Prape po shikoj qiellin, si ne prozen e kaluar, por kete here rete nuk po luajne. Perkundruazi, po zihen, por jo me njeri-tjetrin…me Kohen…
Po zihen me kohen qe te me ktheje gjithe castet e bukura, te kaluara. Madje, edhe ato te keqijat nese vijne bashke me te lumturat. . Sa here kthehem prapa ne kohe si tani, nje buzeqeshje fillon me shfaqet ne fytyre, por menjehere venitet kur kujtohem per te tashmen. Keshtu me ndodh gjithnje. Cdohere duhet t’i perseris vetes: “ Jam ketu ku jam dhe asgje s’mund ta ndryshoje kete.”
Nuk di cilin prej tyre te perkrah. Rete apo Kohen. Kohen e urrej. M’i mori gjithe ato te qeshura e momentet e gezuara. Por…kohen e dua. Cdo here ndodh dicka e keqe, koha kalon dhe e largon ate. Ndoshta kam pak si shume ndjenja e mendime per dicka qe s’ekziston… Koha…
Te qendruarit ketu siper, rreth 20 metra mbi token e qendrueshme, me turbullon dhe kthjellon njeherazi. Kudo kthej koken, menjehere vijne kujtime nga me te ndryshme…
Kam mese nje ore ketu siper. Kush do ta mendonte se per kaq kohe mund te rizgjoheshin kaq shume kujtime?! Ne kete lagje te vogel kam kaluar aq shume caste te medha. Dhe te mendosh se vetem rreth cerekun e jetes e kam jetuar ketu. Pjesa tjeter andej…
Ne fakt, edhe pse dua jashtezakonisht shume te kthehem ne vendlindjen time (USA…), e ndjej se do te me marre edhe me shume malli per kete lagje te vocerr, te strukur ne nje ane te universit te pafundem (po aq te pafundem sa kujtimet e mia)…
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
Shembull:
Elda J. Pere - http://sq.yourliterary.com/vepra.php?id=224&lloji=Pershkrim
/ 
