thotë po edhe dhimbjes, edhe lumturisë. I pranon ashtu si t’i vijnë, ashtu si i jeton e përjeton. Jetës nuk i gjunjëzohet.
