Njerezimi e pranon se bota eshte pak e shtypur pikerisht prej te ftohtit ne te dy veshkat e saj. Mbi statuja ka vetem rreze te bardha. Rralle shkelqejne. Ato jane te prajshme. Detyrohen te pranojne qe te maskohen apo duke u hequr edhe koken, vetem per te deshmuar bukurine e trupit krejtesisht amorf. Eshte pak e cuditshme historia e vjedhjes se kokave. Ne te vertete eshte mania njerezore per te pasur fillin e gjithckaje qofte edhe te parendesishme pasi ketu fillon etja, uria per pak me teper 'une'. Per t'u ndjere pak me teper njerez prej mishi, te shkeputur prej amorfitetit paqesisht, te paedukuar me ndonje mospelqim ndaj shkelqimit te tyre. Statujat mund t'i lidhin floket sipas ritit te sirenave te detit qe humben ne perballjen e madhe me ujin e kripur. Dhe atje mbetet vetem deshira. Ata marinaret, ishin larguar dhe ato nuk ndryshuan asgje ne deshiren e tyre. Por statujat humben vetem kembet dhe me kelliren e pasosur u bashkuan perjetesisht. Ndonjehere mbesin edhe brigjeve, perkohesisht, ndonjehere rrjedhin deri ne ndonje muze, pas kujdesit njerezor per te deshmuar pak me shume njerezi, per te ndrequr nje ure te prishur, si rredhoje e carjes se tokes. Me arsyet se pse toka cahet nuk merret askush.
Llogariten demet, rrjedhojat, shprehen ngushellime, shpallen dite zie, por per token pak se mendohet. Dikush mendon per statujat. Nuk besohet se kot nis te germoje, e i nxjerr prej zemres se tokes. Dikush tjeter i rras ne ndonje muze apo vend tjeter per dekoracion. Dikush pret shpalljen e tenderit per te shitur ate qe ka blere, pasi e ka perdhunuar per te mijten here me shikimit e tij te palengshme. Dhe vetvetiu inati behet me i madh me i dukshem, krejt kollaj per tu kapur.
Njerezit nderrohen behen te huaj per statujat. Harrohen virtytet dhe hapen shkolla vesesh dhe shumica nuk shqetesohet per perversitetin qe ulet kemb mbi kembe ne balle te oxhakut te mbyllur. Ne mur mbetet vetem nje vrime e madhe e tymosur prej zjarrit qindravjecar. Edhe catia ndryshon pamje dhe fshehet vendi ku ngrihej oxhaku, per t'u zevendesuar me nje hapesire te qete apo plane te tjera hapsire ku rralle nderthuren me ndonje gjethe, dege peme per te shpetuar pa u korrur neper stinet e plotujshme. Qenia njeri i jep te drejte mekatit te pasur qartshem si trashegimeri, detyre dhe shpesh edhe amanet. Arrihet te flitet edhe per domosdoshmerine e te qenurit i patjetersueshem.
Mekati mbetet faqebardhe dhe nuk ndryshon asgje pervecse zbutet. Ate e argumentojne si forme bindese se e keqja eshte krejt ekzistenciale ne nje ballafaqim mes ndryshimit te se mires dhe te keqes. Rralle here po flitet per nje sistem te ri vlerash. Njerezit jane ne agoi per te zgjedhur se kush mund te ishte me e mira e te mirave dhe yshten te zgjedhin ekstremin si plotmbushje te etjes se vjere, qe u paska trasheguar prej statujave. Kurre statujat nuk deshen te flasin. Humben edhe koken per t'u ndergjegjesuar mbi misionin per te mos folur. Dikush akuzoi edhe diellin, driten qe u jep shkelqimin, por nuk arriti te botonte kurgje mbi kete pasi edhe muzgu e zhgenjeu, edhe nata. Edhe ne nate statujat jane krejt te bardha. Edhe shkurtesia e drites se syrit te paperlotur e dallon qarte menyren e vecante te shprehjes statujore. Ato edhe buzeqeshin. Nuk perdorin as parfum as kremera, buzekuq tualete, thjerreza, paruke, limim thonjesh dhe nuk buzeqeshin merdhishem.
Ato jane shenja qe u pervetesuan nga pasuesit si menyra te miresjelljes moderne. Njerezit buzeqeshin, perqeshin, hapin gojen, nxjerrin dhembet dhe rreken deri ne frymepushim me cmendurine e statujave.
Ato mbeten te vetme. Kane mish te ftohte, ndersa ne floke mbartin ledhatueshmerine. Koken edhe mund t'ua kene mare, pra sepse paska veti te vecanta joshese, cburrerimi. Ka raste qe rreth tyre ngrijne edhe shatervane fresukese. Eshte absurditet kur ato jane te ftohta. Jane bardhesisht te bukura. Por a eshte e bardha ngjyre padliresie?
Thjesht nje tekst i marreveshjes mes njerezve dhe diellit, thjesht per te mbartur kete ngjyre ne petkat e tyre per te mos u mundur nga dielli ne ditet e nervave te tij, kur rritet dhurata e nxehte qe dielli i jep tokes. Kjo ndodh rralle ne stinen e caktuar 'Vere' dhe njerezit kujtohen pak per ftohtesine statujore. E pranojne se statujat kane mish te ftohte, por nuk e thone nga ndjesia e ngushtimit, te botes, globit, tokes, kokes. Njerezit jane lindur per te qene paresore. Jane te gatshem te mbartin edhe shpirtin e tyre si hajmeli, apo te vjedhin kryet e nje statuje. Por askush nuk e di se pse shume qenie te latuara si njerez si pasoje e afshit te nxehte marrezor, shtyhen te thyejne mishin e ftohte te statujave. Ne fakt njerezit I ndertojne statujat me duart e tyre si kulte , e me pas prishin. Ndoshta sepse kulti tyre besimit eshte tejet zhgenjyes.
Me pak fjale statujat jane ata superioret qe “sundojne” sot shoqerine njerezore , te ftohte , te etur per pushtet , njerez pa koke , ashtu si statujat e keqtrajtuara..te bardhet e “piset” . jane kultet e besimit qe populli kekron dhe kuriI arrin , i urren per cdo pike gjaku te vjedhur , per cdo fjale te dhene te pambajtur , per realitet te hidhur qe mbizoteron…
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
Shembull:
geri boraj - http://sq.yourliterary.com/vepra/Ese+argumentuese/statujat+kane+mish+te+ftohte/700
Vepra te ngjashme
Kush jam une?
Lloji: Ese argumentuese
Si cdo qenie qe jeton ne cdo vend,edhe une jam si ajo,jam nje shpirt i lire qe fluturoj per te gjetu...
vjeshta
Lloji: Ese argumentuese
sa me pelqejne ditet e embla te vjeshtes.vendi ka veshur nje kemisheze te arte.pemet kane marre ngjy...
Nëse mund të ishi...
Lloji: Ese argumentuese
"Të gjithë janë gjeni, por nëse gjykoni një peshk me aftësinë e tij për të ngjitur një pem...
Pranvera ne vendin ...
Lloji: Ese argumentuese
Pranvera...
eshte nje stin shum e bukur pra me nje fjal me pelqen shum ne pranver rrezon dielli lu...
Fjalët e huaja
Lloji: Ese argumentuese
Fjalët e huaja po përdoren në shumë fusha të jetës.Në Shqipëri,veçanërisht përdoren. edhe...
AUTIZMI
Lloji: Ese argumentuese
Askush nuk e di misionin e tij ne jete.Disa vijne ne kete jete per te jetuar te lumtur, disa te tjer...
JAM KRENAR QE JAM S...
Lloji: Ese argumentuese
Jam krenar se jam shqiptar, sepse Serbia është një nga kombet më të lashta të Ballkanit .Kombi...
forca e retorikes
Lloji: Ese argumentuese
Forca e retorikes eshte shume e perdorur ne vepren ë Sabri Godos. Vepra ë tij eshte nje roman hist...
Ne duhet të zgjero...
Lloji: Ese argumentuese
Qenia njerëzore,si e vetmja me logjikë,ka mundur të zhvillohet e të krijojë qytetërime madhës...
Pablo dhe Franceska
Lloji: Ese argumentuese
Mbasi Virgjili I tregon Dantes hijet e Semiramisit , Kleopatres, Helenes, Paridit e Tristanit, Ai i ...
Babi im
Lloji: Ese argumentuese
E dini se cili eshte idhulli im?!Nuk eshte as nje aktor,as nje kengetar,as nje sportist....Eshte ai ...
“Njeriu si krijue...
Lloji: Ese argumentuese
Nëse ti,kohë më parë,do të më thoje se kuptimësia e jetës sime,frymon në duart e mia,kurrë...
