Kur isha e vogel mezi prisja te rritesha e te behesha si gjith te tjeret... Doja qe mos te me shikonin si ate vajzen e vogel dhe te paafte... Doja qe te mi thoshin edhe mua ato problemet dhe sekretet qe per mua ishin te "ndaluara" dhe nuk duhet ti degjoja... Gjithmon kerkoja qe njerezit te me shikonin me nje tjeter sy... Mos te me shikonin si nje femij.... Duke u rritur ajo deshira ime e madhe po zbehej.... Pak nga pak une po e shikoja boten me nje sy tjeter... Po i degjoja edhe un bisedat e me te rriturve dhe te them te drejten nuk ishin aq interesante sa mendoja.... Çdo bised e te rriturve eshte e mbushur me ankesa e me fatkeqesira.... Tani qe njerezit nuk me shikojn me si femij un nuk jam e lumtur ashtu si mendova se do isha.... Nuk me pelqen kjo bota ku ndodhem tani.... Shum rralle shikon dike te buzeqeshi.... Kjo eshte nje bote bardh e zi. Nje bot pa ngjyra. Tani un dua te behem prap e vogel.... Kur je femij edhe pse duket ndryshe pavarsisht problemeve je i/e lumtur... Femijet nuk interesohen per te zgjidhur problemet... Gjithçka qe u intereson atyre eshte lumturia,loja dhe buzeqeshja... Ajo buzeqeshje qe nuk largohet kurre... Problemet me te medha qe mund te kene femijet jane mesimi i nje poezie , prishja e nje lodre , vizatimi i nje shtepie etj.... Ne boten femijrore nuk ka hatermbetje , nuk ka interes, nuk nderron askush fytyra... Femijet nuk ngelen vetem asnjeher.... Ata e njohin shum mire faljen dhe nuk e dine çeshte urrejta....
Lumturia ekziston.... Dhe çelsin e saj e kane vetem femijet
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
