Të mos i thahen
Rrënjët mëmëdheut
Rrjedha rrjedh rrëke
Rrudhave të ballit
Kah ai shtrat lumi i larë
Aty ku flet vepra
Dheu nuk tretet
Emër të përvetcëm
merr jeta…
Mallkimi bie mbi
Qoftëlargun
Një tufëz dritë dielli
Dritëzon nga faqja e hënës
Zgjimi pulson
Nëpër zemra
Fjalën nanë s’bartet
As fshihet nga era
Ajo pikë gjak mbi këtë dhe
Çelë si lule e kuqe
mbi kokë t’Shqiponjës
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
mema
Lloji: Poezi lirike
nje yll ne qiell
sa bukur shendrit
kjo hene e bukur
po na fal kete drite
kyqielli i kaltert
d...
Qeni
Lloji: Poezi lirike
Qeni
Shok e mik
Për cdo njeri
Në cdo familje
Ruan me besni...
Foka
Lloji: Poezi lirike
Foka
Në ujra të ftohta
Jetonte Foka
Në ujra të ftohta me acar
Rr...
Pavarësia
Lloji: Poezi lirike
Na erdhi pavarësia
që shumë gjatë e kemi prit
Shumë vëllezër e motra
dhanë jeten për k...
Bota e fëmijëve
Lloji: Poezi lirike
Nëse do kem magji e fuqishme do jem,
nëse do kem magji çdo gjë do të kem,
botën do sundoja s...
Augustin Ukës
Lloji: Poezi lirike
Augustin Ukës
Me këngën u rrite
Në valsin e lumturisë ...
Mergimi
Lloji: Poezi lirike
Sa e rende eshte jeta
Ketu ne mergim
Malli me djeg shpirtin
Mu per vendin tim.
Si femij ketu ...
Dielli
Lloji: Poezi lirike
Dielli
Me rrezet e tij
...
Gjakmarrja ne Shqip...
Lloji: Poezi lirike
Gjakmarrja ne SHqiperi
Ferri vete , llum i zi
Lufte e ashper mes nje populli
Vetem ketu benka vak...
'Dr.Ibrahim Rugova
Lloji: Poezi lirike
Dr.Ibrahim Rugova
Ngushëllime Kosovë
Për këtë burr të lirisë
...
atdheu
Lloji: Poezi lirike
atdheun tim shume e dua shume i embel je ...
Komentet e fundit!
Emri:
Prend Buzhala
Email:
prendbuzhala@hotmail.com
Komenti:
Poeti imazhin e ruan vetëm për njerëzit e zgjedhur. Ndër ta është nana (e shkruar në trajtën gege), si te poezia “Imazhi yt – nanë”. Paradigmat (burimi, prototipi) i imazhit vjen si një ikonë e shenjtëruar.
Te vetë Perëndia ekzistojnë këto imazhe e paradigma, domethënë, e asaj bote që u krijua nga ai, botë e ngjashme me të, hyjnore dhe e pandryshueshme.
Te kjo poezi imazhi lidhet me kujtesën e me dhimbjen.
2. Poetika e kujtesës
Poeti i ndan me ne kujtimet, në formën sublime të artit. Kjo kujtesë dhe kjo letër janë si një zemër që rrah pandërprerë (“Me ato që sjell vyrtyti im/ Ndjehem plotë zjarr në zemër”). Kujtesa është zemra e dytë e folësit lirik. Kurse poezia i zë ato çaste që nuk lejojnë të zhduken, ani se “Tek e kaluara s’ka kthim”. Janë kujtesa të zemrës që e mënjanon të ligën dhe e lartëson të mirën. Kësisoj edhe durohet barra e së kaluarës.
Cassandra Clare, shkrimtare amerikane, te vepra e saj “Qyteti zjarrit qiellor”, thotë: “Ka kujtime që koha nuk i shlyen... Përgjithmonë nuk harrohet humbja, ajo vetëm sa bëhet e durueshme". Kurse poeti këndon :....
Një tufëz dritë dielli
Dritëzon nga faqja e hënës
Zgjimi pulson
Nëpër zemra
Fjalën nanë s’bartet
As fshihet nga era
Ajo pikë gjak mbi këtë dhe
Çelë si lule e kuqe
mbi kokë t’Shqiponjës
Lexo me shume vargjet:
AJO PIKË GJAKU MBI KËTË DHE
.........................
Në jo pak poezi ai ka shqetësimin e vazhdueshëm për vargun dhe formën e tij, ka përpara shqyrtimin konstant për mundësitë që t’i krijon lirika moderne e vargut të lirë me gjatësi të ndryshme e me njësi strofike të ndryshme, me përvojat krijuese të poetëve të letërsisë sonë të sotme. Janë çastet personale që zhyten në thellësitë e kujtesës kolektive, çaste që poetizohen në mënyrë supreme, me një ligjërim që nuk imponohet. Kësisoj poezia e tij shqiptohet si dialog me të djeshmen e me të sotmen. Ndryshe nga jo pak poetë që shfaqin nihilizmin si botëshikim lirik, Niajziu këtë nuk e pranon; ai i thotë po edhe dhimbjes, edhe lumturisë. I pranon ashtu si t’i vijnë, ashtu si i jeton e përjeton. Jetës nuk i gjunjëzohet.
