Bukuria eshte persosmeri e hidhur, do te thoja une. Pasi te kesh pire nektarin e saj, pasi te kesh shijuar me nje gllenjke substancen e saj te embel, bukuria kthehet si ato shurupet qe na jepnin kur ishim te vegjel, kthehet e hidhur dhe e neveritshme.
"Bukuria eshte jo vetem nje gje e tmerrshme, por edhe misterioze. Ketu Djalli lufton me Zotin, dhe fushebeteja eshte zemra e njerezve" ka thene novelisti dhe filozofi Fyodor Dostoyevsky. Nuk ka gje me te tmerrshme, me djallezore, dhe me te shemtuar se ata ose ato te cilet njohin bukurine e tyre dhe krenohen me te.
Bukuria perfekte ose nocioni jone i saj eshte bukuria fizike. Prandaj dhe Narcisuss, djali i Zotit te lumenjve ne mitologjine greke, ishte i bukur deri ne momentin kur ai pa fytyren e tij ne ujin e lumit. Ai e dinte qe zoteronte bukuri fizike dhe u kthye i hidhur, per ate arsyetonte vetem bukuria dhe e ngriti bukurine ne nje shkalle me lart. Pastaj ai u ndal se qeni nje bukuri e fresket, natyrale. U kthye ne nje objekt pa jete.
Bukuria nuk eshte kaq e bukur saç e portretizojne. Pothuajse gjithmone shkon ne krahun e kotesise dhe mendjemadhesise. Bukuria eshte e shemtuar kur eshte vetem fizike. Bukuria e vertete eshte e padukshme, eshte bukuria e shpirtit. Ndoshta disa mund te kene nje fytyre dhe nje trup perfekt, por cfare fitojne keta persona? Fitojne vetem shikimet e te tjereve dhe asgje tjeter sepse ne pergjithesi keta persona jane si kukullat prej porcelani, shume te zbukuruar nga jashte, por bosh ne brendesine e tyre sepse mundohen te ndjehen mire ne paraqitjen e jashtme dhe jo shpirterisht.
Ajo qe eshte vertet e rendesishme, nuk eshte se si duket trupi nga jashte sepse ne fund te fundit eshte vetem nje makine qe sherben per te levizur nga nje vend ne nje tjeter, por se si duket shpirti ne brendesine e cdo njeriu. Paraqitja fizike zhduket, lekura bie dhe rrudhoset, floket fillojne te behen te bardha, hapat e shpejte fillojne te ngadalesojne ritmin, por ka dicka qe gjithmone vazhdon dhe lulezon me vitet, ka dicka qe rilind cdo vjeshte, dicka te pamatshme qe mund te shihet vetem me syte e zemres. Kjo dicka eshte bukuria e nje shpirti te sinqerte qe asnjehere nuk korruptohet nga banalitetet e shoqerise ne te cilen jetojme. Duhet te vleresojme jo trupin, por mendjen, zemren dhe shpirtin. Duhet te mbyllim syte fizike per te vleresuar bukurine qe nuk genjen dhe nuk fishket, bukurine shpirterore.
Ata te cilet shikojne vetem ne cektesi, do te dorezohen drejt nje mirazhi. Ata te cilet shikojne madheshtine e nje shpirti, do te jetojne mijera perjetesi dashurie dhe shprese.
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
Mbresa udhetimesh
Lloji: Ese argumentuese
Ji vetvetja! Për këtë arsye ke ardhur në këtë botë – asnjë tjetër nuk ka lindur si ty dhe...
Jeta pa teknologjis...
Lloji: Ese argumentuese
Jeta pa teknologji
Teknologjia eshte lidhur kaq forte me njerezimin sa eshte veshtire te ndahet nga...
Komentet e fundit!
Emri:
Elidona Duraku
Email:
elidonaduraku2@gmail.com
Komenti:
Nje ese shume e bukur dhe ke zgjedhur fjalet me te bukura per te pershkruar se si njerezit e shohin bukurine
Emri:
anonim
Email:
anonim@anonim.com
Komenti:
Super ese e bukur,e cila arrin te depertoje thelle ne shpirtin e atyre njerezve qe kane aq tru per ta analizuar ate.
