E kam titulluar kete ese “E paharruar”, sepse ne te do te tregoj per nje person te tille. Ndoshta nuk e kam njohur shume, por edhe ato pak kohe qe e kam njohur kane vlejtur shume per mua. Çdokush ka nje person shume te dashur jashte familjes. Nuk e di pse po shprehem keshtu. Ajo ishte padyshim e familjes. Por largesia mes nesh beri qe une te mos e mendoj keshtu.
Nese deri tani ju kam mbajtur ne pritje per kete person, tashme kjo pritje do te mbaroje. Eshte gjyshja ime, Zana, te ciles, edhe kur ja permend emrin, me duket sikur ajo eshte ketu, prane meje, duke lexuar shkrimin tim. Ajo banonte se bashku me gjyshin ne nje fshat ketu ne Erseke. Me vjen keq qe u shperngul para lindjes time, sepse kushedi sa gjera do te kishim bere se bashku, sa gjera do t’i kishim treguar njeri-tjetrit ! Do ta njihnim njeri-tjetrin shume e shume me mire. Shpesh me prinderit e mi shkoj ne fshatin e gjyshes time. Nona Zana (siç i therrisja une) ishte gjyshja nga ana e mamit, keshtu ajo vinte shpesh per te pare shtepine e saj. Une zakonisht e mbyt mamin tim me pyetje per jeten e tyre ne fshat, ndoshta nga kurioziteti, e ndoshta nga deshira per te mesuar pak me shume per gjyshen time.
Nona Zana ishte nje grua e thjeshte dhe e respektuar kudo qe shkonte. Fytyra e saj ishte mjaft e mbushur dhe e rrumbullaket, qe me pas perfeksionohej nga floket e saj ngjyre gri. Megjithese e vjeter ishte e mbajtur dhe kurre nuk i rreshtnin duart per te bere pune dhe ishte sigurisht nje amvise shume e mire. Balli i saj ishte paksa i rrudhur, por kjo ja shtonte thjeshtesine qe arrinte kulmin. Duke buzeqeshur dhuronte nje kenaqesi te pamase. Ishte mjaft e rregullt, e paster dhe... lista nuk mbarron kurre… Por nje gje qe duhet permendur eshte dashuria e saj per kedo. Ishte gjyshja qe çdokush do ta deshironte…
Por… te gjitha ngjarjet (kryesisht te trishtueshme ose te papritura) fillojne me nje ‘por’. Me nje ‘por’ fillon dhe ngjarja ime. Nese e keni vene re i gjithe shkrimi eshte shkruar ne kohen e shkuar. Kjo do te thote vetem nje gje. Fatkeqesisht, nona ime vdiq rreth gjashte muaj me pare. Nuk kam deshire te flas shume per kete pasi sigurisht jam mjaft i merzitur per ate qe ndodhi. Ne te vertete as shoket e mi nuk e dine. Nje dite nje shoqja ime e bankes me pyeti : ”Pse mami jot eshte veshur me te zeza?’’ Une nuk i ktheva pergjigje. Gjithsesi ju mund ta lexoni kete ese edhe para klases ose ta vini ne kendin e shkrimeve, por une gjithsesi do te vazhdoj…
Gjithcka filloi rreth nje vit e gjysem me pare. Nones sime te dashur iu shfaq nje semundje ne vesh. I dhimbte mjaft dhe shpejt e çuan ne nje klinike private. Pas disa kohesh semundja u zhduk (ose keshtu menduam ne). Dimri kaloi pa problem, por veren tjeter semundja u shfaq perseri. Kesaj rradhe me e eger dhe e ashper si nje tornado e fuqishme qe donte te prishte tere qytetin. Ne, si familje e madhe, te gjithe u perkujdesem maksimalisht per te. Daja, tezet dhe kushurinjte vinim shpesh per ta vizituar. Muajt e fundit semundja u perkeqesua dhe nona ime e dashur u shtrua ne spital. Ne dhe i gjithe fisi ane e mbane i sillnim ushqime dhe madje rrinim me jave te tera me te ne spital.
Nje dite na erdhi nje telefonate ne oret e vona te mbremjes. Nona ishte shume keq. Dhimbja ishte perkeqesuar. Mami me babin bene gati valixhet. Do te niseshin neser ne mengjes. Doja dhe une te shkoja, por sigurisht qe ata nuk do te me merrnin edhe mua. Une rashe te flija i qete, sepse kjo situate kishte ndodhur edhe me pare dhe asnjehere nuk ishte ndonje gje per t’u shqetesuar. Sikur ta dija cdo te ndodhte naten… te nesermen nje zhurme me zhgjoi nga ora kater e mengjesit. Ishin prinderit e mi gati per tu nisur per rruge. Me mendimet me te keqija ne mendje shkova dhe i pyeta pse kaq shpejt ? Dhe do te doja shume te mos e kisha degjuar ate pergjigjje. Mendimi me i keq u kthye ne realitet. Besoj se as ju nuk doni ta degjoni çfare ndodhi.
Te nesermen isha ende i çoroditur. Akoma po mundohesha te perpunoja ne mendje ate qe kishte ndodhur. Isha mjaft i merzitur, por ama nuk qava. Ndoshta eshte thjesht karakteri im per te mos ju dorezuar trishtimit. Gjithsesi edhe kur shikoja mamit tim shume trishtuar, mendoja se duhet te behesha i forte.
Heren tjeter qe shkova ne Durres (tek shtepia e nones), kusherira ime e vogel shtate vjecare (mbesa e nona Zanes) me pyeti nese nona do te kthehej ndonjehere nga qielli. Me sa duket prinderit i kishin thene se nona kishte shkuar ne qiell, sepse c’mund t’i thoshin nje femije te vogel. Kusherira jetonte ne nje shtepi me nonen keshtu ajo do te ishte merzitur me shume se te gjithe ne. Do te doja shume t’i thosha me te vertete: ’’Po, nona do te vije vitin tjeter’’. Por i thashe te verteten. Ne fund te fundit keshtu i kishin thene dhe te afermit. Ajo thjesht me pyeti mua per ta aprovuar. Gjithsesi edhe pse nona nderroi jete, mendoj se ajo e ka arritur qellimin e saj ne jete. Ka rritur shume e shume femije dhe nese do te ishte ketu me ne ne keto momente, se shpejti do te ishte bere edhe stergjyshe!
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
/ 
