Njerezimi e pranon se bota eshte pak e shtypur pikerisht prej te ftohtit ne te dy veshkat e saj. Mbi statuja ka vetem rreze te bardha. Rralle shkelqejne. Ato jane te prajshme. Detyrohen te pranojne qe te maskohen apo duke u hequr edhe koken, vetem per te deshmuar bukurine e trupit krejtesisht amorf. Eshte pak e cuditshme historia e vjedhjes se kokave. Ne te vertete eshte mania njerezore per te pasur fillin e gjithckaje qofte edhe te parendesishme pasi ketu fillon etja, uria per pak me teper 'une'. Per t'u ndjere pak me teper njerez prej mishi, te shkeputur prej amorfitetit paqesisht, te paedukuar me ndonje mospelqim ndaj shkelqimit te tyre. Statujat mund t'i lidhin floket sipas ritit te sirenave te detit qe humben ne perballjen e madhe me ujin e kripur. Dhe atje mbetet vetem deshira. Ata marinaret, ishin larguar dhe ato nuk ndryshuan asgje ne deshiren e tyre. Por statujat humben vetem kembet dhe me kelliren e pasosur u bashkuan perjetesisht. Ndonjehere mbesin edhe brigjeve, perkohesisht, ndonjehere rrjedhin deri ne ndonje muze, pas kujdesit njerezor per te deshmuar pak me shume njerezi, per te ndrequr nje ure te prishur, si rredhoje e carjes se tokes. Me arsyet se pse toka cahet nuk merret askush.
Llogariten demet, rrjedhojat, shprehen ngushellime, shpallen dite zie, por per token pak se mendohet. Dikush mendon per statujat. Nuk besohet se kot nis te germoje, e i nxjerr prej zemres se tokes. Dikush tjeter i rras ne ndonje muze apo vend tjeter per dekoracion. Dikush pret shpalljen e tenderit per te shitur ate qe ka blere, pasi e ka perdhunuar per te mijten here me shikimit e tij te palengshme. Dhe vetvetiu inati behet me i madh me i dukshem, krejt kollaj per tu kapur.
Njerezit nderrohen behen te huaj per statujat. Harrohen virtytet dhe hapen shkolla vesesh dhe shumica nuk shqetesohet per perversitetin qe ulet kemb mbi kembe ne balle te oxhakut te mbyllur. Ne mur mbetet vetem nje vrime e madhe e tymosur prej zjarrit qindravjecar. Edhe catia ndryshon pamje dhe fshehet vendi ku ngrihej oxhaku, per t'u zevendesuar me nje hapesire te qete apo plane te tjera hapsire ku rralle nderthuren me ndonje gjethe, dege peme per te shpetuar pa u korrur neper stinet e plotujshme. Qenia njeri i jep te drejte mekatit te pasur qartshem si trashegimeri, detyre dhe shpesh edhe amanet. Arrihet te flitet edhe per domosdoshmerine e te qenurit i patjetersueshem.
Mekati mbetet faqebardhe dhe nuk ndryshon asgje pervecse zbutet. Ate e argumentojne si forme bindese se e keqja eshte krejt ekzistenciale ne nje ballafaqim mes ndryshimit te se mires dhe te keqes. Rralle here po flitet per nje sistem te ri vlerash. Njerezit jane ne agoi per te zgjedhur se kush mund te ishte me e mira e te mirave dhe yshten te zgjedhin ekstremin si plotmbushje te etjes se vjere, qe u paska trasheguar prej statujave. Kurre statujat nuk deshen te flasin. Humben edhe koken per t'u ndergjegjesuar mbi misionin per te mos folur. Dikush akuzoi edhe diellin, driten qe u jep shkelqimin, por nuk arriti te botonte kurgje mbi kete pasi edhe muzgu e zhgenjeu, edhe nata. Edhe ne nate statujat jane krejt te bardha. Edhe shkurtesia e drites se syrit te paperlotur e dallon qarte menyren e vecante te shprehjes statujore. Ato edhe buzeqeshin. Nuk perdorin as parfum as kremera, buzekuq tualete, thjerreza, paruke, limim thonjesh dhe nuk buzeqeshin merdhishem.
Ato jane shenja qe u pervetesuan nga pasuesit si menyra te miresjelljes moderne. Njerezit buzeqeshin, perqeshin, hapin gojen, nxjerrin dhembet dhe rreken deri ne frymepushim me cmendurine e statujave.
Ato mbeten te vetme. Kane mish te ftohte, ndersa ne floke mbartin ledhatueshmerine. Koken edhe mund t'ua kene mare, pra sepse paska veti te vecanta joshese, cburrerimi. Ka raste qe rreth tyre ngrijne edhe shatervane fresukese. Eshte absurditet kur ato jane te ftohta. Jane bardhesisht te bukura. Por a eshte e bardha ngjyre padliresie?
Thjesht nje tekst i marreveshjes mes njerezve dhe diellit, thjesht per te mbartur kete ngjyre ne petkat e tyre per te mos u mundur nga dielli ne ditet e nervave te tij, kur rritet dhurata e nxehte qe dielli i jep tokes. Kjo ndodh rralle ne stinen e caktuar 'Vere' dhe njerezit kujtohen pak per ftohtesine statujore. E pranojne se statujat kane mish te ftohte, por nuk e thone nga ndjesia e ngushtimit, te botes, globit, tokes, kokes. Njerezit jane lindur per te qene paresore. Jane te gatshem te mbartin edhe shpirtin e tyre si hajmeli, apo te vjedhin kryet e nje statuje. Por askush nuk e di se pse shume qenie te latuara si njerez si pasoje e afshit te nxehte marrezor, shtyhen te thyejne mishin e ftohte te statujave. Ne fakt njerezit I ndertojne statujat me duart e tyre si kulte , e me pas prishin. Ndoshta sepse kulti tyre besimit eshte tejet zhgenjyes.
Me pak fjale statujat jane ata superioret qe “sundojne” sot shoqerine njerezore , te ftohte , te etur per pushtet , njerez pa koke , ashtu si statujat e keqtrajtuara..te bardhet e “piset” . jane kultet e besimit qe populli kekron dhe kuriI arrin , i urren per cdo pike gjaku te vjedhur , per cdo fjale te dhene te pambajtur , per realitet te hidhur qe mbizoteron…
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
Shembull:
geri boraj - http://sq.yourliterary.com/vepra/Ese+argumentuese/statujat+kane+mish+te+ftohte/700
Vepra te ngjashme
Perse me pelqen te ...
Lloji: Ese argumentuese
Librat jane nje det fjalesh i mbushur me dije e imagjinate. Jane celes i cili hap dyert e nje bote n...
Kthimi i Perjetshem
Lloji: Ese argumentuese
Nje fund, ne vije te drejte, ku ndodhin vdekje te panumerta dhe lindje te
panumerta te cilat ndr...
Te drejtat e femije...
Lloji: Ese argumentuese
TE DREJTAT E FEMIJEVE
Femijet jane me te shtrenjtit.Gjithkush dhe kushdo do te deshironte qe t...
Endrra ime
Lloji: Ese argumentuese
Endrrat.E cjane endrrat per ty.Sa endrra ke ne sirtar.Cdo kush ka endrrat e tij,madje disa mund ti ...
Dhuna ne shoqerine ...
Lloji: Ese argumentuese
Sapo lindim ne behemi pjese e nje trungu shoqeror te quajtur familje. Por pjese e kesaj familje nuk...
Përse e dua atdhen...
Lloji: Ese argumentuese
Përse e dua atdhenë?E dua atë sepse aty kam bërë hapat e parë,më kanë hyrë në mendje mendi...
Pse kemi frikë nga...
Lloji: Ese argumentuese
Shumë njerëz në varësi të karakterit të tyre dhe të rrethanave shoqërore janë të prirur
t...
ese argumentuese
Lloji: Ese argumentuese
Poeti e modelon vete jeten e vet sipas melodise se brendshme
Poezia eshte art i perdorimit te f...
Gjuha identiteti im...
Lloji: Ese argumentuese
Gjuha eshte arti i komunikimit mes njerezve, eshte ajo nepermjet te ciles mendimi merr jete. Eshte d...
iliada
Lloji: Ese argumentuese
akili dhe hektori kulti i heroizmit.akili eshte krye heroi i poemes,madje edhe atehere kur nuk merr ...
Shoqeria jone e ver...
Lloji: Ese argumentuese
Cdo njeri mund te kete nje shoqeri por sa prej nesh e dine nese kjo shoqeri eshte e vertet apo e rre...
Teknologjia po dëm...
Lloji: Ese argumentuese
Teknologjia vitet e fundit po zë një vend gjithmonë e më të madh në shoqërinë njerëzore.Ajo...
