Adoleshenca është mosha kur një individ kalon nga një fëmijë i pavetëdijshëm për veprimet që bën në një të rritur me përgjegjësi dhe një vizion për të ardhmen. Mirëpo ky është një proces i gjatë me shumë pengesa dhe devijime. Kjo moshë njihet ndryshe si një periudhë stresi dhe paniku sepse nuk e di kush je dhe çfarë do të bësh me jetën tënde. Është periudha kur çdokush përpiqet të krijojë identitetin e tij.
Janë bërë shumë studime për sjelljet e adoleshentëve dhe për mënyrën se si mendojnë apo e shikojnë botën ata. Por në fund të fundit adoleshenca është thjesht një moshë. Pra, unë si një vajzë 14-vjeçare them me plot gojën se statistikat, mënyrat sesi studiuesit udhëzojnë prindërit që të sillen me fëmijët apo dhe studimet e bëra, shumicën e kohës rezultojnë të pavlefshme. Unë personalisht nuk do të doja që prindërit e mi të silleshin me mua sipas një libri, teksti apo trajnimi të bërë, sepse nëse unë do hapem me ta dhe do t’u tregoj për ditën time apo diçka tjetër që më shqetëson do të doja që dhe ata të bënin të njëjtën gjë me mua. Një individ në moshën time dëshiron të kuptohet, dëgjohet dhe të kuptojë që të tjerët kanë besim tek ai dhe e vlerësojnë atë.
Kush jam unë? Është një ndër pyetjet që i mundojnë të gjithë adoleshentët ashtu sikuse dhe mua. Unë jam një vajzë 14-vjeçare e cila përpiqet të balancojë jetën e saj sociale me pergjegjësitë dhe detyrat. Jap maksimumin tim që të mbajë rezultatet e larta në mësime dhe arritje të tjera. Por, pavarësisht mundit tim të tjerët vazhdojnë të presin akoma më shumë nga unë dhe, kur ndonjëherë i zhgënjej, ata më lëndojnë pa e kuptuar. Besoj se kështu ndihen dhe adoleshentët e tjerë. Disa vazhdojnë të përpiqen dhe të ecin përpara, disa të tjerë bëhen të varur nga mendimi i të tjerëve, ndërsa të tjerë rebelohen dhe fillojnë të përballojnë situata në mënyra agresive apo ofenduese.
Pavarësisht gjithë gjërave të përmendura më sipër, adoleshenca është një moshë shumë e bukur. Është mosha kur mund të ëndërrojmë dhe të besojmë që çdo ëndërr do të bëhet realitet. Gjatë kësaj periudhe ne zbulojmë dëshirat, aftësitë dhe mundësitë tona. Ndonjëherë zhgënjehemi sepse aftësitë tona kundërshtojnë dëshirat. Sidoqoftë, me kalimin e kohës dhe me njohjen e vetes arrijmë të shikojmë shumë aftësi të bukura te vetja dhe fillojmë të thurim ëndërra dhe të bëjmë plane për të ardhmen. Fillojmë të ngjisim shkallët e para që do të përcaktojnë rolin tonë në shoqëri dhe të ardhmen tonë. Kushdo dëshiron me gjithë zemër që të bëhet dikush në të ardhmen, dikush që të tjerët e shoghin si idhull ose dikush mendimi i të cilit vlerësohet.
Adoleshenca është mosha kur truri shpërthen me ide, nga më të bukurat deri te më absurdet. Është mosha kur mund të harrosh çdo gjë dhe të qeshësh me zë të lartë moskokëçarëse për mendimin që të tjerët kanë për ty, sepse po kënaqesh, sepse po bën atë që do. Kur je mes miqve që vërtet janë të vyer për ty nuk të intereson më se si dukesh, a të shkojnë rrobat apo a i ke flokët në rregull. Nuk të intereson nëse ajo vajza/çuni i bukur në anë të rrugës po mendon diçka negative për ty. E njëjta gjë ndodh kur arrin diçka që e dëshiroje me të vërtëtë. Kur fiton një konkurs, kur vlerësohesh për një punë që ke harxhuar kohë dhe djersë për ta kryer apo kur thjesht kupton që çdo gjë që po bën ia vlen.
Kjo moshë nuk është thjeshtë një periudhë stresi dhe paniku, siç thonë studimet e bëra, është shumë më shumë se aq. Sepse një adoleshent është një gonxhe e cila çel gjethe pas gjetheje, disa rriten dhe zbukurohen, disa vyshken dhe thahen, por në fund shohim një lule të bukur. Asnjë lule nuk është e njëjtë. disa kanë erë të mirë, disa kane formë të bukur dhe disa të tjera kanë ngjyrë tërheqëse. Secila u rrit në kushte të ndryshme, por në fund lulëzoi, pavarësisht çdo gjëje. Sepse çdokush është i bukur dhe i veçantë në mënyrën e vetë.
Si përfundim dua të them që vetë fakti që adoleshenca trajtohet si diçka e jashtëzakonshme apo e mbushur me probleme i bën adoleshentët që të besojnë që kanë kaq shumë probleme dhe që askush nuk mund t’i kuptojë. Adoleshenca është thjesht një moshë, sic është fëmijëria, sic janë të 30-etat etj. Vërtet kjo është koha kur ne mund të rrezikojmë dhe ëndërrojmë pa frikë, kështu që përse duhet ta mbushim veten me negativitet dhe me probleme të cilat nuk mund të quhen probleme të mirëfillta. Jam plotësisht e bindur se asnjëri prej nesh nuk do të dëshironte që në një të ardhme të kthente kokën pas dhe të mendonte ‘sikur…’ për çdo gjë. Në fund të fundit, në vrullin e adoleshencës nuk ka rëndesi objekti i emocionit, por vetë emocioni.
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
