Tring-tring!!! –u degjua alarmi i forte i dhomes se mbyllur ku ndodhesha.Edhe nje dite tjeter zbardhi.Hapa syte ,se dija se c’me priste ate dite.U zgjova nen zhurmat dhe zerat qe degjoheshin te flisnin njekohesisht.U ngrita vrullshem nga krevati pa menduar aspak per veten time.Duhej te perballesha me kujdestaren,te largohesha edhe nje dite me shume nga jetimorja,ai vend qe tashme ishte bere jo pak i tmerrshem per mua.Duhej te largohesh pa rene ne sy.Shkova dhe u ula menjehere ne vendin tim te perhershem ,buze nje rrugice te ngushte dhe te gjate qe priste e percillte njerez te shumte.Dalloheshin qarte ,makina luksoze,njerez qe vraponin per te arrituar orarin e punes.Vetem se aty vihej re dicka..Askush nuk ishte si une.E veshur keq,me rroba te grisura dhe te vogla.Mes nesh vihej re nje kalvar i gjate ndyshimesh.
Layla –une –nje vajze e pashprese dhe njekohesisht e fuqishme.Nje femije i braktisur ,i hedhur pertej por jo i mundur.Cdo dite prisja dicka te ndryshonte por me kot.Ishta vetem une dhe heshtja ime.Ne fytyren time shihej lodhje,dhimbje,por aty mbizoteronte buzeqeshje.Perballe meje vinin,iknin,vraponin femije te gezuar,ecnin te moshuar por te pakte ishin ata qe vinin per motivin qe une prisja.Deshiroja thjesht shitjen e disa farsoletave te motshme ,ku as vete nuk e di pse veproja ne kete menyre.Shpesh humbisja ne mendime dhe perpara meje shfaqeshin iluzione te cilat me shtynin ne nje bote krejt ndryshe,nje bote qe e enderroja.Endrra qe ishin kaq larg realitetit !Nje ze i brendeshem trokiste tek une dhe me drejtonte te veproja ne kete menyre.Por a ishte kjo menyra e duhur?!Te qendroja e vetme larg jetimores?!Shpeshhere merrja edhe fyerje ,qe jo shume mund ti perballonin .Nje kendveshrim tjeter me conte drejt asaj qe une veproja.Me shtynte te mendoja per te ardhmen time te pashprese.Pasi e dija se nuk mund te qendroja gjate aty.Mosha ime nuk do te ishte me e pershtatshme per te qendruar me gjate ne jetimore.Pyetjet qe me rrethonin ishin bere tashme monotone. Kishin pushtuar imagjinaten time ,gjithe qenien time.Ku do te perplasesha kete here valle?!Ne cilen dere?!Isha kaq e vogel ,me duhej perkrahje ,ngrohtesi dhe keshilla qe i nevojiteshin te gjitheve ne ate moshe.
Vura re se ishte gati per te perenduar dielli dhe me duhej te kthehesha .Duhej te mbyllesha ne vendin ku thjesht me krijoheshin makthe ...por...ne te vertet ajo ishte streheza ime e vetme. E vetmja ngrohtesi.Se di nese mund te ishte e fundit.Aty u rrita .Papritur kur fillova te kuptoj dicka rreth kesaj bote u gjenda aty.Ne nje vend me shume persona,levizje,zhurma te perhershme,por ne nje familje te madhe.Duhej ta pranoja.
Ah ..po harrova ishte dhe nje person tjeter.Nje e moshuar e cila me shoqeronte shpeshhere diteve te lodhshme teksa mundohesha te siguroja dicka.Gjyshe Ueis.E konsideroja te tille.Ajo kishte persuar nje tragjedi ne vitet e jetes se saj.Familja e saj kishte pesuar nje aksident automobilistik .Ishte paksa e cuditshme.Kjo binte ndesh me ‘’tragjedine’’ time.Kjo grua e moshuar kishte patur fatin te kishte nje familje,por e kishte humbur ate ,ndersa une..une s’kisha mundur ta kisha nje te tille asnjehere.’’Eh c’ndhodh!’’ Kjo me jepte sadopak shtyse te mendoja se s’isha e vetme .Po ashtu dhe femijet e tjere te jetimores kishin te njejtin fat si imi. Ne mendjen time gjithmone vazhdonin te vozistnin keto fraza:-Pse valle?! –Kush ,kur,madje kush jam une ne te vertet?!
Cdo nate enderroja familjen time para se te me mbylleshin syte pandehur.Flisja sikur te kisha patur kujtime me familjen time.Kujtime qe s’mund te ishin asnjehere.Nuk pata mundesi as ta njihja ate,kurre nuk pata informacionin me te vogel reth saj.’’Ndihesha e vogel ne kete bote te madhe!’’Ndonjehere edhe e parendesishme ,e pavlere!A isha e pavlere apo me kishin bere te ndihesha e tille?!
Duhej te jetoja ,te perpiqesha te jetoja .Te gjeja grimca lumturie aty ku mendohej se nuk ekzistonin.Nuk kisha shume endrra si femijet e tjere .Ndoshta nuk kisha kohe te mendoja per to.Se di pse por mendja ime nuk ishte e perqendruar ne kete aspekt.
Ne shkolle ndihesha keq.Shpesh mungoja dhe prane emrit tim ne regjister vihej re nje rralle e mjaftueshme mungesash.Aty degjoja per familjen ngrohtesine qe te percillte ajo dhe menjehere gjithcka permbysej ne kujtesen time.
Nuk e perballoja dot!Mundohesha te luftoja me te!
Diku thelle ,ne skutat me te thellta te zemres sime ndihej nje dhimbje.Kjo dhimbje bente te mos leshoja asnje pike loti ,por te vazdonte e te dergjej aty ku ndodhej thelle e me thelle!Ulerinte por nuk e degjonte askush!Ndoshta s’kishte force!Kjo dhimbje se di pse por nuk perfundonte kurre.Ndonjehere mendoja se nuk kisha pse te shqetesohesha,fundja kjo isha.Duhej te gezohesha per ate qe kisha.Gjithmone isha falenderuese tek Zoti sepse mund edhe te mos jetoja ,te mos ekzistoja ,te isha e hedhur pertej dhe te mos kisha as kafshaten me te vogel per tu ushqyer.Te pakten ne jetimore kisha gjetur perkrahje dhe nje strehe .Thjesht mendoja se ne jete ka sprova.Duhej te sprovohemi per te pare se deri ku mund te arrijme.Sa mund te perballojme!
Gjithsesi une ende nuk isha dorezuar.Cdo mengjes kurajoja veten per te vazhduar edhe nje dite me shume.Edhe nje dite te qendroja e forte dhe e palekundur.Vitet me plot vuajtje me kishin mesuar te tregohesha e tille.
Vitet kalonin,muajt po ashtu,ditet shkeputeshin nga njera tjetra .Cdo minute madje dhe cdo sekonde kalonte pa kuptuar ,pa perthithur asgje.Deshira per ngrohtesi dhe perkrahje rritej njekohesisht ashtu sic une vazhdoja te rritesha bashke me te.E dija se shume afer do te ishte dita ku do te largohesha nje here e pergjithmone nga jetimorja,per ne nje destinacion te ri.Ku do te mberrija valle?!
***
Beheshin plot 18 vite !Cdo vit kish pasuar tjetrin dhe tashme ndodhesha ketu.Ne fund te rrugetimit tim ne lidhje me vendin ku isha rritur dhe kisha kaluar vitet e femijerise sime.Me duhej te ndahesha me miqte e mi .Se di ne mund t’i shihja me ata.Edhe pse nuk kisha asnje piksynim nuk ndihesha e pashprese.Cdokush ne kete periudhe mendon se ka ardhur momenti per ti bere balle jetes vete ,keshtu edhe une.E dija se do te ishte e veshtire por jo e pamundur.
Tashme per mua fillonte dicka e re.Nje lufte e re! Duhej te fitoja ,te mundja aleatin tim ‘’Trishtimin’’.Per pak dite do te qendroja te gjyshe Ueis,pasi ishte e vetmja qe do te me hapte deren .Ne te vertet nuk isha askend tjeter ,keshtu isha e detyruar.Do te ishte e tepert ti behesha barre dikujt ne ate moshe. Me duhej te gjeja nje zgjidhje sa me pare.Qe ne diten e pare fillova te kerkoje pune.Isha e gatshme te perballesha me cfare do lloj veshtiresie ,vetem deshiroja te punoja.Te nisja nga e para jeten time.Mund t’ia dilja.Kete ma kishte mesuar gjyshe Ueis ,ajo e cila kishte zene tashme vendin e nje nene.Me kaq keshilla te vlefshme qe do te me ndohmonin edhe per me tej.Intervistat per pune vazhdonin njera pas tjetres por nuk po gjeja askund nje vend qe do te me siguronte te ardhura per te perballuar jetesen time.Qaja,merzitesha ndonjehere edhe fajotja veten ,por ishte e kote! Nuk kisha c’beja!Kjo isha!Nuk do te dorezohesha!
Me ne fund gjeta nje vend ku mund te punoja.Puna e ndihmese kuzhinieres ishte nje pune e bukur,do te kisha mundesi te fitoja te ardhura dhe pse jo te mjaftueshme per nje person si une,qe nuk kisha asnje mbeshtejtje tjeter.Tashme e kisha gjetur ate qe kerkoja.Ditet kalonin dhe fillova te stabilizohesha me jeten time te re.Po filloja te jetoja , te kuptoja ate qe jetoja.Jeta,nje kalvar i gjate vuajtjesh,por ne fund e dija se te gjitha vuajtjet do te me benin te fitoja .Teksa punoja oreve te gjata ,njoha nje vajze te re me emrin Triss.Ishte e dashur,e sjellshme ,guximtare dhe dukej qarte se nuk i kishte munguar gje gjate viteve te saj te jetes ,ashtu si dhe mua.U miqesuam bashke.Pjesen me te madhe te dites e kalonim bashke duke punuar ndersa pjesen tjeter duke qene ne kontakt me njera -tjeten gjate gjithe kohes.Dukej se kisha gjetur nje mike qe me kishte munguar per kohe me rralle.Tashme isha e rrethuar nga pak persona por ndihesha shume e lumtur me ta.Me mungonte familja .Ajo qe kishte mbetur e heshtur pergjithmone ne gjysmen time.Doja te dija rreth saj.Rreth vetes sime sepse ne fund te fundit une nuk dija kush isha!Isha askushi dhe jetoja kerrkund!
Tashme kisha filluar te rimekembesha dhe te ngihesha dalengadale.Nuk isha me e pastrehe dhe nuk do te isha me barre per askend.Triss me ndihmoi shume per te gjetur nje pune me te mire dhe me pas nje shtepi.
(Ne te vertet),vetem mendova se gjithcka ishte qetesuar ,por papritmas e gjeta veten te rrethuar nga persona te shumte rreth meje,perpiqesha te shikoja se c’po ndodhte por nuk arroja te kuptoja asgje.Papritur u largova ne nje dimension tjeter.Se dija ku isha ne toke apo ne qiell.Forca me kishte shteruar dhe per disa caste pash veten time te mbuluar ne gjak.S’arrita te kuptoja gje vetem se mendoaj c’po ndodhte?!Pas disa oreshe gjeta veten te shtrire ne nje ambient te paster gjithcka dukej e bukur dhe perreth mbizoteronte bardhesia.E kuptova qe gjendesha ne spital ,aty do te isha e sigurt ,e dija.Fillova te pyes pareshtur se c’me kishte ndodhur dhe mjeku u pergjiigj:- Ishte nje aksident ,nje makine ardhi me shpejtesi drejt teje dhe ti kishe humbur ndjenjat.Gjithsesi te pergezoi , je nje vajze e forte dhe e ke menaxhuar situaten me se miri.
Me thene te drejten jo shume mund ta perballojne kete stuhi te dyte ashtu sic e perballove ti.
Po perpiqesha te kuptoja ate qe ai thoshte,por me beri pershtypje dicka’’Stuhia e dyte’’.Duhej te me kishte ngaterruar me dike tjeter me siguri.Pa u druar ngurova te pyes dhe pergjigjia e tij nuk mu duk aspak e mirpritshme nga ana ime:-Tashme ti ke kaluar nje sfide edhe me te forte se heren e pare ,kujtesa jote ka arritur ti beje balle ndoshta edhe mund ta humbisje ate.Heren e pare qe ti ke pesuar nje aksident te tille ka qene nje periudhe me e veshtire e cila nga ndikuar jo mire tek t.i-u pergjigj ai.Nuk po arrija te kupotja asgje vetem se gjithcka u permbys drejt meje. Si?!Pra une jam kjo?! Nje aksident i dyte?!Prit pak c’me ka ndodhur?!Kush jam une?!Kur ,ku si?!Ndihesha e bllokuar ,nga mendime qe kishin pushtuar mendjen time ,mendime qe s’kishin qene kurre pjese e imja.Prane meje qendronte mikja ime e vetme por me e mira. Ajo perpiqej te me ngushellonte dhe me thoshte me plot bindje se ajo do te rregullonte gjithcka ,duhej te kisha besim tek ajo.Tashme duhej vetem te qetesohesha dhe te behesha mire pas kesaj furtune jo pak te lehte!
Triss bashke me miqte profesionist ne fushen e kerkimit kishin filluar te benin kerkime rreth jetes sime.Gje qe kurre nuk me kishte shkuar ne mendje.Ata perpiqefish te gjenin informacione rreth familjes sime dhe pse ishin grimca te imta ata punonin fort dhe kishin besim se do te mund t’ia dilnin.Familja ime .Se kisha menduar kurre dicka te tille.A do te mund te mesoja dicka rreth tyre dhe me pas rreth vetes sime.Ndihesha e lodhur jo vetem nga situata ne te cilen ndodhesha po nga e gjithe ajo qe kishte ndodhur ne jeten time.Lashe gjithcka te ndiqte rrjedhen dhe pse e kisha te qart ne mendjen time se sdo te ndodhte asgje .
Ekipi kerkues vazhdont hulumtimet rreth kesaj ceshtjeje.U bene gati 365 dite,kur papritur ne deren e shtepise sime,nje e trokitur.Ishte Triss ,e buzeqeshur si gjithmone por kete here vihej re dicka me ndryshe.Dukej sikur nuk e mante vendi dhe menjehere filloi duke me treguar.Ajo kishte gjetur disa te dhena te reja qe kete ere mund te kishin vertet dobi.Une kisha nje xhaxha ,i cili jetonte jo shume larg vendit ku une jetoja.Ishte gati i moshuar dhe vuante nga disa semundje te renda.Ne ate cast ndjeve rrahje te forta ne zemren time dhe me kaploi nje gjendje ankthi.Se di pse por zemra ime filloi te rrah edhe me fort.Po ndihesha keshtu dhe pse ne te vertet nuk ndieja asgje per ate person.Pas kaq shume vitesh ,nuk mendoja se do te ndodhte asgje.Papritur gjithcka do te ndryshonte ne jeten time ,do te mesoja historine e jetes time,mbi familjen time.U rrita pa te,mendova per te,derdha lote dhe tashme nje lajm per ta pas kaq shume kohesh!Nuk menduam gjate por menjehere u nisem per tek ai...
Kureshtja ishte shtuar ,deshiroja vetem te mesoja dicka dhe me pas e dija se gjithcka do te hidhej ne humnere.
Sot do te mund t’i jepja pergjigje pyetjes qe me kish rrethuar per vite me rralle.''Cfare do te kishte qene kaq e rendesishme valle sa te braktisnin nje foshnje pertej ?!Nje foshnje te pafajshme!''
Mberritem ne nje shtepize te vogel u afruam aty dhe nje i moshuar u afruar me duke ardhur me veshtiresi drejt nesh.Ky valle do te ishte ‘’xhaxhai im’’?!Filloi te fliste :-Layla ,mbesa ime.Zeri i tij dridhej dhe dukej se nuk ishte aspak mire.Nuk di nga t’ia filloj ,-tha.Kudo kam pyetur per ty .Kane kaluar kaq vite dhe une kurre nuk pata mundesi te te gjej ty,deshtova.Nga syte e tij rridhnin lot pareshtur dhe dukej se fuqia dalengadale po shterohej edhe me shume.Nuk doja te largohesha nga kjo bote pa plotesuar ate qe im vella me kerkoi.Bababi yt,ai te la tek une por une nuk munda ta mbaja premtimin tim.Si fillim po te tregoj per familjen tende ,prinderit e tu.Asaj kohe babai yt punonte ne emigracion.Synimi i tij ishte te mirmbane familjen e tij dhe te bente qe ajo te mos ndiente mungesen e asgjeje.Ishte larguar nga familja dhe rralle vinte per t’ju vizituar.Nena jote ,nje grua fisnike ,e forte dhe bente perpjekjet me te medha per t’u kujdesur per ty.Ti ishe mjaft e vogel rreth 3 vjec.Kur papritur mua me erdhi nje lajm i tmerrshem.Ti dhe nena jote kishit pesuar nje aksident tek ishit duke shkuar ne dyqan ushqimor.Nuk ishte nje aksident i zakonshem ,behej fjale per nje kamion gjigand i cili erdhi drejt jush dhe beri qe nena jote te ndronte jete.Ndersa ti persove demtime te medha ku nder to me e rrezikshja ishte se humbe kujtesen tende.Ishe mjaft e vogel por kujtimet qe ti kihe me familjen tende u fashiten ne pak sekonda.Kjo ishte nje mrekulli kaq e madhe ,ti arrite te mbijetoje pas asaj tragjedie jo te lehte.Babai jote sapo mori vesh kete lajm nxitimthi u nis per te ardhur ketu por per fat te keq nje tragjedi edhe me e madhe ndodhi.Trageti me te cilin ai ishte nisur ishte fundosur dhe ai nuk pati mundesine te vinte drejt bashkeshortes dhe se bijes por shkoj drejt vdekjes.Nuk dija se cfare te beja ne ate moment kur mesova kete lajm.Dy ngjarje qe s’munda ti perballoj kurre.Se di c’ndodhi me pas po une u tregova i vogel,u tregova frikacak dhe i dobet.Nuk munda te kujdesesha per ty bija ime e vogel ,u largova dhe se di pse por kurre nuk doja te kujtoja asnje pjesez te asaj cka ndodhi.Me vone u riktheva en vendin tim ,gjithcka u kthye pas ne kujtesen time,te kerkova ty por ti nuk gjendeshe kerrkund.Nuk gjeta as te dhenen me te vogel rreth teje.Ndihesha fajtor per gjithcka .E di qe ne cfare do lloj gjendjeje qe ti ndodhedh sot eshte faji im.Nese une do te kujdesesha per ty ti sot do te ishte ndryshe,jeta jote do te ishte ndryshe.Por jo ...une te lash vetem ne ditet e tua me te veshtira dhe tashme po te tregoj ate qe une kam bere.E di dhe nuk pres qe te me falesh por te lutem dua qe ti te vazhdosh jeten tende ne menyren me te mire sepse ti e meriton.Sot une shoh syte e tu dhe kujtoj vellain tim te vetem .Ne syte e tu shoh guxim ti je njesoj si im vella.Te lutem nuk dua qe ne kete sy te shoh me dhimbje.E shoh se ti ia ke dale mbane edhe e vetme .Layla drita e vetme qe tashme ka ngelur ne shpirtin tim.Gjithmone do jesh e vogla ime .
Dua te bej sadopak dicka te vogel per ty perpara se te largohem nga kjo jete.Nuk me ka mbetur shume kohe .Forca me ka shteruar.Une po te le ty gjithcka kam ,nuk munda te jem nje mbrojtes per ty atehere kur duhej po te lutem me lejo tani.Dua te te siguroj ty nje te ardhem te mire.Dua qe ti te jeshe lumtur.Ashtu sic edhe prinderit e tu do te kishin deshire,-keto ishin fjalet e fundit te tij.Tashme isha ne nje dimension tjeter.Isha e gjalle por ndihesha sikur nuk ekzistoja.Nuk e kisha vene re por dora ime pavetedije ishe e shtrenguar fort me doren e tij.Papritmas ndjeva te shkeputej dhe plaku i moshuar pra tashme xhaxhi im ,u rreuza pertoke.Nuk kisha me force per te menduar apo per te ngushelluar dike .Isha vetem formale ne kete bote e cila ishte tejrenduar mbi supet e mia.
Une qenkam dikushi.
Nje vajze e cila paska patur fatin te kete nje familje.Ne mendje tashem lundrojne mendime te nderthurura me njera-tjetren.Pyetjeve te mia iu dha nje shpjegim.Tashme une dihesha e plotesuar ne mendimet e mia por e vetmuar ne copezen e shpitrit tim qe vite me rralle kish mbetur ne heshtje ,kish mbetur ne birucen e erret e rrethuar nga dhimbje qe nuk shuhej kurre.
Copezat e zemres sime mund te ishin mbledhur ne nje te vetme por dhimbja qe mbartnin ato ishte e pasherueshme.Kisha qene e forte ,e guximshme dhe kurre nuk i kisha humbur shpresat ,dukej keto veti i kisha marre nga prinderit e mi.Sa shume lodhje,perpjekje kishin bere ata per mua ,une kurr nuk munda te bej dicka per ta.Madje as portretin e tyre nuk e kujtoja .Asnje kujtim nuk me kishte shoqeruar me ta dhe dukej se nuk do te me shoqeronte edhe pergjat viteve te tjera te jetes.Sa keq!Kujtesa ime e dobet me kishte larguar dhe nga dy personat me te shtrenjte per mua.Edhe pse une nuk kujtoja asgje ne lidhje me ta une i ndieja ata vazhdoj ti ndiej,ata ndodhen ne skuten me te thelle te qenies sime .Aty kane qendruar ,qendrojne dhe vazhdojne te qendrojne pergjithmone.
E pra kjo isha une!Nje vajze qe kaloi peripeci te medha ,mendonte se kurre nuk mund t’ia dilte.Nuk e di nese do te mund t’ia dal deri ne fund.Por tashme une kam nje arsye per te jetuar.Te bej prinderit e mi krenar,te bej ate qe ata deshironin te beja,te jetoj e lumtur ,te pakten te perpiqem.Doemos do te gjej grimca lumturie ,keshtu eshte jeta,ndonjehere tregohet e ashper ,por ndonjehere te ben te gjesh force dhe te ngrihesh per te vazhduar!
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
