Palestra e shkollës “East High” po shkundej duke qenë se gjysma e parë e ndeshjes kundërshtare mes “Wildcats” të gjimnazit “East High” dhe Kalorësve të gjimnazit “West High” po shkonte drejt fundit. Nxitësit e tifozëve të dy skuadrave të basketbollit po udhëheqnin audiencën me brohoritje dhe daullexhinjtë e bandës muzikore të shkollës “East High” po lëshonin zhurma të forta. Por në pistën e basketbollit, lojtarët nuk i kushtonin vëmendje asnjë zhurmeje përveç frymëmarrjes së tyre dhe murmëritjeve të rastësishme teksa ata bllokonin gjuajtjet e kundërshtarit, kërcimeve për të gjuajtur dhe vrapimeve në lojë. Në mes të gjithë kaosit, kapiteni i skuadrës “Wildcats” Troy Bolton mori frymë thellë, largoi flokët nga sytë e tij, dhe i hodhi një vështrim të shpejtë tabelës së pikëve. Rezultati ishte 24 pikë për skuadrën “Wildcats”… dhe 37 pikë për skuadrën e “Kalorësave”. Papritur, ra bilbili. Gjysma e parë e lojës kishte mbaruar. Dhe skuadra e “Wildcats“ po mundej. Kur lojëtarët e skuadrës u grumbulluan në dhomën e veshjes, fytyrat e tyre dukeshin të tronditura psikologjikisht. Disa lojëtarë u ulën tek stolat. Ata u ulën të rraskapitur. Disa të tjerë u mbështetën tek dollapet e tyre, duke u përpjekur të mos e tregonin veten si të dekurajuar. Sytë e çdo lojëtari u drejtuan për të parë Troy-in. Ai ishte ulur pranë shokut të tij të ngushtë, kapiteni i dytë i skuadrës, Chad Danforth. Dy maturantë të tjerë, Zeke Baylor dhe Jason Cross, qëndronin ca hapa më larg. Troy dukej sikur s`ishte në dijeni për shqetësimin e të tjerëve. Sytë e tij të mprehtë, ngjyrë bojëqielli ishin të fokusuar krejtësisht tek tabela e shënimeve, e cila ishte vënë në fund të dhomës së veshjes. Trajneri Bolton, i cili ishte babai i Troy-it, pa rrotull dhomës. Ai e dinte sesi po ndihej skuadra e tij. Dhe ai e dinte që duhet ti bënte që të futeshin në lojë, duke i inkurajuar. Ai ishte i sigurt që ata mund të përparonin në gjysmën e dytë të ndeshjes. Ai mori fshirësen dhe fshiu prej tabelës skicat e lojës. Trajneri i vështroi shokët e tij të skuadrës ngultas.
- Ne i kemi hapur vetes një telash, dhe e vetmja mënyrë për të dalë nga situata është të mbështetemi tek njëri-tjetri - tha ai prerazi. Trajineri Bolton vazhdoi. - Nuk ka më Xs dhe Os, - i tha ai skuadrës. - Harrojeni tabelën e pikëve. Ja numri që vërtetë ka një kuptim. . . . . Ai mori shkumësin dhe shkruajti numrin “16“` në tabelë.
- 16 minuta na kanë mbetur nga loja. . . nga sezoni. . . dhe për maturantët e kësaj skuadre. . .
Ai i hodhi një vështrim të shpejtë Troy-it, Chad-it, Zeke, dhe Jason-it. …
- Gjashtëmbëdhjetë minuta ju kanë mbetur që të luani me uniformën e skuadrës suaj të “Wildcats”.
Ai i hodhi Troy-it dhe Chad-it një shikim serioz.
- Kapitenë? Troy u çua në këmbë. Ky ishte momenti kur ai duhet të rimëkëmbte skuadrën dhe ti inkurajonte ata. Fatmirësisht, ai nuk ishte vetëm. - Hej, ju e dëgjuat trajnerin. Këto gjashtëmbëdhjetë minuta do të na shoqërojnë ne për një kohë të gjatë dhe mbasi të kemi mbaruar gjimnazin “East“. . . prandaj o sot o kurrë, - tha ai.
- Chad - e thërriti ai, duke hedhur një vështrim të shpejtë tek bashkë-kapiteni i tij. Siç e priste dhe Troy, Chad brofi në këmbë dhe u ul pranë tij. Ai pa të gjithë lojëtarët e skuadrës “Wildcats“ dhe qeshi. - Cila skuadër jemi ne? - bërtiti i entuziasmuar. Lojëtarët qeshën. Ata mund të mbështeteshin gjithmonë tek Troy dhe Chad për t’u inkurajuar. - “Wildcats“! - bërtitën ata bashkë. - Cila skuadër jemi ne? - bërtiti Chad edhe më shumë. - “Wildcats“!
Këtë herë të bërtiturat e tyre tundën çatinë. Chad bëri një hap përpara dhe zgjati dorën e tij të djathtë.
- Edhe një herë, - bërtiti ai me të madhe. - Cila skuadër jemi ne?
Nëntë duar iu bashkangjitën dorës së tij në mes të një rrethi. - “Macet e gra”!- bërtitën të gjithë.
Duart e tyre u ngritën në ajër, dhe më vonë lojtarët e skuadrës dolën me furi nga dhoma e zhveshjes për në korridorin që të çon tek palestra e basketbollit dhe u drejtuan për tek kjo e fundit. Pas fjalimit inkurajues të Troy-t dhe brohoritjeve inkurajuese të Chad-it, ata ishin komplet të karikuar për të fituar. Troy mendoi, ndoshta ishin paksa si tepër të karikuar…Ai ndaloi në derën e palestrës dhe u kthye me fytyrë nga shokët e tij të skuadrës duke thënë: - Ej, dhe një gjë tjetër.
Të gjithë u kthyen drejt tij.
- A i lau ndonjë prej jush çorapet tuaja fatsjellëse?
Troy pyeti, duke iu hedhur atyre një vështrim serioz.
- Të njëjtat çorape që ne kemi veshur në tre ndeshje shtesë, të cilat i kemi fituar?
Sapo ata e kuptuan qëllimin e pyetjes të Troy- t, në fytyrat e secilit prej tyre u shfaqën buzëqeshje të lehta.
- Të miat nuk e kanë lënë dollapin tim të rrobave gjatë gjithë sezonit, - tha Chad-i me krenari.
- Unë i mbaj të miat në çantën time, - shtoi Jasoni.
Troy tundi kokën i kënaqur. - Po ti Zeke?
- Unë timen e kam paketuar në një vend të papërshkrueshëm nga ajri, - tha Zeke duke qeshur. Troy zbardhi dhëmbët duke thënë: -Për këtë e kam fjalën çuna!
Dhe tensioni u lirua duke qenë se secili prej tyre doli nga dhomat e zhveshjes duke qeshur. “Tani ne jemi gati të luajmë”, - mendoi Troy me kënaqësi duke përplasur dyert e hapura dhe skuadra vrapoi pas tij për në qendrën e palestrës. “Wildcats” dinin një gjë me fillimin e pjesës së dytë të lojës, që ashtu siç Troy tha, ose “tani ose kurrë”. Nëse ata donin të fitonin, duhet që të vepronin me shpejtësi. Dhe që nga momenti kur shkelën palestrën, ata pikërisht këtë gjë bënë. Troy ishte kudo, duke ia bërë me shenjë shokëve të tij të skuadrës që të bëjnë lojën që kanë praktikuar për muaj të tërë. Chad pasoi topin dhe vrapoi drejt koshit të basketbollit, gati për të bërë një gjuajtje dy pikëshe. Loja u ndez më shumë dhe “Wildcats” vazhdonin të grumbullonin pikë. Trajneri Bolton ecte me hapa të mëdha në vijat anësore, i ndjekur hap pas hapi nga trajneri i “West High”, i cili po ecte lart e poshtë në vijat anësore të anës tjetër të palestrës. Nxitëset e tifozëve të gjimnanzit “East High” të drejtuar nga Martha Cox, nxorën nxitëset e tifozëve më të mirë për të inkurajuar skuadrën. Në shkallët e palestrës, Gabriela Montez po vështronte me ankth. “Wildcats” po e merrnin veten, por koha po mbaronte. A do të ishin ata të aftë që në minutat e fundit të arrinin fitoren? Ndërkohë që tabela e pikëve po numëronte sekondat e fundit, loja po bëhej më e ndezur, dhe Troy ra në palestër, duke bërë që arbitri të jepte një faull kundrejt skuadrës së “West High”. I habitur, Troy pa turmën që po brohoriste rreth e qark palestrës, nxitëset e tifozeve po kërcenin në ajër…. Dhe më pas ai ndeshi Gabrielën midis shumë fytyrave. Sytë e saj u kryqëzuan me të tij, dhe vetëm kaq u desh që ai të futej prapë në lojë. Ai qëndroi në vijën e gjuajtjeve dhe bëri dy gjuajtje të lira me lehtësi. Turma shpërtheu në brohoritje. Tashmë kjo ishte loja e gjithësecilit. Në vijat anësore, trajneri Bolton aty për aty, skicoi një plan loje. Skuadra shkoi drejt tij dhe trajneri u tregoi atyre se çfarë ata duhet të bënin. Troy hodhi vështrimin në stolin e fundit ku ishte ulur Jimmie “Raketa” Zara. Shoku i Jimmie-t, Donny Dion ishte ulur pranë tij. Ata të dy ishin studentë në vitin e dytë si dhe dy më të rinjtë e skuadrës, dhe për këtë arsye ishin të frikësuar që po merrnin pjesë në një ndeshje kampionati. Trajneri buzëqeshi. Ai dhe Troy po mendonin ekzaktësisht të njëjtën gjë. - Jimmie Z, futu në lojë! - bërtiti trajneri Bolton. Lojtarët e tjerë të “Wildcats”, shkëmbyen vështrime si të habitur, por ama askush nuk ishte më shumë i habitur sesa Jimmie. Ai mbeti aq i habitur, sa në fakt kur po hiqte me shpejtësi xhaketën e tij të ngrohtë, përfundoi duke hequr dhe fanellën. Kur turma rreth tij po nënqeshte, trajneri mblodhi skuadrën. Matanë palestrës, skuadra e Kalorësve të “West High” po i shikonin me vendosmëri skuadrën e “Wildcats”. Ata e donin trofenë e kampionatit po aq shumë sa e donin edhe “Wildcats”. Por Troy madje nuk e vuri re fare diçka të tillë. Ai ishte shumë i përqëndruar në atë çfarë ai duhet të bënte. Ngjitur me të, Jimmie po bëhej gati për të hyrë në lojë duke kërcyer mbi gishtat e këmbëve, i mbushur me energji duke u përpjekur kështu të ulte nervat e tij. - Ruaje atë energji për lojën, djali “Raket”-tha Troy - dhe më ndiq mua. Dhe më pas ata u kthyen përsëri në aksion për lojën e fundit…. .
Ndërkohë që arbitri i ra bilbilit, “Wildcats” u përkulën për të prekur çorapet e tyre fatsjellëse. Më pas, ata hynë në lojë, duke vënë në plan të gjitha marifetet që kishin kohë që i kishin praktikuar. Chad-i ia pasoi topin Zeke-s i cili më pas ia ripasoi Chad-it. Troy ishte rrethuar nga tre lojtarë të “kalorësve”, por ai arriti të shpëtonte nga mbrojtësit dhe rrëmbeu një pasim nga Chad-i. Ai u bë gati për një gjuajtje të shpejtë dhe çdo person në palestër po shikonte koshin…. . përveç Troy-t. Në vend që të bënte gjuajtjen, ai ia pasoi topin Jimmiet, i cili ishte komplet i lirë. Jimmie hezitoi për pak sekonda, dhe bëri një gjuajtje dy pikëshe, ndërkohë që ra bilbili. Marifeti kishte funksionuar!
“Wildcats” fituan!
Fansat u përhapën në qendrën e palestrës, duke u gëzuar dhe duke i përplasur duart me njëri-tjetrin. Nuska fatsjellëse e “Wildcats”, u bashkua me turmën dhe nxori kokën nga kostumi i tij. Nuk ishte askush tjetër veçse Ryan Evans, i cili qeshte teksa po merrte pjesë në gëzimin e përbashkët. Shokët e skuadrës së Troy-t e ngritën në krah dhe i dorëzuan trofeun e kampionatit.
Dhe njëherë, sytë e tij ndeshën Gabrielën në turmë, dhe ai buzëqeshi. Më pas ai e ngriti trofeun lart në ajër në mes të festës.
Mamatë e Troy-t dhe të Chad-it po merreshin me përgatitjet e fundit për ushqimin që do të shpërndahej kur të dy djemtë hynë me vrull në kuzhinën e familjes Bolton.
Chad- i rrëmbeu mamanë e tij dhe i dha asaj një përqafim të madh. - Pra… më thuaj ç’mendon për lojën? - e pyeti ai duke qeshur Ajo ia ktheu me një përqafim të ngrohtë. - Duhej patjetër që të prisnit deri në rënien e bilbilit që të fitonit? Unë isha shumë nervoze! - u shpreh ajo. Troy rrotulloi mamanë e tij para se ta përqafonte atë.
- Përsëri kampionë! - bërtiti ai.
Vitin e kaluar, ai nuk mendonte se do të përmbushej dëshira e “Wildcats” për fituar kampionatin. Tani, sigurisht, kishte ndodhur diçka më e mirë, dy fitore rresht!
Fantastike! -thërriti mamaja e tij. Por pavarësisht kësaj, ju prapë do na ndihmoni të pastrojmë pas festës - i ngacmoi ajo. Troy dhe Chad-i hodhën vështrimin nga Zeke i cili ishte gjithashtu në kuzhinë. Ai akoma mbante të veshur uniformën e “Wildcats”, të cilës i kishte shtuar edhe kapelen e shefit të kuzhinës dhe përparësen e tij. Ai po vendoste me kujdes krem ëmbëlsirash në ëmbëlsirat që kishin formën e koshit të basketbollit. Teksa Chad-i arriti të rrëmbente një prej tyre, Zeke duke luajtur ia hoqi dorën nga ato. - Ato ishin shumë të shijshme. Do të them kur të bëhen gati! - i tha Zeke duke qeshur.
- Dilni nga kuzhina ime, zotërinj!
Teksa po rritej numri i lojtarëve të “Wildcats” që po drejtoheshin në shtëpinë e familjes Bolton, festa sapo vinte e po ndezej më shumë. Troy shmangu zgarën ku po përgatitej barbikjuja, lojën e ping-pongut dhe një grup fëmijësh që po kërcenin, duke kërkuar me sy Gabrielën. Më në fund, pati një shpërndarje të turmës dhe ai e gjeti atë. Ai i dhuroi Gabrielës një buzëqeshje dhe u zgjat për ti kapur dorën.
Hej! Të të ofroj ndonjë gjë? - tha ai i gatshëm. Gabriela ndjeu aromën e barbikjusë pikante dhe të shijshme, dëgjoi kërcitjen e thekjes së hamburgerave, dhe vuri re shpërndarjen e pjatave në tavolinë.
Dua pak nga të gjitha - tha ajo me nënqeshje. Por pikërisht në atë moment, Chad-i, babai i Troy-t dhe trajneri Kellog i universitetit Albquerques, vërshuan drejt tyre. Gabriela në mënyrë të sjellshme u mënjanua. Trajneri Bolton po fliste me krenari.
Trajner Kellog a keni ndonjë dollap bosh në universitetin e Albquerquez? Trajneri i universitetit i hodhi një vështrim Troyt dhe Chad-it.
Shpresoj që jo për shumë kohë - tha ai duke buzëqeshur. Në atë moment, babai i Chad-it iu bashkua atyre. Trajneri Bolton i hodhi krahun në shpatull dhe ia bëri me shenjë për trajnerin Kellog.
- Vë bast që Charlie Denforth do të hyjë shumë në punë ty në sezonin e ri, nëse thjesht ju ja kërkoni diçka të tillë - bëri shaka babai i Troy-t. Zoti Danforth qeshi. - Një rol kryesor do të mjaftonte. - tha ai.
- Epo, loja e tillë që pashë sot nga kjo skuadër, do të më shërbente shumë -komentoi trajneri Kellog. Troy dhe Chad-i përplasën duart ndërkohë që baballarët e tyre i shikonin me krenari. Trajneri Kellog i hodhi Troy-t dhe Chad-it një vështrim prej kureshtari.
- Dhe ne shpresojmë që sezonin që vjen t’ju shikojmë me uniformat e skuadrës Redhawk-ës, mirë?
- U tha, u bë - u përgjigj Chadi duke tundur kokën.
- Ashtu qoftë, djalë! - tha babai i Chad-it me gëzim. Troy buzëqeshi, dhe sapo mundi, u largua duke kërkuar ndjesë. Ai ecte përreth kopshtit dhe zgjaste qafën duke kërkuar për Gabrielën përsëri. Ai e vuri re atë në anën tjetër të kopshtit dhe u nis në drejtimin e saj, dhe arriti të shmangte një ndalesë nga shoku i tij Jimmie Zara, fytyra e të cilit shprehte ngazëllim. - Shoku, çfarë shtëpi e bukur! - bërtiti Jimmie. - Dhoma jote është shumë fantastike. Troy ngriti vetullat. - Ti ishe në dhomën time? Jimmie pohoi me krenari. - Mora një foto. Shiko!
Ai hapi kamerën dixhitale që ti tregonte Troy-t foton e vogël. Teksa Troy po shikonte foton e dhomës së tij, Jimmie shtoi: - Do e bëj dhomën time njësoj si tënden. – Uau - komentoi Troy, duke mos ditur sesi të reagonte, ose sesi të largohej prej tij. - Kjo është e mrekullueshme, Jimmie. Në atë moment, Troy-t i erdhi një ide. - Ue mor burrë, e lashë trofeun e kampionatit, në makinën time…. Shpresoj të jetë akoma atje…
Mos ki merak, shkoj unë e marr - tha Jimmie. Ai u drejtua menjëherë për në makinën e Troy-t. Troy tundi kokën dhe filloi të kërkonte përsëri Gabrielën. Gabriela ishte mbështetur pranë një peme, duke vështruar yjet. Asaj i pëlqente të festonte fitoren e “Wildcats”… por ndonjëherë ajo kërkonte dhe pak kohë për vete. Ajo psherëtiu e lumtur. Ishte një natë aq e bukur. E vetmja gjë që mund ta bënte akoma dhe më të bukur ishte … Pa papritur një dorë e kapi atë nga krahët dhe e shtrëngoi atë pas pemës. Gabriela e gjeti veten duke e ngulur vështrimin tek sytë bojëqielli të Troy-t. Ai i buzëqeshi asaj dhe i tregoi dy pjatat me ushqim që kishte sjellë për të. - Pak nga të gjitha, - tha ai. - Dëshira jote është urdhër për mua. Tani më ndiq mua. Ai u drejtua për tek lëndina, duke u përpjekur ti mbante të dyja pjatat të qëndrueshme. Gabriela e ndoqi atë duke nënqeshur se teksa e shihte atë që po i binte një pjatë, të cilën më pas ai e mbajti me hijeshinë e një lojtari të basketbollit. Pak minuta më vonë, ajo e gjeti veten në një shtëpiz të ngritur në pemë, nga ku ajo shikonte gjithë festën. Troy ishte ulur pranë saj, bashkë me piknikun rreth tyre.
Një tjetër vend sekret, ku mund të fshihemi është ky? - pyeti Gabriela me një ton ngacmues. - Ti je vajza e dytë që është lejuar të hyjë këtu, - tha Troy me solemnitet. Gabriela ngriti një vetull për shkak të komentit të tij. Ai nënqeshi. - Vajza tjetër ishte mamaja ime, dhe ajo ka hipur vetëm për të më ulur mua poshtë. Unë nuk kam qenë më këtu qëkur isha dhjetë vjeç… Zëri i tij u drodh. Gabriela i hodhi atij një vështrim kureshtar. Ai buzëqeshi dhe i tregoi: - OK, ndoshta kam qenë 13 vjeç. Ajo vazhdoi ta shikonte atë. - Në rregull, - pranoi ai. - Javës që shkoi kam qenë për herë të fundit këtu lart. Kur unë isha nervoz për lojën. Gabriela qeshi. - Epo, unë jam e nderuar, - u përgjigj ajo. - Dhe jam gati për këtë……- tha ajo, duke treguar një ëmbëlsirë. Secili prej tyre mori nga një ëmbëlsirë.
Ai atje poshtë a është trajneri i universitetit të Albquerqez? - pyeti Gabriela duke marrë një pamje serioze. Troy pohoi me kokë. - Vë bast që ai e ka vënë tashmë emrin tënd në një prej dollapeve të palestrës së tij, - komentoi ajo. Buzëqeshja e Troy-t u zbeh paksa. Ata të dy panë festën që po shtrohej para syve të tyre. Mamaja e Gabrielës sapo kishte arritur dhe po bisedonte me prindërit e Troy-t . Troy pëshpëriti kur pa fytyrën e babait të tij, që ishte ndriçuar nga gëzimi i fitores të “Wildcats”, dhe Troy e dinte të ardhmen që ëndërronte babai për të. Troy pëshpëriti. - Po, gjithmonë ka qenë ëndrra e babait tim që unë të përfundoja në një universitet me emër, - tha ai. Gabriela pohoi me kokë. - Unë me mamanë time kemi folur për universitetin e Standfordit, praktikisht që kur kam lindur unë, -tha ajo.
Dhe ti tashmë ke pranuar, - tha Troy, duke u përpjekur që thënia e tij të dukej inkurajuese. - Kjo është shumë gjë e mirë. Veçse mamaja ime nuk do të ndalojë së foluri për këtë gjë, - pranoi ajo. - Është e sikletshme.
- Ajo është krenare për ty, - i tha Troy. Ai bëri një pauzë, dhe më pas shtoi: - Siç jam dhe unë e gjithë të tjerët. Gabriela uli sytë. Ishte e këndshme që kushdo ndjehej krenare për të, por………
Ajo i hodhi Troy-t një vështrim serioz. - Ajo çka nuk shkon me Standfordin është se është rreth njëmijë dhe……. . . Të dy njëzëri thanë:- Pesëdhjetë e tre kilometra larg. - Prej këtej, - përfundoi Troy fjalinë. - E di. Dhe tani pjesa e mbetur e vitit shkollor po na kalon shumë shpejt.
Ishte një moment qetësie. Më pas Gabriela tha:- Do të doja që çdo gjë… të ndalej. Të paktën, të ngadalësohej ritmi i kohës.
Troy e kuptoi se për çfarë e kishte fjalën. Ja ku ishin, vetëm ca muaj larg nga koha e ikjes prej shtëpive, për herë të parë në jetën e tyre dhe të jetuarit vetëm… ishte emocionuese. Por paksa e frikshme. Troy e dinte që koha që kishin kaluar sëbashku para se të mbaronte vera, ishte shumë domethënëse. Ai mund ta kuptonte nga sytë e Gabrielës që ajo ndjehej në të njëjtën mënyrë.
Papritur, ata u ndërprenë nga një zë i lartë. - Troy, ke të ftuar! - thërriti me zë të lartë zonja Bolton. Ajo vëzhgoi më nga afër shtëpizën në pemë, dhe më pas buzëqeshi e shtoi: - Ç’kemi, Gabriela!
Troy dhe Gabriela shkëmbyen shikime të trishtrueshme. Ata do të preferonin më shumë të qëndronin tek shtëpiza në pemë, vetëm ata të dy. Por ata e dinin se po të silleshin kështu do të tregoheshin të pasjellshëm. Kështu, duke pëshpëritur, ata të dy zbritën nga shkallët e shtëpizës në pemë për t’iu bashkangjitur festës.
Kapitulli i dytë
Mëngjesin tjetër, autobuzat e shkollës filluan të arrinin në gjimnazin “East High”, duke shpërndarë një numër të madh nxënësish në ditën e rë shkollore. Nxënës të tjerë arritën në shkollë me biçikleta ose me patina, ose në këmbë duke përfituar nga dita e bukur. Të gjithë këta u përshëndetën me një slogan të ri që ishte vendosur përpara ndërtesës së shkollës ku thuhej: “Urime “Wildcats”, Kampionëve për herë të dytë!” Nxënësit që mbërritën në shkollë me makinë po kërkonin për një vend të mirë parkimi, të gjithë përveç një makine. Një makinë e llojit “Munstang” e shndërritshme dhe në ngjyrë rozë kaloi në zonën ku ecnin nxënësit dhe u fut në një vend privat të vijëzuar në rozë mu përpara shkollës. Sharpay Evans, motra binjake e Ryan-it dhe bashkë-presidentja e grupit të dramës nxorri jashtë takat e çizmeve të saj rozë duke trokëllitur në trotuar. Përpara se të bënte ca hapa të tjera, dy nxënës nga viti i parë vrapuan me kova uji dhe lecka e filluan të lanin makinën e saj që në fakt ishte shumë e pastër. Dyert e shkollës dukeshin sikur hapeshin vetë sa herë Sharpay hynte brenda me flokët e saj bjonde që i derdheshin mbi supe. Ajo ecte me hapa të mëdhenj në korridorin e shkollës pa parë majtas ose djathtas. Ajo nuk kishte nevojë - nxënësit e tjerë hapeshin për t’i liruar rrugën asaj, duke u përplasur me njëri-tjetrin vetëm e vetëm për t’i liruar rrugën. Ajo konsiderohej si një idhull që kalonte në korridorin e shkollës e ngjashme me trofeun e Kampionatit të ri të “Wildcats” që Chad-i vendosi në krye të korridorit. Troy, Zeke, dhe Jason qeshnin ndërkohë që nxënësit e tjerë po i uronin ata. Sharpay i hodhi një vështrim të shpejtë grupit rastësisht.
- Përshëndetje Troy, - tha ajo. - Kur është ndeshja e madhe?
Troy i hodhi asaj një shikim kureshtar. – Dje - iu përgjigj ai. Sharpay filloi të kontrollonte mesazhet e saj. - Epo, fat të mbarë. - iu përgjigj ajo. Ajo vazhdoi të ecte përgjatë korridorit. Pjesëtarët e skuadrës së basketbollit ia ngulën sytë asaj me mosbesim. Si ka mundësi që ajo nuk e dinte që ata e kanë luajtur ndeshjen, që e kanë fituar dhe që janë bërë Kampionë…? Por Sharpay, si zakonisht, ishte totalisht e fokusuar tek vetja e saj. Ajo shkoi në dollapin e saj që ishte dy herë më i madh se dollapi i çdo kujt dhe i pikturuar me ngjyrën e saj rozë. Ajo hodhi një vështrim të shpejtë rrotull për t’u siguruar që askush nuk po shihte kodin e çelësit. Papritur ajo u hodh, pasi u befasua kur pa një vajzë të re të dhënë pas librave që ishte me flokë të krehura nga jashtë dhe e veshur me një bluzë të bardhë dhe që po qëndronte pak metra larg nga ajo.
Çfarë je ti? - e pyeti Sharpay. - Doja të thoshja, - korrigjoi ajo veten e saj - Kush je ti? -Mirëmëngjes zonjusha Evans - iu përgjigj vajza. Ajo fliste me theks anglez dhe kishte një sjellje shumë të respektueshme. - Unë jam Tiara Gold. Unë sapo jam transferuar nga Londra për në gjimnazin “East High” dhe vura re në tabelën e shënimeve se ju ishit në kërkim për një asistente personale? Sharpay pohoi me kokë.
Epo, megjithë finalet, maturën dhe diplomimin, kam nevojë për dikë që të rregullojë takimet dhe detyrat e mia, - tha ajo. - Më e rëndësishmja, është se unë kam nevojë për dikë që të bëjë skenarin me mua për shfaqen muzikore të pranverës. Sharpay pastaj pushoi së foluri. Ndonjëherë ajo harron që qytetarët nuk e dinë sesi njerëzit e teatrit flasin. Ajo shtoi me madhështi: - Ky është një term teatror për… . - për të mësuar rolin tënd - përfundoi Tiara. - E kuptoj. Ajo iu afrua Sharpay-it dhe filloi të rregullonte dollapin e saj, i cili ishte i pajisur me kremastare për rroba dhe rafte të posaçme për kostumet e saj.
Më e mira është që të mbash librat e shkencës dhe të matematikës bashkë, duke qenë se ato janë orët e tua të para të mësimit - ia shpjegoi Tiara me gjallëri. Sharpay e pa atë me dyshim dhe ngrysi vetullat. - Si e ke marr vesh ti orarin tim? - Mora lirinë për të kontrollluar thjesht për të siguruar që unë do të të bëja gati salcën që ti e pëlqen shumë, ushqimet pa kalori për kohën e lirë, - iu përgjigj Tiara. Ajo i mbajti Sharpay-it pijen e saj. Ngrysja e vetullave të Sharpay-it u zhduk. - Edhe një paketë aromash - i tha ajo Tiarës. Tiara pohoi me kokë. - Dhe sigurisht organike. Sharpay ngriti një vetull, ajo u impresionua. - Do të të dërgoj me e-mail çdo mëngjes zgjedhjet e mia përsa i përket garderobës time, kështu që veshjet tona të mos jenë të njëjta. “Asnjëherë nuk ka mundësi të ndodhë diçka e tillë”, - mendoi Sharpay me veten e saj. Ajo dyshonte se Tiara kishte çdo gjë të bukur dhe rozë në garderobën e saj. I dha Tiarës çantën e saj të librave duke u ndjerë e çliruar që ajo më në fund kishte gjetur dikë që kuptonte qartë detyrimet që vinin nga fama dhe popullariteti. Teksa po ecte përgjatë korridorit, rastisi që Sharpay duhet t’i thoshte diçka të këndshme Tiarës, ndoshta t’i bënte asaj një kompliment të vogël për t’ia bërë të ditur që ajo ishte e vlerësuar. Mbi të gjitha, a nuk janë artistët më të mëdhenj që gjithmonë tregohen të mirë veçanërisht kur bëhet fjalë për njerëzit të zakonshëm?
Ajo ktheu kokën dhe shtoi: - Meqë ra fjala, më pëlqen theksi yt i të folurit. Ajo hodhi flokët e saj dhe u largua. Troy sa do shkonte në orën e mësimit. Ishte e vështirë të besonte se dhe për pak muaj ai nuk do mundte të hynte përsëri në orën e mësimit të zonjushës Darbus. Krejt papritur, Jimmie u shfaq papritur. Troy u hodh, i habitur nga shfaqja e papritur e nxënësit të vitit të dytë, por Jimmie nuk e vuri re këtë gjë. Jimmie i buzëqeshi Troy-it. - Troy, vëllai im, a mund të më japësh dollapin tënd të palestrës? - e pyeti ai. Troy mbeti me gojë hapur. - Çfarë? Ai nuk ishte diplomuar akoma dhe Jimmie tashmë po përdorte dollapin e tij?!
- Si psh… duke filluar nga java që vjen? - sugjeroi Jimmie. - Kjo gjë do më ndihmojë mua me djemtë në sezonin tjetër, nëse ti e bën këtë gjë. - Pse nuk mendova unë për këtë? - komentoi Troy me veten. Në atë moment ra zilja. - Oh burrë- shfaqi Jimmie një pamje paniku në pamjen e tij. - Një tjetër vonesë! Ai filloi të vraponte në korridor. Duke tundur kokën, Troy hyri në orën e mësimit ku “Macet e tjera të Egra” po zinin vendin e tyre. Teksa Chad-i po kalonte zonjushën Darbus, ai e la topin e basketbollit duke marrë pamjen e njërit që kishte kaluar katër vjet nën rregullat e saj strikte. Ajo e mori topin pa thënë asnjë fjalë dhe e vendosi atë në një vend të sigurt pranë tavolinës së saj, e më pas vazhdoi të shpërndante materialet e printuara që mbante në dorë. Sharpay hyri në orën e mësimit me zemërim. Kur u kthye që të zinte një vend për t’u ulur, pa Tiarën që po e ndiqte në çdo veprim të sajin. Megjithëse ajo ishte e impresionuar nga përkushtimi i Tiarës, Sharpay kuptoi se nuk kishte qenë e qartë rreth detyrave që Tiara do të kishte. - Oh, ti mund të shkosh tani, - i tha ajo me arrogancë, duke bërë me shenjë që të largohej. Për çudinë e saj Tiara nuk iu bind aty për aty këtij urdhëri. - Unë arrita të transferohesha në klasën tuaj - shpjegoi ajo. - Në rast se do t’ju shërbeja për ndonjë gjë. Sharpay i hodhi Tiarës një vështrim të gjatë, e të konsiderueshëm. - Disa njerëz mund të ç’orientohen nga ty, - tha ajo. - Kurse unë… e pëlqej këtë gjë. Zër një vend!. Teksa nxënësit po zinin gradualisht vendet e tyre e akoma ishin duke folur, zonjusha Darbus i bëri thirrje klasës për rregull. - Në rregull, qetësohuni. E di që ne të gjithë jemi akoma të emocionuar që “Wildcats” fituan trofenë e kampionatit…
- Ky ishte një trofe për të dytën herë, zonjusha D! - thërriti Chad-i. Zonjusha Darbus përshpëriti me zë të lartë. - Gjithsesi, ishte një fitore e madhe. Ju lumtë!
Troy dhe Chad-i rrotulluan sytë kur dëgjuan, termin e përdorur për bejsbollin që i referohej triumfit të tyre të basketbollit.
Zonjusha Darbus vazhdoi: - Tani, presidentja dhe redaktorja e librit të kujtimeve, Taylor McKessie, ka një njoftim të rëndësishëm për të bërë. “Taylor?” - tha ajo
Menjëherë, Taylor u çua nga banka e saj, kapi një tregues dhe nxorri një tabelë përpara klasës. Ajo vuri gishtin tek çdo term i shkruar në tabelë dhe tha me një frymë: - Nënkomisioni i senatorëve të mblidhet nesër dhe të raportojë të enjten përpara komisionit për mbrëmjen e maturës, që drejtohet nga Martha…. Merrini ftesat tuaja për mbrëmjen e maturës nga ajo. Komisioni për diplomimin të mblidhet të hënën, për të ndjekur punën për librin e kujtimeve. Afati i fundit për të sjellë fotot është të premten. Grupet e studimit për provimet përfundimtare, të alternohen me të gjithë këta që përmenda më sipër. Keni ndonjë pyetje? Klasa ia nguli sytë asaj të tronditur dhe në heshtje. Më në fund, foli Chad-i: - Cila është specialja e drekës për ditën e sotme në mensë? - e pyeti ai me shaka. - Nju Jork Deli - iu përgjigj Taylori me një ton serioz. - Ndonjë pyetje tjetër? - Lëviz tani - e ndërpreu zonjusha Darbus, duke ia hequr gjërat që kishte nxjerrë.
- Sharpay Evans, si bashkëpresidente e grupit të dramës për katër vjet, më thuaj se çfarë keni në plan të luani? - e pyeti ajo. Sharpay tundi kokën. - Me mbrëmjen e maturës, provimet përfundimtare, dhe duke qenë se të gjithë janë të zënë, ne do të caktojmë për të performuar një pjesë shumë modeste. Ndoshta edhe një show të performuar vetëm nga një femër. Zonjusha Darbus vuri re se Kelsi Nielsen po zhgarraviste gjithë nerva në fletoren e saj. - A ke ndonjë që mund të të japë ndihmë për pjesën, moj Kelsi? - pyeste ajo. Kelsi nuk i ngrinte sytë dhe vazhdoi të shkruante në fletoren e saj. . - Oh, jo, në fakt ne po ia dalim mbanë shumë mirë me këtë detyrë… Zonjusha Darbus kaloi pranë Kelsit dhe i mori fletoren. - Mirë, mirë, mirë… pothuajse gjithë klasa. Sa frymëzuese! – thërriti ajo. Të gjithë në klasë filluan të shikonin njëri-tjetrin, të hutuar. Ata kishin harruar që të merrnin pjesë në audicionet e shfaqjes muzikore të pranverës. Sharpay mbeti me gojë hapur. Ajo mendoi se e kishte bërë të qartë që nga viti i kaluar se askush nuk do të shkelte në territorin e saj, që ishte teatri dhe çdo gjë që ndodhte në të. Çdo vështrim u hodh tek Kelsi, e cila uli kapelen e saj dhe u ngjesh në karriken e saj. “Kështu, do t’ju takoj të gjithëve ju në kohën e lirë për të diskutuar rreth show-it” vazhdoi të fliste zonjusha Darbus pa vënë re tensionin e krijuar në klasë. - Dhe për t’ju dhënë një njoftim shumë të veçantë. Si zakonisht, koordinimi me kohën i zonjushës Darbus ishte perfekt. Zilja ra përpara se të përgjigjej ndonjë. Të gjithë filluan të mblidhnin fletoret e tyre për të shkuar në orën tjetër të mësimit. Teksa Chad-i kaloi pranë zonjushës Darbus, ajo i ktheu atij topin e tij të basketbollit. Troy pëshpëriti. - Lërja atë Darbusit për të bërë në kohën e llirë rolin e shefes. Kur ra zilja që lajmëronte pushimin, Sharpay ishte personi i parë që shkoi në teatër dhe në skenë. Ajo ecte me të njëjtin ritëm, dhe me ankth. Një turmë protestuese e “Maceve të Egra” rrethoi Kelsin, e cila ishte ulur në piano. - Unë do të jem duke ribërë provimet përfundimtare për të dytën ose të tretën herë. Unë po shkoj në bibliotekë, - i tha Jasoni asaj.
- Kels, do ta përdor kohën e lirë për të punuar me makinën time - i tha Troy.
- Unë kam për të marrë dhe pesë receta të reja për provimin tim përfundimtar të shkencës. - shtoi Zeke.
Taylor pa nga Gabriela. - Ne kemi një libër kujtimesh për të bërë. Kështu asnjë s’mund të merret me shfaqjen muzikore. Keisi vari kokën. - Më falni - tha ajo me qetësi. - Mendova se meqë ishte shfaqja e fundit, çdokush do të donte të merrte pjesë në të. Gabriela nuk kishte thënë akoma asnjë gjë. Ajo zgjodhi këtë moment për të vepruar.
- Hej, më dëgjoni. Kelsi ka të drejtë. Ne duhet ta bëjmë këtë. - pa ajo shokët e saj. – Jason -Taylor, Martha, dhe unë mund të ndihmojmë ty Zeke për të studiuar. Ne jemi zyrtarisht ata që do të caktojnë se a është i shijshëm ushqimi i bërë me recetat e tua. Ky është shansi jonë i fundit për të bërë diçka sëbashku, të gjithë ne. Diçka me të vërtetë zbavitëse. Nga qendra e skenës ku qëndronte, Sharpay kishte ndjekur debatin me interes dhe me kënaqësi. “Kështu që asnjë nuk do të marrë pjesë në shfaqjen muzikore” - mendoi ajo, duke qeshur me vete. Por tani, ajo e vuri re se thirrja emocionale që u bëri Gabriela po funksiononte. Ajo rrudhi vetullat. “Dreq” murmuriti ajo. Ajo mund ta imagjinonte skenën: miqësi, zbavitje dhe shpirtra të frymëzuar… në teatrin e saj! Ku atje supozoheshin të bëheshin drama dhe disiplinë dhe asnjë nuk do ta konsideronte atë, si një divë! Akoma kishte mundësi që argumenti i Gabrielës të binte. Taylor, për shembull dukej skeptike për këtë. - Por sa kohë do të na hajë kjo shfaqje? - pyeti Taylori. - Dhe me çfarë ka të bëjë shfaqja? - pyeti Chad-i. Një zë diku mbrapa tyre tha: - Me ty, zoti Danforth. Ata u kthyen të shihnin zonjushën Darbus, që po mbante në dorë shënimet e saj, e duke ecur midis tyre. - Shfaqja muzikore - tha ajo me krenari, - ka të bëjë me të gjithë…. Ju. - Me mua?- tha Chad-i i habitur dhe i alarmuar. Ai nuk ishte i vetmi që pati këtë reagim. Lart në skenë Sharpay-t i ra të fikët. Kur Sharpay u përmend pas disa minutash, ajo pa se Tiara po spruconte fytyrën e saj me një shishe sprait të mbushur me ujë mineral për ta sjellë në vete. Ajo u çua si e dehur. Zonjusha Darbus, e cila i dinte të fikët histerike të Sharpayt, vazhdoi pa harruar asnjë gjë. - Kjo shfaqje ka të bëjë me ju. Dhe të gjithë ju do ta krijoni atë… një shfaqje për ditët tuaja të fundit në gjimnazin “East”. Ne do ta organizojmë atë - përfundoi ajo dramatikisht, duke qenë se përpiqej të gjente titullin perfekt. “Viti i fundit”. Wildcats panë njëri-tjetrin. Viti i fundit? Ky ishte titulli i shfaqjes së tyre muzikore?
Chad-i ngriti supet dhe dhe vazhdonte të rrotullonte topin e tij të basketbollit. Atij nuk i interesonte sesi quhej shfaqja muzikore. Gjithçka për të cilën ai interesohej ishte që të mos shkonte në skenë dhe të këndonte, asnjëherë. - Kelsi do të kompozojë, Ryan do të jetë koreografi… dhe unë do të jap më të mirën time për t’ju udhëhequr ju. -tha zonjusha Darbus duke u përpjekur të dukej modeste. Më pas ajo i hodhi një vështrim grupit me qëllim. - Tani kemi të reja të rëndësishme nga shkolla Xhuliard e qytetit të Nju Jorkut, nga kolegji më i mirë amerikan për performimin e artit. Po, për herë të parë në historinë e gjimnazit “East High”, katër nga ju po konsiderohen që të kenë një bursë studimi për artin. Ajo i pa maturantët me krenari e nxori një letër. - Po, shkolla Xhuliard po merr në konsideratë zonjushën Sharpay Evans. .
Sharpay rrezatoi. “Unë jam tashmë e zgjedhur”
Zonjusha Darbus vazhdoi “Zoti Ryan Evans. . ”
Ryan nga gëzimi, bëri një kërcim të njohur pesë sekondësh kur dëgjoi këtë lajm.
“Zonjusha Kelsi Nielsen…” Sytë e Kelsit ishin zmadhuar nga habia, “Uau” tha ajo me ëmbëlsi. - Ata e kanë marrë letrën time.
- Sigurisht që e kanë marrë - tha zonjusha Darbus duke qeshur. - Dhe në fund, zoti Troy Bolton. Çdo kokë u kthye për të parë Troyn. Ai qeshi si me shaka. Pavarësisht kësaj, kjo ishte gjithçka një shaka… apo jo?
- Xhuliardi do të dërgojë përfaqësuesit e saj për të vëzhguar shfaqjen tonë të pranverës. Kështu që… iu urojmë fat katër aplikuesve tanë - tha zonjusha Darbus.
Mësuesja e grupit të dramës nuk po dukej se po tallej, por Troy po qeshte ndërkohë që i pyeste shokët e tij. - Në rregull… kush është komediani më i madh? Ai iu drejtua Gabrielës. - HA HA HA! Gabriela mblodhi supet. Ajo ishte aq e habitur sa dhe ai vetë. Troy u kthye nga Chad-i. - Bravo, shoku. Por Chad-i tundi kokën, ai i pëlqente shakatë, dhe kjo ishte një shaka e bukur. Ai do të ishte krenar po ta kishte bërë ai këtë shaka, por ama ai nuk kishte të bënte me këtë gjë. - A ka ndonjë gjë që nuk shkon? - zonjusha Darbus mbeti paksa e zhgënjyer nga reagimi i Troyt. - Unë nuk aplikova në këtë shkollë - shpjegoi ai. - Unë s’kam dëgjuar asnjëherë për…. . Xhuliardin.
- Po ndoshta kjo gjë ka mundësi, zoti Bolton - tha ajo, shkurt. - Por mesa duket, Xhuliard-i ka dëgjuar për ty. Ajo i kushtoi gjithë vëmendjen e saj tek shfaqja muzikore. Vështrimi i saj i ngulët pushtoi grupin që qëndronte para saj. - Dhe teksa bëni këtë show, më pas ju duhet të kërkoni dhe të mendoni për aspiratat tuaja, ëndrrat tuaja për të ardhmen. - Rreshtohuni ju lutem. Le të fillojmë me zotin Danforth. Chad-i po i hidhte një vështrim të zbrazët zonjushës Darbus. Vallë seriozisht ajo po pyeste Chad-in se cilat ishin ëndrrat e tij? Ai kishte patur të njëjtën ëndërr qëkur ishte dhjetë vjeç, dhe të gjithë e dinin se cila ishte. Chadi rrotulloi topin e tij të basketbollit për t’i dhënë kështu zonjushës Darbus një ide rreth ëndrrës së tij. - Ëndrra ime? Është universiteti i A. Hoops-it. Zonjusha Darbus qeshi. - Po ju zonjusha Mckessie? - E ardhmja ime? - pyeti Taylor. - Unë do të doja të bëhesha presidentja e Shteteve të Bashkuara. Përfundoi ajo duke qeshur për ëndrrën (fantazi) që i shkoi ndërmend, pavarësisht se ajo nuk mëson.
- A përfitojmë ndonjë gjë ne nga kjo, nga dalja në skenë? - donte të dinte Jasoni. Zonjusha Darbus psherëtiu rëndë dhe u kthye nga Kelsi, duke pritur për përgjigjen që do ti jepte pyetjes së tij. - Ne do të kujtohemi që kemi shkruajtur disa këngë… - iu përgjigj ajo me zgjuarsi. Pas kësaj, Martha hyri në teatër me nxitim. - Martha Cox, je me vonesë!” – i bërtiti zonjusha Darbus. Martha po përpiqej të rregullonte frymëmarrjen. - Unë bëra orën e mësimit mbi kërcimin folklorik amerikan. . dhe mendova se ndoshta mund të përdorim disa kërcimtarë më shumë…
- E ndjej shfaqjen që tanimë!- thërriti zonjusha Darbus, me sytë e saj që shndrisnin nga emocionet. - Troy Bolton? Por Troy nuk ishte në gjendje të luante ndonjë pjesë dhe thoshte me zë të lartë. “
- Do ta godas atë që më ka regjistruar në këtë! - Zonjusha Darbus pëshpëriti. - Dhe zonjusha Montez? - pyeti ajo.
- Unë mendoj se duhet të vëmë në skenë mbrëmjen perfekte të maturës - iu përgjigj Gabriela. Sharpay rrotulloi sytë. “Kjo është e adhurueshme - komentoi ajo. - Çfarë dua unë? Oh Zot, nuk do të dija nga t’ja filloja…. Por e di se ku përfundon. Ajo imagjinonte veten të ishte në qendër të vëmendjes. Në qendër të skenës, e ndriçuar nën dritën e prozhektorit… një tabelë të madhe në hyrje të teatrit që lexon”… Ajo lëshoi dorën në ajër. Të gjithë nuk kishin dyshim mbi atë që ajo po imagjinonte. Emrin e saj të theksuar nga dritat e shumta. Por nga koha e drekës, e vetmja tabelë ishte ajo në mensë. Dhe të vetmet fjalë që lexoheshin në të ishin “Pjatë e madhe Nju Jorkeze”, që do të thoshte mish të kriposur me erëza, djathë zviceran, sallatë me patate, tranguj dhe ëmbëlsira e ditës së sotme, e quajtur “Big Apple”. Përveç menusë së drekës, shënimi thoshte: “Merrni sot, ftesat tuaja për mbrëmjen e maturës!” Sharpay dhe Ryan qëndruan në rresht me tabakatë e tyre. Kur ishte radha e Ryanit për të porositur, ai tha: “Unë do të doja pjatën Nju jorkeze, ju lutem, e djathë. Dhe shtoni ëmbëlsirën “Big Apple”… nëse e bëjnë këtu, unë do ta ha kudo këtë ëmbëlsirë”. Sharpay i hodhi vëllait të saj një shikim mosaprovues. - Si mund të mendosh për ushqim në një kohë të tillë? - e pyeti ajo.
- Ndoshta ngaqë është koha e drekës - ia ktheu Ryan-i.
- E kam fjalën për shfaqjen, Ryan! - i ulëriti ajo. Sharpay mori rrugën për në katin e dytë të mensës, me Tiarën nga mbrapa tyre, që po mbante tabakanë e drekës së Sharpayt. Teksa po ecnin, Sharpay vazhdoi të fliste: - Ai kalamani Troy Bolton, pretendon se nuk di gjë rreth Xhuliardit - psherëtiu ajo. Sharpay dhe Ryan u ulën në vendet e tyre të zakonshme, të cilat ishin bosh dhe po prisnin ata, falë shenjës të vënë në tavolinë, në ngjyrë rozë e që thoshte e rezervuar. Tiara po rregullonte vendin ku do të ulej Sharpay, teksa Ryan tha: - Troy dukej me të vërtetë i habitur.
- Oh, kështu që teatri si me magji dërgoi aplikimin e Troy-t? - tha Sharpay duke u tallur. - Performuesit s’më marrin dot për budallaqe, Ryan. Ata janë mashtrues, ambiciozë dhe gënjeshtarë. Ryan mori një pjesë të hamburgerit të tij dhe filloi ta hante duke menduar. Më pas ai pyeti: - A nuk jemi ne……. performuesit?
Sharpay pohoi me kokë, e kënaqur që Ryan-i e kishte kuptuar se çfarë ajo donte të thoshte. - Pikërisht! - bërtiti ajo. Ajo e tha këtë me aq shumë siguri, me aq shumë absolutizëm, me një besim të palëkundur përsa i përket fatit të tyre, saqë Ryan-i nuk mund të mendonte të kundërtën. “Sharpay ka të drejtë” - mendoi ai. Ata të dy i përkasin Xhuliard-it- pavarësisht gjërave që duhet të bëjnë për të hyrë atje. Ai papritur ngrysi vetullat teksa kujtoi një detaj të vogël por të rëndësishëm.
- Prit një minutë. . zonjusha D tha se ështe vetëm një bursë e vlefshme për këtë shkollë - theksoi Ryan-i. Sharpay tundi një dorë në shenjë mosaprovimi. - Ne jemi binjakë - tha ajo. - Atyre do t’ju duhet të na marrin të dyve, ne. Ryan u përpoq ta kuptonte këtë logjikë, por Sharpay tashmë po ndërmerrte hapin e parë për të realizuar planin e saj. - Kelsi gjithmonë i përgatit tekstet e saj më të mira për Troyn dhe Gabrielën - i tha aj. - Kështu që sigurohu që ne ti marrim këto këngë.
- Në ç’mënyrë? - e pyeti ai.
- Pastroja syzet e saj. Bleji asaj pantofla të magjishme - u hodh Sharpay me nxitim. - Nuk e di sesi. Thjesht bëje!
Kapitulli tre
- Do vish në provat e sotme? - pyeti Gabriela Taylor-in mëngjesin tjetër teksa ato po zbrisnin nga autobuzi përballë shkollës. Taylor rrotulloi sytë. - A kam ndonjë zgjidhje tjetër? - Ti na ke futur në këtë gjë. Ajo i hodhi Gabrielës një vështrim të hutuar. - Gjë që nuk e kuptoj. A i ke thënë ndonjërit që ti ndjek programin mësimor të Standford-it? Gabriela tundi kokën. Vetëm mamaja e saj dhe Taylor-i e dinin që ajo mund ta fillojë kolegjin herët-madje përpara se ajo të diplomohet në gjimnaz. Ajo jo vetëm që nuk i kishte thënë asnjë njeriu tjetër për këtë, por ajo madje po përpiqej ta harronte vetë, këtë mundësi që kishte. - Do të vij një ditë që ti do të komunikosh me ata për këtë gjë - i tha Taylori asaj.
Gabriela uli kokën. - Unë tashmë kam komunikuar me ta - pranoi ajo. Direkt pas kësaj, ra celulari i Gabrielës dhe në ekranin e celularit u shfaq fytyra e Troy-t. Ajo iu përgjigj telefonatës. - Ngriji sytë - i tha ai.
- Ëëë? - Gabriela ngriti kokën dhe pa me habi. Troy po ia bënte me dorë në çatinë e gjimnazit! - Më duhet të shkoj! – i tha Gabriela Taylor-it, duke ikur me nxitim. Taylor i hodhi një vështrim Gabrielës që donte të thoshte se biseda mes tyre nuk kishte përfunduar. Gabriela nxitoi për të hyrë brenda gjimnazit “East High” dhe filloi të ngjiste shkallët që të çonin tek vendi sekret e i izoluar i Troy-t: Një çati e mbushur me oaze lulesh dhe perimesh të mbajtura nga grupi i kopshtit. Kur Gabriela arriti në majë, hapi dorën për të hyrë në çati dhe gjeti Troyn, që po qëndronte dhe që kishte varur në të tre kostume smokingu. - Të duhet të më ndihmosh me këtë - i tha ai duke qeshur. - Cilën nga këto duhet të vesh? - e pyeti ai. Ajo buzëqeshi. - Pse…? - e pyeti ajo. - Ti do të kesh një fustan të bukur, dhe unë dua të dukem mirë - shpjegoi ai. Fytyra e Gabrielës u skuq. - Nuk kam qenë ndonjëherë e ftuar për mbrëmjen e maturës, por kjo duket si ftesë. Troy iu afrua një xhakete të një prej kostumeve nga ku nxori dy ftesa në të cilat ishin shkruar fjalët: Mbrëmja e Maturës së gjimnazit “East High”-Valsi i fundit. Gabriela pa ftesat dhe qeshi. Ajo mori një xhaketë smokingu nga kremastari i rrobave dhe e ndihmoi atë që ta vishte mbi bluzën e tij. - A do të na duhet të vallëzojmë?- pyeti Troy duke u përpjekur të mbulonte faktin që ishte shumë nervoz. - Unë me të vërtetë që nuk di si të vallëzoj. - Gjithçka që di është ajo çka më ka treguar babi kur isha e vogël - iu përgjigj Gabriela. . - Unë qëndroja hipur mbi majat e këmbëve të tij dhe ai më vallëzonte rreth dhomës së ndenjes. Ajo pa drejt Troy-t dhe i hodhi një shikim të ndrojtur. - Eja këtu - i tha ajo. Ata filluan të kërcenin, me vështirësi në fillim, teksa po përpiqeshin t’i mësonin njëri-tjetrit hapat. Sidoqoftë, shumë shpejt ata po lëviznin me hijeshi rrotull çatisë, duke qeshur dhe ia ngulur sytë njëri-tjetrit. Një shi i lehtë filloi të binte, por kjo nuk i ndaloi të kërcenin. Vallëzimi, teksa po e mësonin, ishte shumë zbavitës. Më në fund ata bënë një pushim. - A është kjo një po? - e pyeti Troy. .
- Po - iu përgjigj Gabriela. Teksa po shikonin njëri-tjetrin të lumtur, papritur ra zilja, duke i detyruar ata që të vërsuleshin drejt shkallëve të shumta. Biseda për mbrëmjen e maturës do të duhet të priste deri më vonë. Troy ishte akoma në gjendje të mirë shpirtërore atë pasdite, e më vonë kur ai po drejtohej për në palestër. Ai vuri re Jimmien dhe Donnyn që po dilnin nga zona e dushit, dhe që ishin të mbuluar me peshqirë por që akoma kullonin ujë. Ai qeshte teksa shihte ata që iu afruan dollapeve të tyre dhe papritur vunë re se ato ishin hapur në mënyrë të mistershme dhe ishin bosh. Troy u ndal për disa sekonda për të shijuar shprehjet konfuze të fytyrave të tyre, e më pas u thërriti:
- Hej, Djali Raketë….
Dy djemtë e vitit të dytë u sollën vërdallë e panë Troyn dhe Chad-in që ishin fshehur në një anë tjetër të dollapeve e që mbanin rrobat e Jimmiet dhe të Donnyt.
- Ju djem dëshironit dollapet tona? - i pyeti Troy.
- Epo atëherë, është dita e transferimit të dollapeve! - u bëri të ditur Chad-i.
Jimmie menjëherë shndriti në fytyrë. - Këndshëm!
Troy dhe Chad-i filluan të ecnin drejt zonës ku ishin dollapet e skuadrës së shkollës, dhe po ndiqeshin nga Jimmie dhe Donny. Troy numëroi hapat më vete- pesë, gjashtë, shtatë, - dhe pastaj kontrolloi për Chad-in. Papritur, ata të dy e lanë vrapin dhe akoma po mbanin gjërat e Jimmiet dhe të Donnyt. Të dy nxënësit e vitit të dytë i mbërthyen peshqirët më fort dhe u vunë në ndjekje të çunave duke kaluar në korridorin e kampionëve. Kur Donny pa që ata ishin drejtuar për në korridorin kryesor, ai bërtiti: - Hej, shakaja mbaroi çuna!
Por Troy dhe Chad-i nuk ndaluan. Teksa nxënësit po fishkëllenin dhe po brohorisnin, ata vraponin përgjatë korridorit, e po ndiqeshin akoma nga Jimmie dhe Donny. Të djemtë ishin aq të përqëndruar që të kapnin Troyn dhe Chad-in saqë ata nuk e vunë re se ata po i drejtoheshin teatrit. Troy dhe Chad-i përplasën dyert, ndërsa Jimmie dhe Donny fluturuan direkt pas tyre dhe papritur e gjetën veten në skenë! Në fakt në qendër të skenës, duke mbajtur peshqirët e tyre dhe akoma duke kulluar ujë. Auditori heshti teksa nxënësit që ishin duke lyer skenën dhe duke studiuar skenarin ndaluan së bëri atë që po bënin, pasi mbetën të habitur nga ajo që po shihnin në skenë. Kelsi madje ndaloi së luajturi në piano. - Mundësia e librit të kujtimeve - i pëshpëriti Gabriela Taylor-it. Taylor kishte të njëjtin mendim. Ajo ia bëri me shenjë fotografit për librin e kujtimeve, i cili mori një foto të shpejtë. - E mora! Zonjusha Darbus, e cila ishte mësuar me improvizimet dhe incidentet teatrore, e përballoi situatën me qetësi. - Zgjedhje e guximshme, zotërinj, zgjedhje e guximshme - komentoi ajo. - Ne të gjithë duhet të marrim kurajon për të zbuluar veten tonë. Sidoqoftë, në gjimnazin “East High” ne do ta zbulojmë veten tonë, ndërkohë që jemi të veshur. Por mirëserdhët në shfaqjen tonë muzikore të pranverës - u tha ajo në një mënyrë të ftohtë. - Dhe le të fillojmë me shfaqjen - shtoi ajo. Më vonë atë pasdite, Troy dhe Gabriela ndaluan me makinën e tij, në shtëpinë e Gabrielës. Makina bëri një ndalesë të vështirë. - Nëse makina ime prishet sepse po kaloj kohën time të lirë në skenë, dije se është faji jot - i tha Troy duke u ankuar. - I imi? - protestoi Gabriela me shaka.
- Ti mendon se do të vija deri atje nëse nuk do të ishte për ty? - bëri shaka ai. Ajo i buzëqeshi atij për një moment përpara se ti përgjigjej. - Po, e di. Ata dolën nga makina dhe hynë në oborrin pas shtëpisë së Gabrielës. Ajo u kthye dhe i hodhi Troy-t një vështrim serioz. - Troy të pashë në provat, - i tha ajo. - Ti e pëlqen këtë. Pse është kaq e vështirë për ty ta pranosh këtë fakt?
Troy dukej i ndruajtur. Ishte akoma e vështirë të besojë sesa shumë ai ka ndryshuar qëkur njohu Gabrielën. Para një viti, ai as nuk e dinte se ku ishte teatri, ai asnjëherë nuk kishte dalë me nxënës të grupit të dramës. Dhe ta lejonte veten që të provonte një shfaqje muzikore. Por tani… ajo kishte të drejtë. Ai me të vërtetë që e pëlqen këtë gjë. A ishte e vështirë për ta pranuar këtë? Epo……
- Nuk është e vështirë për ty - tha ai. - Por për babain tim? Për Chadin? Po, për ata është e vështirë.
- Nuk duhet të jetë - i tha Gabriela atij. Troy mori frymë thellë. Ai u ndje mirë që mundi të fliste rreth çdo gjëje që ka ndjerë kohët e fundit……sidomos kur flet me Gabrielën. - Ata janë të lumtur përsa kohë që ne të gjithë flasim për universitetin e A. Ti zgjodhe Standford-in… universiteti i A ishte disi i zgjedhur për mua - i rrëfeu ai. - Nuk kam folur me asnjë për këtë gjë… por unë kam pasur oferta nga kolegje të tjera. Dhe po me të vërtetë që po i marr në konsideratë. Gabriela e pa Troyn me simpatizëm. - E kuptoj, Troy. Dhe unë kam vendime për të marrë gjithashtu. - Si përshembull? - e pyeti Troy, i habitur.
Ajo hapi gojën për të folur, mamaja e saj zgjodhi atë moment për t’u shfaqur në ballkonin e Gabrielës. - Kam një meze të lehtë për ju brenda në shtëpi…. - filloi të thoshte ajo. Zonja Montez pa me inferioritet vajzën e saj dhe Troyn dhe vuri re shprehjet serioze të fytyrave të tyre. - Mendoj se ndërpreva diçka - u tha ajo me zë të lartë. - Thjesht po flisnim, mami - iu përgjigj Gabriela me qetësi. Gjithësesi, do të kemi plot kohë më vonë, për të folur me Troyn rreth çdo gjëje, mendoi ajo.
Kapitulli i katërt
Mëngjesin tjetër, Gabriela dhe Taylori u takuan për të punuar mbi librin e kujtimeve të gjimnazit “East High”. Në kompjuter, ato morën aksionet e gjuajtjeve nga ndeshja që i dha titullin e kampionëve, “Wildcats” dhe hapën faqet që u duheshin, teksa stafi tjetër i librit të kujtimeve punonte në tavolinën e tyre. Pak më vonë, ato u ndërprenë nga Troy dhe Chad-i, të cilët erdhën me një copë ëmbëlsirë. Gabriela arriti t’u merrte një pjesë dhe tha duke ngacmuar: - Tu bësh lajka redaktoreve të librit të kujtimeve, është lëvizje shumë e zgjuar nga ana juaj. - Chad-i po shpresonte që dy faqe të librit të ishin për të- bënte shaka Troy. - Ndoshta dhe një faqe e tretë, vetëm për flokët e tij. - Hej, ajo që është e drejtë, është e drejtë - i tha Chad-i duke qeshur. Ai pa Troy-n teksa papritur i erdhi një mendim. - Ups, meqë ra fjala, ju duhet të më merrni mua pas shkolle për të parë atë gjënë e kostumit për mbrëmjen. Troy dhe Gabriela shkëmbyen shikime të shpejta. - Unë pa dyshim që jam një ekspert për këtë - tha ai duke qeshur. - Kostum? - e pyeti Taylori. - Për çfarë të duhet?
- Ëmm. . për mbrëmjen e maturës ndoshta? - iu përgjigj Chad-i. . Çdo vajzë tjetër në dhomë u kthye që të shikonin Chad-in me shpresën që ti binin në sy. Sidoqoftë Taylor thjesht ngriti një vetull stimuluese dhe u përball me shikimin e Chad-it që gjithashtu kishte ngritur vetullën e vet.
- Shpirt, nëse kjo është sipas teje një ftesë zyrtare, atëherë do të ngelesh duke kërcyer me veten tënde - i tha ajo me arrogancë. Ajo i qëlloi topin që ai po mbante në duar, i cili përfundoi duke u rrotulluar përgjatë korridorit. Ndërkohë, Zeke dhe Janon po ecnin drejt dhomës së veshjes të Sharpayt në prapaskenë. Zeke ishte shumë nervoz, por Jasoni i jepte kurajo dhe e shtynte që të ngjiste shkallët. Brenda dhomës së veshjes të Sharpayt, Tiara po kontrollonte një kuti me foto. Ajo zgjidhte fotot që sipas aprovimit të Sharpayt, do të hidheshin ose në kutin e “PO” për t’ia dhënë stafit të librit të kujtimeve dhe në kutinë e “JO” që klasifikoheshin si arkivat e gjimnazit të “East High”. Sharpay tha “PO” për një foto. “Jo…. Jo…. Po…. . Jo…. ” Ajo bëri një pauzë, më pas pyeti: - Sa foto kam aprovuar? Tiara e dinte numrin pa patur nevojë që të kontrollonte. - Gjashtë dhjetë e shtatë - tha ajo me siguri. - Kaq mjaftojnë - tha Sharpay. - Shpërndaji ato tek dhoma e librit të kujtimeve. Papritur u shfaq Zeke i nervozuar në hyrje të dhomës së saj. - Um… Sharpay… ka diçka për të cilën unë kam rreth një viti që dua të të pyes… - filloi ai ta pyesë me mëdyshje. Madje dhe për veshët e tij ai tingëllonte shumë nervoz. Fatmirësisht, kjo nuk kishte shumë rëndësi - sepse Sharpay madje nuk po e dëgjonte fare. - Oh, Zeke, më vjen mirë që kalove këtej, - I tha ajo e gëzuar. - Ti do të më shoqërosh mua në mbrëmjen e maturës. Mos më bli një buqetë me lule, sepse do të ma dërgojnë nga Hawaii. -I kam dërguar lule shitësit një mbështjellëse të mirë për lulet, - i tha Tiara Sharpay-it, me zërin e saj të shkathët dhe efikas. Sharpay pohoi me kokë, u kënaq, dhe vazhdoi së foluri, - Babi do të zgjedhë limuzinën dhe restorantin. Tiara bëri një hap përpara dhe filloi të maste Zeke-in nga shpatullat dhe nga krahët.
- Kostumi do të të dorëzohet por mos e vish atë gjatë leksioneve të tua të kërcimit, - shtoi Sharpay. - Leksione kërcimi? - pyeti Zeke. Ai pa me habi. - Duke filluar që nga e hëna, - tha Sharpay.
- Ke ndonjë pyetje? Jo? Mirë. Hajt paçim! Përpara se ai ta dinte këtë, Zeke u drejtua për tek shkallët, akoma i shokuar nga takimi i tij me Sharpay-in. Jason po e priste atë në fund të shkallëve, i cili kishte veshur një bluzë në pjesën e përparme të së cilës ishin printuar fjalët Jason + Martha baraz bashkë në mbrëmjen e maturës. Jason ia bëri me sy Zeke-it nga afër. Ai shpresonte me të vërtetë që misionii Zeke-it për ta pyetur Sharpay-in kishte patur sukses. Ndoshta, ai mendoi, se do të ishte një ogur i mirë që kur unë ti afrohesha Marthës… - Dhe? - e pyeti Jason me padurim. Zeke i dhuroi atij një buzëqeshje të zbehtë. - Nuk i lashë asnjë mundësi për të më thënë jo. Troy e pa Chad-in të hyjë në kafene, dhe e pa me një vështrim gati shqetësues. Përpara se të shkonte tek ai, Troy hodhi një vështrim rreth e rrotull dhomës. Në çdo tavolinë, një grumbull nxënësish e panë atë me vëmendje dhe pastaj menjëherë larguan sytë nga ai. Troy qeshi. Perfekte! Çdo gjë ishte planifikuar, tani gjithçka që ai duhet të bënte ishte të vinte planin në zbatim. Ai arriti Chad-in dhe e shtyu me bërryl, dhe tregoji me gisht bankën ku ishte ulur Taylor me Gabrielën, Kelsin, dhe Marthën. - O tani o kurrë, shoku, - tha Troy. Chad-i dukej nervoz por i vendosur. - Okej, okej, - tha ai. - Do e bëj. Troy futi dorën në çantën e tij të shpinës dhe nxorri një buqetë me lule të marra nga kopshti mbi çatinë e shtëpisë së tij. Me një lëvizje të vogël ai mori topin e basketbollit nga dora e Chad-it dhe e zëvendësoi atë me buqetën. - Grupi i Kopshtit po bën tifo për ty, - i tha ai Chad-it. Chad nuk dukej shumë i bindur nga lajmet, por ai pohoi me kokë dhe shkoi drejt tavolinës së Taylor-it. Pa thënë madje as “ç’kemi”, ai tha impulsivisht: - Mirë pra, në një farë mënyre, do të më pëlqente shumë që ti të vije me mua në mbrëmjen e maturës. Troy kafshoi buzët e tij për të mos qeshur. “Qetë, Chad”, - mendoi ai. Shumë qetë. Sidoqoftë, dukej se Taylor madje nuk e kishte dëgjuar fare përpjekjen e tij patakt për ftesë. Ose hiqej sikur nuk e kishte dëgjuar. Ajo i hodhi një shikim të shpejtë Chad-it dhe tha: - Oh, ç’kemi, Chad! Hej, në menu do të ketë peshk. Pjata jote e preferuar.
- Mbrëmja e maturës,- tha Chad-i me zë më të lartë. - Po të pyes. Taylor tundi kokën, duke shfryrë pak. - Është shumë zhurmë këtu, - tha ajo. - Do të të duhet të flasësh me zë më të lartë. - Kaq ishte! Troy ngriti krahët dhe tërë mensa ra në qetësi kur Chad-i u ul në gjunjë dhe tha me zë të lartë: - Taylor Mckessie, të lutem do të jesh shoqëruesja ime në mbrëmjen e maturës? Për një moment të gjatë, Taylor vetëm po e shikonte atë. Më pas, ajo pa shokët e saj. Më pas ajo pa përsëri Chad-in. - Do të isha e nderuar,- tha ajo. Në atë moment, mensa shpërtheu në duartrokitje dhe në brohoritje. Troy i ra në shpinë Chad-it dhe i dorëzoi atij topin e basketbollit .
- Shoku, unë kam nevojë të shkoj e të bëj ca kosha,- tha Chad-i, i cili ishte shumë i lehtësuar që prova e tij ishte kaluar. – Menjëherë - shtoi ai. Pesëmbëdhjetë minuta më vonë, ata ishin akoma të veshur me rrobat e tyre të rrugës duke luajtur një lojë me dy veta në palestër. Troy mori topin e basketbollit dhe bëri një kosh me lehtësi. - Loja e kalit! - bërtiti ai. - Do e bësh përsëri? - e pyeti Chad-i. Troy pohoi me kokë. Ai e dinte çfarë shoku i tij Chad po përpiqej të shmangte. Duke qenë se ai ishte shoku i tij i ngushtë, Troy nuk mund ta linte të bënte një gjë të tillë.
- Shoku, ne mund të rrimë tërë ditën të bëjmë kosha, por prapësëprapi ti duhet të provosh një kostum. Ai i tha: - Kurrë në botë, o burrë i dheut. Pak më vonë, kthehemi në teatër, zonja Darbus po komentonte përgatitjen e “Maceve të egra”. - Kelsi, muzika është e shkëlqyer, Ryan, koreografia është shumë e mirë, - tha zonja Darbus. Ajo këqyri Jason-in dhe u ngrys. - Jason, ne nuk përtypim çamçakëz në teatër… I penduar, Jason hoqi çamçakëzin nga goja e tij dhe e futi në xhepin e bluzës së tij. Sharpay e kapi Ryan-in nga duart dhe ia bëri Kelsit me shenjë.
- Kam dëgjuar që ajo po shkruan diçka shumë të bukur për Troy-in dhe Gabrielën.
- Një këngë, ka shumë mundësi,- tha Ryan me zë të ulët. Sharpay humbi kontrollin. - Zbulo për çfarë bëhet fjalë!- tha ajo duke bërtitur. Ajo e shtyu Ryan-in drejt pianos. Ajo u pengua mu përpara Kejs-it, e cila po mblidhte fletët e saj të muzikës. - Pra, hej, si mund ta bëjmë gjithë këtë shfaqje më të bukur? - e pyeti ai duke u përpjekur të gjente fjalët e duhura ndërkohë që Sharpay po e shikonte me inat. - Ndoshta ne mund të arrijmë në një marrëveshje?
- Unë vi në dhomën e kantos çdo mëngjes sa hapet shkolla, - tha Kelsi. - Në fakt, unë kam çelësin tim, por mos i thuaj asnjeriu,- tha ajo e ndrojtur. - Është shumë herët… Unë kam një çajnik. Ti kalo njëherë nga mua! Ryan buzëqeshi. Ishte më e thjeshtë, sesa e mendonte ai. Edhe pse në të vërtetë ishte Sharpay ajo që e kishte shtyrë të bënte një gjë të tillë. Në anën tjetër të skenës, Jimmie papritur shfaqet përpara Troy-it. Troy u habit. Jimmie gjithmonë e befasonte atë.
- Hej, ke bërë një punë të mirë, Troy!- bërtiti Jimmie. - Mjaft u solle në këtë mënyrë!- i tha Troy atij, i mërzitur se Jimmie e kishte kapur në befasi përsëri. Ai pa rreth teatrit, duke vrarë mendjen nëse mund të kishte ndonjë mundësi që të largohej. Sa filloi Jimmie të fliste, ai nuk donte të pushonte më. -Shiko, atje është Sharpay!- tha Troy me zë të lartë. - Ti bëj sikur nuk e ke dëgjuar këtë nga mua, po ajo të pëlqen ty,- i përshpëriti ai Jimmie-it. Fytyra e Jimmie-it u ndriçua. Ai u kthye për të parë Sharpay-in. Troy e pa që ky ishte rasti për t’u larguar, dhe e shfrytëzoi. Ndërkohë që Jimmie po shkonte drejt Sharpay-it, zonja Darbus e kapi atë nga krahët. - Zoti. Zara? - e pyeti ajo. - Më thërrisni djali “Raketë” nëse doni, - iu përgjigj Jimmie. - Sa fisnik, - iu përgjigj zonja Darbus me sarkazëm. - Dhe qëkur ti je bërë… i pranishëm këtu, unë do të të bëj ty dublant. Ajo ia bëri me shenjë dhe Tiarës, e cila gjithashtu kishte çdo ditë që merrej me përgatitjet. Ajo është marrë me porositë e Sharpay-it, duke i sjellë asaj filxhane me çaj dhe duke vepruar si ndihmësja e saj personale më e dobishme në gjithë botën. Ndoshta ishte koha, që zonja Darbus ta përdorte paksa energjinë e tyre.
- Thuaj, drejt xhirimit të fundit të këtij sezoni. Tiara, bëje dhe ti. Mua më pranuan! - Jimmie u hodh përpjetë nga gëzimi dhe i tha me zë të lartë shokut të tij Donny, i cili ishte aty pranë. - Hej, Donny, mua më pranuan!!! Unë do të luaj rolin e dublantit. Donny dukej që i kishte bërë përshtypje lajmi.
- Shumë mirë. Ti do të ecësh përpara, Jimmie Z! Tiara rrotulloi sytë. - Të bësh dublantin nuk domethënë të luash një rol, more budalla,- përshpëriti ajo. - Që domethënë që ti vazhdon nëse një nga protagonistët nuk mund ta bëjë një veprim të caktuar. - Oh. Fytyra e Jimmie-it u trishtua. - Epo, mirë pra dhe ti ashtu je. Tiara e ktheu kokën mbrapa. - Diferenca është se unë të paktën, di të këndoj mirë. - Hej, unë nuk do të këndoja me ty dhe sikur koka ime të kishte marrë zjarr dhe ti të ishe kova e fundit me ujë në këtë tokë,- u përgjigj Jimmie. - Dhe unë nuk do të flisja me ty dhe sikur të vdisja urie dhe ti të ishe turshia e fundit në një piknik, - tha Tiara e inatosur. Ata e panë njëri-tjetrin për një kohë të gjatë, moment shumë interesant ky. - A dëshiron të drekojmë bashkë ndonjëherë? - e pyeti Jimmie. Tiara qeshi pak dhe iku. Ajo tashmë e kishte mësuar nga Sharpay që gjithmonë është shumë mirë të bësh një largim dramatik. Më vonë po atë ditë, Gabriella dhe Taylor ishin kthyer në dhomën e librit të kujtimeve, duke punuar me faqosjet e tyre. Gabriella dukej e ndrydhur, një gjë kjo jo shumë tipike për të. Më në fund, ajo futi dorën në çantën e saj të shpinës dhe i dorëzoi një letër Taylor-it. Taylor filloi ta lexojë letrën me zë të lartë. Universiteti i Stanford-it uron përzemërsisht studentët e vitit të parë…” Ajo ndaloi së lexuari dhe u zgjat të përqafonte Gabrielën. - Vetëm më thuaj që tashmë ke thënë po… në rregull? - e pyeti Taylor. Gabriela tundi kokën. - Unë as që i kam thënë mamit që e mora letrën. Taylor i dha Gabriellës shikimin e saj të qartë alla Taylor. Një shikim i tillë që donte të thoshte “Nuk më besohet që ti sapo e the këtë!” Gabriella u nis të përgjigjej, por instikti e bëri atë që në vend të kësaj të shikonte serën. Ajo pa Tiarën që po qëndronte atje, duke mbajtur kutinë e fotove “të aprovuara” nga Sharpay dhe duke buzëqeshur. Gabriella kafshoi buzën. Tiara mesa duket kishte qenë aty për pak kohë. Sa shumë gjëra do të kishte dëgjuar ajo? Tiara qëllimisht ia nguli sytë monitorit të një prej kompjuterave të biblotekës. Ndërkohë që ajo po kërkonte në internet, Sharpay u mbështet tek shpatullat e saj dhe shikoi nga afër ekranin. Si fillim, kishte imazhe të Universitetit Stanford. Pas disa klikimeve të tjera, shfaqet një foto e Gabriellës, përkrah me atë të shumë studentëve të tjerë. Kryetitulli në faqe lajmëronte: Studentët e vitit të parë të pranuar në Universitetin Stanford. Tiara dukej e habitur. - Ata zgjedhin vetëm 30 studentë të vitit të parë nga e gjithë klasa që do të formohet,- i shpjegoi ajo Sharpay-it. - Është një program pranimi i veçantë deri në tre javë. - Sa me prestigj,- thumboi Sharpay me sarkazëm. Tiara e uli ekranin e kompjuterit për të lexuar më shumë. - Por programi fillon brenda dy javëve!- tha ajo me zë të lartë. - Ajo do të humbasë shfaqjen tonë - ajo e rregulloi gabimin, shfaqjen tënde. - Oh, Zoti i madh! - tha Sharpay me një trishtim tallës. - Çfarë do të bëjmë? Sharpay buzëqeshi e vetkënaqur se në mendje sapo i kishte ardhur një skemë. - Epo, shfaqja duhet të vazhdojë… apo jo?”
Kapitulli pesë
Ryan arriti në gjimnazin “East High” shumë herët mëngjesin tjetër. Ai pa rreth e rrotull oborrit të shkollës. Ishte gati e çuditshme zbrazëtia në atë orë, s’kishte as turma nxënësish, as të qeshura, as të shtyra, as të bërtitura… Në fakt, ai mendoi, se ishte një ndryshim disi i këndshëm. Ai hyri brenda dhe bëri rrugën për tek dhoma e muzikës. Ndërkohë që ai rrëshqiti brenda në dhomë, vuri re dritën e mëngjesit që po derdhej në dritare, duke ndriçuar vendin përreth pianos së madhe, daullet prej kutie busulli, stendat ku vihen fletët me nota muzikore… dhe Kelsi, e cila ishte ulur në majë të pianos dhe po shikonte nga dritarja, e humbur në mendime. Ai u ul qetë në pianon e madhe. Fletët me nota muzikore përpara tij lexonin “Gjithçka dua është të jem me ty” Kelsi Nielsen… duet Troy/Gabriella.” Ai filloi të luante pjesë të melodisë në piano. Kelsi ktheu kokën dhe ai i buzëqeshi asaj.
- E bukur,- tha ai, duke i dhuruar asaj një buzëqeshje të ndrojtur. Ajo mblodhi supet, por ajo dukej e kënaqur. - Kam ngecur në urë akoma,- pranoi ajo. - E shqetësuar për shfaqjen… - Nuk duhet të jesh, - i tha ai. - Tingëllon bukur si këngë. Numri për mbrëmjen e maturës ishte i bukur. Kështu është dhe ky që po bën ti. Ai vazhdoi të luante në piano për një moment. Më pas ai e pa atë dhe e pyeti: - Pra, çdo bësh mbrëmjen e maturës? - Është dy ditë përpara shfaqjes, - u përgjigj ajo. - Unë do të jem duke punuar në listat e klasifikimeve dhe duke rregulluar ca orkestrime dhe me siguri duke ndryshuar ca fjalë të këngës derisa.
- O Zot, -e ndërpreu Ryan. - Do vij të të marr në orën 8. Kels-it iu desh një moment të kuptonte se çfarë Ryan sapo kishte thënë, por kur ajo e kuptoi, ajo i dhuroi atij një buzëqeshje të madhe. Më pas ajo u ul në stolin e pianos pranë tij, dhe ata mbaruan së luajturi këngën si një duet. Disa orë më vonë, Kelsi ishte akoma duke luajtur të njëjtën këngë, por tanimë ishte në pjesën e teatrit ku ndodhet orkestra, e ishte duke u marrë me pjesët muzikore. Nxënësit e tjerë ishin gjithashtu atje duke bërë prova. Skenari ishte një shtëpi me një ballkon që ngjante si ballkoni i Gabrielës dhe, me një pemë të madhe që po “rritej” përtej pjesës ku rrinte orkestra. Gabriela ishte në ballkon, dhe Troy po ngjitej në pemë për ta arritur, teksa Ryani, Sharpay dhe Zonjusha Darbus po shikonin. Troy dhe Gabriela e këndonin këngën e Kelsit që e kishte shkruar për ata, me shumë emocion.. Teksa po këndohej tingulli i fundit i këngës “Thjesht dua të jem me ty”, Ryan u tha atyre: - Sa gjynah aktori që i duhet ta bëjë këtë pjesë të shfaqjes. Ai u ndal për një moment, pasi i erdhi një ide e llahtarshme. - Prisni, mund të jem unë ai aktori. Gabriela i buzëqeshi ëmbël. - Nga mënyra sesi kërcen, duket se nuk ke pse të shqetësohesh. - Po, ne të gjithë përpiqemi që të të arrijmë ty nga kërcimi - shtoi Troy. Ryan u ndje shumë mirë, jo thjesht nga komplimentet që iu bënë, por sepse me të vërtetë ai pëlqente të rrethohej nga miqtë e tij. Vitin e kaluar, ai as në ëndërrat e tij më të këqija, nuk do ta kishte imagjinuar asnjëherë se një inteligjente si Gabriela ose një sportist si Troy do të ishin miqtë e tij. Por tani…
- Ryan? - zëri i Sharpayt depërtoi në mendimet e tij. Duke psherëtitur ai shkoi në prapaskenë atje ku motra e tij po qëndronte. - A e more një kopje të asaj kënge nga Kelsi? - e pyeti ajo. – Jo, por po i flas për mbrëmjen e maturës! - i foli Ryan-i.
- Shkëlqyeshëm! Sharpay u duk shumë më e kënaqur seç ai mund ta imagjinonte
për të rejat e fundit. Ai e kuptoi atë, kur shtoi që: - Mbaji miqtë e tu afër dhe armiqtë e tu akoma dhe më afër. Dhe tani ma mundëso mua atë duet. - Um… -hezitoi Ryani duke qenë i frikësuar për të thënë atë që ai në të vërtetë mendonte. Pastaj ai mori frymë thellë dhe tha me guxim: - Herën e fundit kontrollova, ti nuk je Gabriela. Për çudinë e tij, Sharpay nuk i bërtiti për atë mosbindje të vogël nga ana e tij. Ajo nuk bërtiti. Madje as nuk shfryu nga pakënaqësia. Në vend të kësaj, ajo dukej e vetkënaqur. - Mos ji kaq i sigurt - i tha Ryanit teksa filloi të ecte përgjatë prapaskenës.
Atë pasdite vonë, Taylor ishte tek shtëpia e Gabrielës. Ato i kishin shpërndarë materialet për librin e kujtimeve në të gjithë dhomën e gjumit të Gabrielës, e cila po bënte më të mirën e saj për t’u përqëndruar në punën që u duhej të bënin. Por Taylor nuk po përqëndrohej. Ato kishin diçka për të cilën kishin nevojë të flisnin, dhe ajo nuk do të lejonte që këtë gjë, ta pengonte libri i kujtimeve.
- Ti duhet të bësh një festë, e jo të mbash një sekret, - i tha Taylor-i me vendosmëri. - Por fillon tek Standfordi javën që vjen! - i bërtiti Gabriela. Ato e kanë diskutuar këtë mbi njëqind herë. Pse nuk po e kuptonte Taylori? Ajo u përpoq edhe njëherë që t’ia bënte të qartë qëndrimin e saj. - Do të më marri malli për çdo gjë! - Ti do kthehesh për mbrëmjen e maturës dhe diplomimin - ia kthente Taylori. - Ti kishe kredite të mjaftueshme për t’u diplomuar nga “East High” në dhjetorin e kaluar. Motër, e ardhmja po të thërret, shkurt dhe qartë. Gabriela psherëtiu e irrituar. - Boll u solle sikur je mamaja ime, dhe për një sekondë ji shoqja ime! - protestoi ajo. - Ndoshta mua më përlqen këtu. Ndoshta dua të qëndroj në Albuquerque sa më shumë që të jetë e mundur”. Ajo pushoi dhe më në fund vendosi të rrëfente dhe të thoshte atë gjë që e kishte menduar, atë gjë që e dinte se do të shokonte Taylor më shumë se çdo gjë tjetër. - Ndoshta unë do të qëndroj këtu edhe vitin tjetër. Siç pritej, Taylori i zmadhoi sytë nga habia, - Çfarë?!! Ndërsa Gabriela dhe Taylor po bënin një bisedë personale, Troy dhe Chad-i po silleshin rrotull rrugëve me makinën e dëmtuar të Troy-t. Më në fund ata ndaluan në një vend mbeturinadh të mbushur me makina të vjetëra e të ndryshkura dhe me kamionë që kishin nevojë për riparime të ndryshme. Një kosh basketbolli ishte vendosur në një mur rrethues, dhe vijat anësore të fushës së basketbollit ishin mbushur me të zezë. Zoti Riley, pronari i grumbullit të makinave, i hodhi një sy makinës së Troyt. - Sarbatori i makinës time ka marrë fund, zoti Riley - i tha Troy me keqardhje. Zoti Riley qeshi. - Kontrolloni rrotull, do të gjeni një të tillë këtu. Mezi pres t’ju shoh ju çuna duke luajtuar për univertitetin e A vitin tjetër. I kam marrë që tani biletat e ndeshjes. Ai i hodhi Chad-it çelësat e portës. - Para se të largohesh sigurohu që e ke mbyllur. Troy dhe Chad-i hapën dyert dhe ecën përgjatë një grumbulli të madh me pjesë të makinave rezervë. Ata filluan të kontrollonin për një sarbator. - E dëgjove atë? - e pyeti Chadi. - Bileta të ndeshjes. Koha për të filluar stërvitjen, shoku. - Merr frymë, LeBron - i tha Troy teksa po kontrollonte në pirgun e pjesëve të makinave të ndryshme. - Shok, ndjehesh ndonjëherë sikur e gjtiha jeta jote është si një plan i detajuar për ty? Chadi i hodhi një vështrim prej një të habituri. - Ku do dalësh me këtë? Unë dua thjesht që e ardhmja ime të jetë……. e ardhmja ime - i tha Troy. - E shikon se çfarë të ndodh kur bën një shfaqje? - e pyeti Chadi me shaka. - Ti je si… pesë njerëz. Troy u nevrikos pak, megjithëse e dinte që Chadi po bënte shaka. - E çfarë ka të keqe këtu? - e pyeti ai. - Kur vinim këtu në kohën që ishim fëmijë, ne bëheshim 10 lloje njerëzish! Spiuna, superheronj, yje rroku..ne ishim kushdo që donim të bëheshim, kurdo që donim të bëheshim. Ishim ne, mor burrë!”
- Ne ishim tetë vjeç - ia tërhoqi vëmendjen Chad-i. Më pas ai qeshi. - Dhe sa për dijeni unë isha më shumë superhero se ti. Ai mbërtheu një pjesë metalike dhe e vringëlloi si një shpatë. Troy qeshte dhe rrëmbeu dhe ai një pjesë të tillë për veten e vete. Papritur, të dy ata po silleshin si kalamaj, duke u hedhur nga njëra makinë në tjetrën, duke bërë një luftë me shpata mes një pirgu me pjesë makine të ndryshkura. Ata po qeshnin aq shumë saqë u përkulën nga dhimbjet e të qeshurave. Dukej sikur ata po ripërjetonin çdo moment nga vitet e tyre të miqësisë. Dhe po ja kalonin shumë mirë duke bërë diçka të tillë. Më në fund, ata ndaluan dhe u përpoqën të rregullonin frymëmarrjen. Qëndruan pranë njëri-tjetrit derisa u errësua dhe akoam duke gulçuar.Gradualisht, djalëria kaloi dhe njëherë, dhe e ardhmja u shfaq përsëri në horizont duke i munduar dhe trembur. “Çfarë do të bësh nëse shkolla e Xhuliardit të pranon?-e pyeti Chadi. “Nuk e di”-pranoi Troy. Gjëndja e mirë shpirtërore e Chadit ra paksa. “Kjo nuk është ajo që unë doja të dëgjoja”-tha ai. “Do të kthej përsëri në palestër nesër,”.
Ai e shtyu Troyn me shaka dhe u vërsulën për në makinë, gati për të shkuar në shtëpi. Më përpara tek shtëpia e Gabrielës, Taylor ishte e shokuar për atë që Gabriela sapo i kishte thënë. ‘Të qëndrosh në Albuquerque?”-gulçoi Taylori. ‘Kjo nuk ka kuptim”. Ajo u ul në krevatin e dhomës së Gabrielës , duke u përpjekur ta merrte veten nga ajo që shoqja e saj sapo i kishte thënë. “Dhe pse gjithmonë duhet të kenë kuptim?-argumentoi Gabriela “Unë prap do të shkoj në Standford. Por ndoshta në një vit unë mund të marr orë mësimi në iniversitetin e A. Nuk e di”.
“Universitetin e A?”-Taylori nuk po i besonte veshëve. “Ti nuk po mendon qartë, sepse ti po mendon për Troyn. Ai është dashuria jote e parë. Por do të ketë më shumë çuna, më shumë Troy”. Gabriela u kthye dhe vuri re mamanë e saj që po qëndronte në derën e dhomës. ‘Mrekulli!. Fillimisht kishte Taylorin që po e shtynte të ndryshonte mendim, Tani asaj do ti duhej të justifikonte veten e saj tek mamaja. Gabriela nuk mundi ta përballonte këtë gjë në moment dhe u largua për në ballkon që të ishte vetvetja. Zonja Montez dhe Taylor shkëmbenin shikime të njëjta dhe shqetësuese. Të dyja donin më të mirën për Gabrielën –por a do të ishte në gjendje ajo që ta kuptonte këtë gjë?. Atë mbrëmje vonë, familjet Bolton dhe Danforth po bënin një darkë festive në shtëpinë e Troyt. Chadi ishte krenar që po vishte fanellën e re të skuadrës së universitetit A. Troy po përpiqej të dukej i lumtur por në të vërtetë ai nuk ndjehej aq i gëzuar. “Ndeshja e parë e universitetit të A-së do të bëhet në shtëpi kundër Trini-ve”-tha babai i Troyt. “Por ndeshja tjetër është larg…. dhe kundër Tulane-ve”. “Kjo ndeshje do të bëhet në Nju Orleans, apo jo?-pyeti zoti Bolton. “Do bëjmë udhëtim me makinë!”-thërriti zoti Danforth. Ai bëri një trokitje duarsh me babain e Troyt”. Troy buzëqeshte. Ai do të donte të ishte aq i emocionuar saç ishin gjithë të tjerët. Por ai ishte shumë konfuz. E dinte që i duhej të merrte një vendim rreth kolegjit. Dhe shumë shpejt madje. Gabriela ishte akoma në ballkonin e saj, duke parë qiellin e shndritur nga yjet, kur mamaja e saj hapi derën dhe hyri në ballkon. Mamaja e shikonte me shqetësim Gabrielën. “Shkolla e mesme duket si gjëja më e rëndësishme në botë, kur je në të. Por kjo ndryshon”-i tha ajo. “Jo gjithçka duhet të ndryshojë, ma”-i tha Gabriela. “Nuk besoj se po”. Zonja Montez e dinte se çfarë po ndjente Gabriela. Ajo gjithashtu dinte aq sa të ndalonte së foluri. Ajo thjesht i dha vajzës së saj një përqafim të shpejtë dhe hyri brenda. Darka po mbaronte në shtëpinë e Bolton-ëve. Familja Danforths kishin ik në shtëpi, dhe prindërit e Troyt po pastronin kuzhinën. Troy ishte jashtë në kopësht, duke gjuajtur koshin e basketbollit.Ai ndaloi për një moment për të parë prindërit e tij përmes dritares. Ishte një skenë familjare. Mamaja e tij dhe babai qeshnin dhe flisnin qetë me njëri-tjetrin teksa po rregullonin pjatat, në të njëjtën mënyrë që i bënin gjithmonë. Ai e hoqi vështrimin nga ata. Ajo u bë një pjesë e të shkuarës tani. Së shpejti, ai nuk do të jetonte këtu, nuk do të hante darkë në shtëpi pothuajse çdo natë, dhe nuk do të shikonte prindërit e tij, të bënin të njëjtat gjëra që para shumë kohësh ai nuk i vlerësonte. Ai e uli topin e basketbollit në tokë dhe u drejtua për në shtëpinë e ngritur në pemë. Ai ngjiti shkallët dhe më pas ia nguli sytë qiellit. Shkallët dukeshin akoma dhe më të mëdhaja dhe më të paarritshme se zakonisht. Pa e kuptuar diçka të tillë, ai filloi të këndonte pjesë nga kënga “Right here, Right now” një këngë tjetër kjo që Kelsi shkruajti për shfaqjen, me ritëm të ngadaltë dhe meditues. Disa milje më larg, Gabriela ishte vetëm në ballkon, duke kënduar të njëjtën këngë. Pavarësisht gjithë ngatërresës që ajo ndjente, të kënduarit e bëri atë të ndjehej e qetë- afërsisht sikur Troy ishte ulur pranë saj dhe po këndonte gjithashtu. Sëbashku, Troy dhe Gabriela kënduan një duet pa e ditur këtë gjë. Ose, ndoshta, në një farë mënyre e dinin.
Kapitulli gjashtë.
Mëngjesin tjetër, Gabriela po qëndronte te dollapi i saj, duke organizuar librat e saj për ditën e sotme. Kur Troy rrëshqiti në qoshe. Ai nxori celularin e tij dhe filloi të tregonte fotot e luleve. “Në rregull, kemi tufë të vockla lulesh”-tha ai duke mbajtur celularin në mënyrë që Gabriela të shikonte figurat e çdo luleje teksa ato shfaqeshin në ekran. “Zgjidh një, sepse nëse e lë në dorën time…epo…” “Nëse ti e zgjedh atë, kam për ta pëlqyer “-i tha Gabriela. Ajo i hodhi një tjetër shikim luleve dhe tha duke qeshur “Nëqoftëse nuk është kjo”. Papritur zilja e shkollës ra. Ata i buzëqeshën njëri-tjetrit dhe u drejtuan për në klasat e tyre të ndara. Atë ditë më vonë, Troy ishte në dollapin e tij duke mbledhur librat e tij. Ai e mbylli derën e dollapit dhe u befasua kur pa Sharpayn të qëndronte aty. “Çkemi, Troy!”-i tha Sharpay . “Kuptova që nuk të kam uruar”. “Faleminderit, por për të të thën të vërtetën, jam i kënaqur që sezoni mbaroi.”-iu përgjigje Troy me mirësjellje. “Nuk e kisha fjalën për basketbollin, budalla”-i tha ajo me një të qeshur të djallëzuar. “E kisha fjalën për Gabrielën”. “Ë?”- e pyeti Troy. Sharpay i hodhi Troyt një shikim serioz. “Mungesa e saj në shfaqje është paksa zhgënjyese. Por fakti që është zgjedhur si nxënese për të marrë pjesë në programet e nxënësve të dalluar të Standford-it ………epo, është diçka e mrekullueshme për të.”. Troy e pa me çudi. “Nuk e di se për çfarë e ke fjalën”-i tha ai.
‘Çdokush e di për këtë“. –i tha në fakt, Sharpay. ‘”Gjithë shkolla po gumëzhin nga ky lajm. Nxënësit e dalluar do të bëjnë orë mësimi të veçanta me profesorët më të mirë të Standfordit. Duke filluar nga java që vjen”. “Javën që vjen?”-pyeti Troy i habitur. Sharpay e pa me keqardhje. “Me të vërtetë që sdije gjë?”-e pyeti ajo. “ok, kjo është paksa e pakëndshme. Besoj se fakti që nuk ta ka thënë këtë do të thotë që ajo po i shmanget kësaj. Por kush më mirë se Troy Bolton mund ta inkurajojë atë të pranojë atë detyrë, duke qenë se e vetmja gjë e mundshme që e mban atë je… ti:
Me këtë, Sharpay u largua, duke lënë një Troy të shastisur që po qëndron pranë dollapit të tij. Atë mbrëmje, Gabriela po bënte detyrat e sthëpisë në dhomën e saj kur i ra celulari. Ajo u përgjigj si e hutuar dhe dëgjoi një zë të çuditshëm që thoshte “Erdhi pica”. Ajo ngrysi vetullat. ‘Unë nuk porosita pica”-i tha telefonuesit. Më pas ajo dëgjoi Troyn që përdori zërin e tij të rregullt e që thoshte “Nuk kishte pse të porosisje”. Duke qeshur, ajo doli në ballkon dhe në një ajër mbrëmje të ngrohtë. U kthye që të shikonte atë që po qëndronte në kopsht, duke mbajtur një pica. Ai pa Gabrielën dhe i qeshi. “Gjysëm vegjetariane, gjysëm me gjithçka tjetër. Uh, dhe të mos harrojmë” Ai e uli kutin me pica poshte dhe rrëmbeu litarin që po varej në ballkon. Nxori një kuti të lidhur pas litarit dhe shtoi, “Çfarë është një piknik pa luleshtrydhe të lyera me çokollatë?”. Gabriela tundi kokën duke qeshur. “Ti je në Ëildcat i çmendur:. Troy u ngjit në pemën pranë ballkonit të Gabrielës, ndërsa Gabriela ngriti shportën nga toka dhe pastaj filloi të nxirrte ushqimin. Pesëmbëdhjetë minuta më vonë, ata kishin ecur me ngrënien e gjysmës së picës dhe Troy arriti të merrte kurajon për të përmendur temën për të cilën ai donte të fliste.”Kështu”-tha ai , “ja si është puna. Pjesëmarrja jote në programin e nxënësve të dalluar…”
“Nga ke dëgjuar për këtë?”-e ndërpreu Gabriela. “Shumë njerëz kanë dëgjuar për këtë”- i tha Troy me qetësi. “Por un nuk isha një prej tyre. Pse?”
“Sepse e dija se çfarë do të thoshje!”-i tha ajo duke u justifikuar.
“Sigurisht duhet ta ndjekësh këtë program”-i tha ai. Ai nuk e besonte që ajo në fakt po merr në konsideratë mundësinë që të mos shkoj. Gabriela uli sytë. “Kam menduar që të flas me mamin tim për të me lejuar që të qëndroj në Albuquerque dhe një vit. Tjetër. Të ndjek disa orë mësimi këtu, dhe të shkoj në Standford kur të jem gati”-pranoi ajo. Troy po e shikonte i shokuar. “Nuk mund të shtysh një mundësi kaq të mrekullueshme siç është Standfordi!”-i tha ai. Gabriela psherëtiu me dëshpërim. “Ndoshta jam paksa e çmendur”-pranoi ajo.
“Çdo gjë rreth jetës time ka ndodhur shpejt. Kjo është hera e parë ku dua që gjërat të ecin ngadalë… të ndalojnë”.
“Ne do të diplomohemi”-theksoi ai.
“Kjo ka për të ndodh”. Paçka nëse duam ne apo jo, mendoi ai. “Kaq e lehtë është për ty çdo gjë?-e pyeti Gabriela. “Lumsi ti,. E kuptova është viti i fundit. Kjo është ajo çka ndodh. Por e di çfarë Troy, zemra ime nuk e di se është në shkollë të mesme”. Kjo e ndaloi atë. Ai i hodhi një vështrim kërkues.Troy filloi të thoshte diçka , por Gabriela e ndërpreu. “Mos thuaj asnjë gjë tjetër. Unë jam më mirë se ty për lamtumirat”. I buzëqeshi ajo lehtë. ‘Unë kam pasur shumë praktikë për këtë”. Ajo e puthi atë në faqe dhe u ngrit për të hyrë brenda.. “Prit”-i tha Troy. Një fjalë doli nga ai. “Pse po thua mirupafshim?”Ti do të kthehesh për mbrëmjen e maturës dhe diplomimin”. Ajo hezitoi, më pas tha, “Doja të thoshja natën e mirë”.Kur u kthye brenda në dhomën e gjumit të saj, Gabriela i “la lotët të binin”. Ajo e dinte se ishte e drejtë që të ndiqte programin e mësimit të nxënësve të dalluar dhe të përgatitej për të lënë mbrapa “East High”-por nuk e ndihmonin aspak mendimet për gjithë qejfin që kishte bërë dhe për miqtë që kishte qëkur arriti në Albuquerque. Dhe Troy…..
Momente nga jeta e tyre u sollën në mendjen e saj. Takimi i parë i tyre në festën e vitit të ri, duke kënduar në karaoke dhe duke gjetur një pjesë të panjohur të tyre…. Duke performuar në Tënikle Toëne… duke punuar sëbashku gjatë verës në klubin kantri…. Duke u zbavitur me miqtë e tyre në shfaqjet e talentit…. Gradualisht, kujtimet duket se po zbehen dhe po shuhen. Kjo ishte e shkuara.
Ajo psherëtiu dhe filloi të paketonte kuti. Pëlqejeni ose jo, ajo ishte drejtuar tek e ardhmja. Me të lënë Gabriela Standfordin, gjimnazi “East High” duket sikur ishte një vend komplet ndryshe. Troy e dinte se ajo kishte marrë vendimin e duhur, por kjo nuk e ndihmoi kur ai u ul në kopshtin n çatisë së shkollës…..vetëm.
Shokët e Gabrielës ishin krenarë për të, por ata akoma e ndjejnë mungesën e saj kur ata hanë drekë në mensë dhe vënë re karrigen e saj bosh. Madje dhe dhoma e gjumit nuk ishte e njëjta pa Gabrielën. Por ndoshta mungesa e saj u ndje më shumë në teatër. Provat për shfaqjen e pranverës sigurisht që vazhdonin, por Troyt nuk i dukeshin emocionuese dhe interesante. As Kelsit ose Taylorit ose Chadit. Zonjusha Darbus mund të thoshte se disa nga nxënësit ishin të frikësuar, por ata kishin një shfaqje për të cilin duheshin bërë prova. “Edhe pse me mungesën e zonjushes Montez, shfaqja duhet të vazhdojë”-tha zonjusha Darbus me vendosmëri. “Sharpay do të bësh duetin e Gabrielës me Troyn. Tiara a je gati të luash rolin e Sharpayt?” Tiara rrezatoi nga gëzimi por u përpoq të mbetej modeste. :Këto këpucë nuk më përshtaten zonjusha Darbus”. Sharpay i tregoi një shenjë mirësjelljeje dhe vlerësimi Tiarës. “Kelsi do të punojë me ty”-i tha ajo Tiarës. “Në rregull, le të fillojmë. Ku është Troy?”
Të gjithë panë rrotull. Por Troy nuk ishte asgjëkundi. Në fakt, Troy nuk ishte asgjëkundi në ndërtesën e gjimnazit. Ai ishte në shtëpi, duke e marr malli për Gabrielën. Ai shkoi në kuzhinë për të ngrënë diçka të lehtë dhe dëgjoi një topo basketbolli që po kërcente në tokë. Ai u drejta për jashtë dhe gjeti babain e tij duke bërë gjuajtje në koshin e basketbollit. Babai i tij i hodhi topin. Troy kape dhe më pas zhyte në portë. “Si po shkon shfaqja e madhe?”- e pyeti babai duke kapur topin teksa po kërcente në çimento. Troy psherëtiu.”Ti nuk do tja dish”. Babai i tij u rrotullua dhe u përpoq për të bërë një kosh për ai e humbi. Troy e rrëmbeu topin dhe filloi të manovronte për gjuajtjen e vet. “Për të qenë i sinqertë, më bëhet qejfi që tip o mërzitesh nga ajo”-e pranoi i ati. “Dua të them, që kur mendoje të më thoshje për këtë punën e Xhuliardit?”
“Ska asnjë gjë për të thënë”-i tha Troy, duke u përpjekur që të dukej diçka e rastësishme, përpara se ai të hidhte topin në ajër. Këtë herë ai e humbi gjuajtjen. Babai i tij e kapi topin dhe po qëndronte.”Epo, ndoshta ka diçka për të thënë”-i tha ai me ngadalë. “Kam dëgjuar se ti po kërkon për shkolla të tjera”. Troy iu shmang fjalëve të babait. “Universiteti i A nuk është i vetmi universitet që ka folur me mua për tu pranuar ba ti e di këtë gjë.”
“Por është i vetmi universitet për të cilin ne kemi folur”.
Zoti Bolton tha:”Hej, Chadi do të zhgënjehej shumë nëse ti do të ndryshoje mendim, për këtë”.
“Ai do ta marrë veten”-iu përgjigj Troy. “Po ti ?”-e pyeti ai të atin.
Babai i tij psherëtiu.”Ne kemi ndjekur ndeshjet e skuadrës së universitetit të A që kur ti ishe një fëmijë. Gjithçka për të cilën ti flisje ishte që të vishje uniformën e Redhaëk-save”. Troy pohoi me kokë, por ai duhej që më në fund të ishte i sinqertë me të atin. “E vetmja gjë është se, unë nuk jam më një fëmijë. Ti më ke mësuar që të bëj zgjedhjet e mia. Unë jam ai që duhet ti bëj ato, dhe jo ti, Chadi apo ndonjë tjetër”.
Troy u kthye dhe u drejtua drejt shtëpisë. “Hej, Troy…”-i thërri i ati. Por Troy nuk u kthye. Trajneri Bolton hyri brenda, tamam në kohë për të parë Troyn që kishte dalë nga dera e jashtme dhe po hynte në makinën e tij. Trajneri Bolton filloi ta ndiqte, por gruaja e tij i vuri dorën për ta ndaluar atë. Troy po përpiqej të gjente një zgjidhje se ku do të shkonte pas shkollës dhe prindërit e tij po përpiqeshin të gjenin një mënyrë për ta lënë atë të iki. Troy e dinte ekzaktësisht se çfarë do ta bënte atë të ndjehej i lehtësuar. Ai u drejtuar për në “East high” dhe përdori “çelësin e tij sekret” për të hapur derën e dhomës së zhveshjeve të Maceve të Egra. Ai kontrolloi dollapin e tij dhe vazhdoi duke ecur përgjatë korridorit “të kampionëve”. Ai u drejtua për tek teatri dhe u ngjit në skenë, në vendin ku aid he Gabriela mësuan diçka të rëndësishme për veten e tyre dhe për njëri-tjetrin. Ai mendoi sesi do të ishte viti tjetër pa miqtë e tij, pa skuadrën e tij, dhe pa Gabrielën, dhe papritur ai ndjeu që të bërtiste. Në vend të kësaj, ai këndoi një këngë që e kishte mësuar për shfaqjen, një këngë që shpreh gjithë konfuzionin dhe dëshpërimet që ai po ndjente. Nga errësira u dëgjua zëri i një personi që po duartrokiste. Troy pa rrotull, dhe mbeti i habitur kur pa zonjushën Darbus që po vinte nga korridori.
“Um… e di që nuk duhet të isha këtu, zonjusha Darbus…”-filloi ai.
Mësuesja e dramës e shikonte me kuriozitet. “As unë, por po përpiqem të ribalancoj shfaqjen ku Sharpay do të luajë rolin e zonjushës Montez.” Ajo i hodhi një shikim pyetës. “Dhe arsyeja e vizitës tuaj është…?” Ai hezitoi. “Besoj se ky është një vend me të vërtetë shumë i mirë për të…”-ndaloi ai, i vënë në siklet.
“Për të bërtitur?”-sugjeroi ajo. “Për tu ndjerë i lirë”.
“Ose thjesht për të menduar”-i tha ai.
Ajo pohoi me kokë.”Skena është një partner i mrekullueshëm në proçesin e njohjes së vetvetes”-i tha ai. “Ti dukesh shum rehat atje lart”.
“Unë dukem?”-e pyeti Troy i habitur.
“Po”-iu përgjigj ajo me bindje. “Për këtë arsye unë i paraqita një aplikim në emrin tënd Xhuliardit”.
“Ishit ju?”-e pyeti ai që dukej akoma dhe më i habitur.
“Më mirë është ti marrësh në konsideratë këto mundësi tani, sesa pas dhjetë viteve, kur jeta mund të kufizojë mundësitë e tua”-i tha ajo, zëri i saj u zbut pak “Nëse e kam tepruar, të kërkoj falje”.
Ai tundi kokën. “Nuk jam i çmendur….thjesht jam konfuz”.
“Ajo që kam mësuar nga skena është ti besoj instiktit të tjetrit.”-i tha ajo. “Dhe kjo kërkon kurajo, një cilësi që ti nuk është se të mungon”. Teksa po largohej, ajo shtoi “Qëndro sa të duash. I fundit që largohet të fikë dritat”.
Kapitulli shtatë
Gradualisht, Gabriella u mësua me të qënit në Stanford. Në fillim ishte pak e frikshme- të gjithë ata njerëz të rinj, pedagog të rinj, dhe konvikti. Por gjithashtu ishte shumë lezetshëm. Ndërkohë që po shkonte për në klasën e saj të re, ajo vuri re një shenjë që thoshte “Mirësevini studentë të vitit të parë”- dhe ishte e printuar në pesë gjuhë të huaja! Ajo buzqëeshi dhe ndjeu pak rrënqethje nga emocioni. Ishte e mrekullueshme të qënit atje, tek universiteti që ajo e kishte ëndërruar kaq shumë për ta frekuentuar për shumë vite, dhe në të cilin të takonte njerëz nga shumë vende të botës. Prapësëprapi, ajo nuk mund të ndalonte së pyeturi veten se çfarë po bënin shokët e saj në gjimnazin “East High”... Salla e gjimnazit “East High” po gumëzhinte nga aktivitetet, ashtu siç ndodhte përpara çdo shfaqejeje të madhe. Fatkeqësisht, jo çdo gjë në aktivitet po shkonte shumë mirë. Në fakt, asgjë prej tij s’po shkonte mirë. Troy-i dhe Chad-I po ngacmonin njëri-tjetrin. Sharpay po I jepte urdhëra Ryan-it më shumë se zakonisht. Dhe Zeke and Jason thjesht harxhonin gjithë kohën, derisa në fund prishën gjithë xhirimet! Shfaqja muzikore po prishej në sytë e të gjithëve. Dhe askush nuk ishte aq e tmerruar sa ishte Kelsi, e cila po shikonte katastrofën të shpalosej për t’u pasuar me një fund të keq. Ajo u ul ndjëshëm në stolin e pianos së saj, duke vënë duart mbi kokë, kur Troy iu afrua. “Hej, më vjen keq që I kam bërë pak lëmsh këngët e tua,” I tha ai. Ajo nuk e përfilli ndjesën e tij. “Të gjithë ne e kemi fajin!” qau ajo. “Dhe të gjithë ne e dimë pse-në. Po të mos ishte për Gabriellën, shfaqja jonë muzikore e fundit do të ishte shfaqja e Sharpay-it.” Ai pohoi me kokë teksa po reflektonte për këtë gjë. Ai e dinte shumë mirë se çfarë donte të thsohte ajo. Po atë ditë, Gabriella po qëndronte në stolin e universitetit pranë një shatërvani, duke parë pamjen e universitetit rreth saj. Ajo pa studentë që po nxitonin për në klasë, ca të tjerë që po shtriheshin në bar dhe ca të tjerë që po përshëndeteshin. Ajo pa shoqe që po ecnin sëbashku, duke bërë muhabet dhe duke qeshur. Ajo pa çifte që po ecnin dorë për dore. Ajo I futi të gjitha brenda, thellë në mendimet e saj. Disa ditë më vonë, Troy-I dhe Chad-I hynë në kuzhinën e familjes Bolton pasi kishin marr kostumin e Troy-it në dyqanin ku mund të merren rrobat me qira. Troy-I ia tregoi atë mamës së tij, e cila dukej e impresionuar. “Uau, I mrekullueshëm!’ tha ajo me zë të lartë. “Do të doja që t’I merrja unë gjithë meritat, por Gabriella e zgjodhi,” tha Troy. “Dhe unë kam porositur një buqetë me lule që do I shkoj shumë me fustanin,’ tha mamaja e tij dukebuzëqeshur. Pikërisht në atë moment, Troy-it I ra celulari. Ai pa në celularin e tij dhe pa foton e Gabriellës. Ai buzëqeshi. Është pothuajse sikur ne kemi shqisa që të tjerët nuk I kanë, mendoi ai teksa po përgjigjej. Kur ai dëgjoi çfarë kishte Gabriella për të thënë, prapësëprapi, ai buzëqeshi paksa i zhgënjyer. “As mos e thuaj një gjë të tillë!” argumentoi ai, duke u përpjekur të ndalonte atë që po dëgjonte. Ai u drejtua për në dhomën e tij të gjumit. “Gabriella mbrëmja e maturës është brenda dy ditëve,” tha ai duke protestuar. “Ti supozohesh të ishe në një avion.” Ajo psherëtiu. “Më është dashur dy javë të mësohesha larg teje, larg gjimnazit “East High” , dhe larg gjithë miqve të mi,” tha ajo, duke bërë ta pamundurën që ai ta kuptonte. Chad-i ishte i shqetësuar teksa ai po qëndronte në salon dhe po dëgjonte bisedën e Troy-it. Ai nuk kishte nevoj të dëgjonte çfarë po thoshte Gabriella për të kuptuar që kjo telefonatë nuk po shkonte aspak mirë. Por Troy nuk e dinte për qëndrimin e Chad-it atje. Ai mori frymë thellë dhe vazhdoi të dëgjonte. “Kështu ti thua që unë të vi dhe të shkoj në mbrëmjen e maturës, dhe më pas të largohem përsëri? Dhe më pas është diplomimi, dhe unë të largohem përsëri?” zëri i Gabriellës u drodh. Nuk mendoj se mund ta bëj një gjë të tillë. Mendoj se i kam mbaruar lamtumirat, Troy. Me të vërtetë i kam mbaruar. Duhet të rrij këtu ku jam. Më vjen keq.” Ajo e mbylli celularin duke qarë. Troy i nguli sytë celularit tashmë të qetë, I habirut. “Ajo nuk do të kthehet,” tha ai me zë të ulët. “Çfarë?” Chad-I ishte I shokuar. “Dhe nuk do të vij në mbrëmjen e maturës?” Troy pohoi me kokë. “Uau,” u përgjigj Chad-i. “hej, kjo është shumë e poshtër, o burr. Me të vërtëtë është.” Chad mund të thoshte q ëkjo nuk po e ndihmonte shumë. U përpoq të mendonte për diçka që mund ta gëzonte Troy-in, t’ia hiqte mendjen nga problemet e tij…Aty për aty, ai i dinte ekzaktësisht fjalët e duhura që duhej të thoshte. “Shkolla mbaron por vajzën nuk e merr me vete, në regull? Gabriela, si zakonisht është një hap më përpara se ty.”
Ai i hodhi Troyt një vështrim kuptimplotë. “Por tani, duhet të ndalosh së kërkuari diçka të tillë, o shoku. Ne të gjithë po ja nisim nga e para. Ajo është në Standford, Taylor do të shkoj në universitetin e Yale-t. Ne jemi tek universiteti Alburquerque. Pra, komplet një lojë e re basketbolli, të cilën duhet ta përfundojmë, mendoi Chadi i kënaqur. Ishte një bisedë inkurajuese po aq e mirë sa dhe të tjerat që ai i kishte bërë skuadrës të Maceve të Egra, të cilat gjithmonë ia kishin vlejtur. Troy e pa Chadin me zemërim. “Ndoshta unë tashmë, nuk e shikoj jetën time si një “lojë futbolli”, ok?”.
Të dy shokët ia ngulën sytë njëri-tjetrit, secili prej tyre nuk ishte i sigurt që do të thoshnin më pas. Troy mendoi për atë që Chadi sapo kishte thënë. Ndoshta këtë herë, ai mendoi, se do të ishte një hap më përpara se Gabriela. Më pas ai e dinte se çfarë ekzaktësisht duhet të bënte.
Kapitulli tetë
Dy ditë më vonë, muzgu kishte filluar të binte ndërkohë që skuadra e Maceve të Egra po mbërrinte në gjimnazin “East High” për mbrëmjen e maturës. Palestra ishte transformuar me drita dhe zbukurime në një vend magjik. Chadi dhe Taylor ecën përgjatë hyrjes, duke buzëqeshur dhe duke parë rreth e rrotull palestrën me mosbesimin që skishin luajtuar gjithë ato ndeshje të vështira. Pas tyre po vinin Sharpay dhe Zeke, Ryan dhe Kelsi, dhe Martha dhe Jason. Po dy njerëz të veçantë dukej qartë që mungonin….. Kthehemi përsëri në Standford, ku Gabriela ishte ulur vetëm në një klasë, duke mbaruar një ekuacion shumë të gjatë në tabelën e zezë dhe duke u përpjekur të mos mendonte për mbrëmjen e maturës. Ajo e dinte që ishte kur mbrëmja do të fillonte. Shokët e saj ndoshta po shkonin në palestër në këto momente, të veshur me rroba të bukura. Fatmirësisht, ajo kishte këtë problem matematikeje shumë të vështirë tek i cili duhej të përqëndrohej, i cili e ndihmonte atë ta hiqte mendjen nga kërcimi dhe gjithë qejfin që ajo nuk do të shijonte….
Dhe më pas ajo e zgjidhi ekuacionin. Ajo ndejti akoma dhe për një moment duke parë dërrasën e zezë. Duke psherëtitur, ajo mori çantën e saj të shpinës dhe doli jashtë në një pasdite ku po perëndonte dielli. Atë ditë, vonë stolat e oborrit ishin pothuajse të braktisur. Teksa Gabriela po shkonte drejt konviktit të saj, ajo pa rreth vendparkingut dhe pati një reagim prej të habiture. Për një moment, ajo mendoi se atje kishte parë makinën e Troyt.Por si mund të ndodhte një gjë e tillë, kur Troy ishte në Albuquerque? Ndoshta, ajo mendoi që ai po i mungonte asaj aq shumë saqë ajo po fillonte të shikonte gjëra të paqëna… “Ti do të ishe një nga personat e fundit që do të qëndroje para ndërtesës së konviktit, “i tha një zë mbrapa saj.
Ajo u kthye. Tani ajo ishte e sigurt , që po dëgjonte gjëra, pasi ai zë tingëllonte ekzaktësisht si zëri i Troyt. Diçka e bëri atë të shikoj stolat pranë një peme-dhe ja ku ai ishte, i cili kishte veshur një kostum dhe atlete basketbolli. Ai i buzëqeshi asaj. “Se besoj këtë!”-thërriti ajo. “Mora kthesën e gabuar, gjatë rrugës për në mbrëmjen e maturës,”-tha ai. “Dhe kështu bërë dhe ti” Ajo filloi të qesh.” Ti je shumë i çmendur. Po ti çdo tek pemët?” Ai mblodhi supet. “I shikoj gjërat më qartë nga këtu. “Ti dukesh shumë këndshëm,”-tha ajo duke parë veshjen e tij elegante. “Por mbrëmja është….. sonte në Albquerque. Dhe ndodhet 1000 milje larg.”. Ai pohoi me kokë. “Mbrëmja ime e maturës është kudo që je ti,”-tha ai me një ton serioz. Dhe ai i dha asaj një buqetë me lule. “Dhe nëse unë do e bëj kërcimin e fundit në gjimnazin “East High”, do ta bëj me ty.” Gabriela hezitoi pak, më pas i zgjati dorën. Troy zbriti nga pema dhe e mori në krahët e tij. Ata filluan të kërcenin përreth stolit ashtu siç ata kishin bërë kur po mësonin valsin me njëri-tjetrin, në kopshtin majë çatisë së shkollës. Troy e rrotulloi Gabrielën dhe kur u rrotullua përsëri, ndjeu sikur kishte veshur fustanin e saj të maturës. Ajo ia nguli sytë Troyt dhe buzëqeshi. Ndërkohë që ata vazhduan të kërcenin rreth stolit poshtë pemës gjigande, në mbrëmjen e tyre private, shokët e tyre po kërcenin gjithashtu. Lojtarët e tjerë të Maceve të Egra vërshuan bashkë drejt palestrës dhe në një farë mënyre, ata të gjithë e ndjenin që Troy dhe Gabriela ishin atje me ta. Dielli po perëndonte në kohën që Troy dhe Gabriela kishin mbaruar së kërcyeri. Ata shëtitën rreth stolave duke shijuar fundin e ditës. “Është mbrëmja më e bukur që mund të imagjinoja.Troy, “tha Gabriela sin ë ëndërr. “Epo, nëse unë mësova të vallëzoja, është i gjithi faji yt”. –bëri shaka Troy. Më pas i hodhi Gabrielës një shikim serioz. “Por nuk është se vetëm unë ndryshova, kur ti erdhe në gjimnazin East High”-vazhdoi ai. “Nxënësit me të cilët unë thjesht shkëmbehesha në korridor, tani i kemi shokë. Dhe të gjithë supozohet të bëjmë një shfaqje së bashku. East High ndryshoi kur ti erdhe atje, dhe tani ka ndryshuar sepse ti u largove”. Troy hodhi një hap prapa dhe pa në sytë e Gabrielës”> Ti mund të jesh gati ti thuash lamtumirë gjimnazit East High por, East High nuk është akoma gati të të thotë lamtumirë ty”.
Kapitulli i nëntë
Slogani përpara teatrit të East High-it lexonte: Sonte një shfaqje muzikore e gjimnazit-viti i katërt. Një zhurmë e paparashikuar pushtoi auditoriumin ndërkohë që anëtarët e audiencës zunë vendet.Por mbrapa skene kishte një lloj tjetër zhurme-zhurma e një kaosi total! Truoi i aktorëve po bënin prova dhe po përpiqeshin të qetësoheshin, grupi teknik po bënte kontrollet e minutave të fundit përsa i përket tingujve dhe dritave, dhe departamenti i kostumeve po përpiqej të sigurohej që rrobat e secilit ishin gati. Sharpay eci përgjatë gjithë kaosit që u krijua, duke u drejtuar për në dhomën e saj të zhveshjes. Papritmas Jimmie doli përpara saj mbas një perdeje. - Ne nuk jemi takuar formalisht dhe megjithatë unë ndjej se kemi për njëri-tjetrin … një lloj ndjenjë.,-i tha ai me konfidencë.” “Unë jam Jimmie’Raketa’ Zara. Dhe..
- Jimmie Raketa? -e pyeti Sharpay me mosbesim. - Çfarë je ti,nga ato lloj gangsterash koti? . Ajo papritur i mbajti erë parfumit të tij. Dhe nuk mbante erë të mirë.Ajo teshtiti fort.”Është parfumi jot apo ndonjë lëndë helmuese?”-i tha ajo duke folur prerë. ‘E bleva atë për shfaqje, i shpjegoi ai me vrull. Quhet babe magnet.
Sharpay rrotulloi sytë. - Hiqmu sysh! - shfryu ajo. Ajo u kthye nga menaxheri i skenës.
- Sille Troyn që të më shikoj mua; ne duhet ta përfundojmë këngët. Ajo shtyu tutje Jimmi-in dhe e trajoti keq atë, teksa atij i ra celulari, të cilin e nxori nga xhepi. Fytyra e tij u ndriçua kur ai pa se kush i kishte dërguar një mesazh. “Hej, është Troy, – i tha Jimmie Donney-t i cili po qëndronte afër tij. Dhe më pas, për tu siguruar që Donney e kishte kuptuar se për çfarë bëhej fjalë- se Troy Bolton po kontaktonte Jimmie!-shtoi ai. - Troy Bolton më çoi mua një mesazh. Ja kontrollo. Dhe më pas ai e lexoi tekstin e mesazhit me zë të lartë. - Kam qenë duke ecur me makinë gjatë gjithë natës. Do të përpiqem të arrij atje për pjesën e dytë të shfaqjes. - Të uroj suksese”. Ai e pa Donneyn me mëdyshje. “Të uroj suksese? Nuk e kuptoj. Donny i qeshi atij. - Shok, mendoj se është një shoëbiz që ti do ta vazhdosh”. Jimmiet iu zverdh fytyra. - Të luajë Troyn? - pyeti ai duke shpresuar që ishte keqkuptuar. - Në skenë?
- Kjo është fantastike! - thërriti Donny. Ai dukej i emocionuar për shokun e tij. Sigurisht që Jimmie mendonte se Donny dukej i çmendur. Ai nuk është djali i dërnuar për të bërë budallain përpara grupit të aktorëve, turmës, dhe auditorit të mbledhur! Jimmie asnjëherë, nuk do ta kalonte dot këtë turp. Dhe karriera e tij e gjimnazit po shkonte aq mirë deri tani…Fatmirësisht, mendimet e tij të zymta u ndërprenë nga zonjusha Darbus, e cila vrapoi për tek ata dhe pyeti, - S’është Troy?
Ku rata tundën kokat, ajo i tha Donnyt, Merre tekstin nga Kelsi”. Ajo u kthye nga Jimmie, që dukej sikur kishte ngrirë në vend. - Zonjusha Darbus, mendoj se ai pushoi së marri frymë!”-thërriti Donny. Ajo kërkoi rrotull për ndihmë. “Lejeni të marrë ajër lirisht!” bërtiti ajo. ‘Është koha e shfaqjes tani!”. Kelsi po qëndronte në vendin e orkestrës, e gati që të ngrejë shkopin dirigjues për të filluar uverturën.Teksa dritat po uleshin, Donny u hodh në vëndin e orkestrës dhe i pëshpëriti diçka në vesh . Për një sekondë, sytë e saj u zmadhuan të alarmuar. Më pas ajo mori frymë thellë. Çfarëdo që të ndodhë sot, le të ndodhë.Kjo shfajqe muzikore ishte duke fifluar dhe asgjë nuk mund ta ndalonte atë. Ajo ngriti shkopin e saj dirigjues. Muzika u përhap dhe shfaja “Viti i fundit” filloi!. Një fishkëllimë shpërtheu me zë të lartë. Nxitëset e tifozave hipën në skenë për tu bashkuar me lojtarët e skuadrës së basketblloit,të Maceve të Egra, për skenën e “ndeshjes së madhe të basketbollit”. Chadi ishte personi më i rëndësishëm teksa Maacet e Egra fituan përsëri! Brohoritja e audiencës ishte aq entuziaste saç kishte qenë në ndeshjen e vërtetë të kampionatit. Chadi qeshi dhe kuptoi se fakti i të qënurit në skenë duke performuar në një muzikëll nuk ishte aq budallik, pavarësisht gjithçkaje tjetër. Pa u menduar, Ai u kthye për të kapur shikimin e Troyt dhe më pas ai kujtoi. Troy nuk ishte atje. Paksa i demoralizuar, Chadi u largua nga skena. Teksa këndimi dhe kërcimi po vazhdonin të performoheshin në skenë, Sharpay ishte në dhomën e saj të zhveshjes duke përfunduar tualetin e saj. Pasi mbeti e kënaqur që shkëlqyesi i buzëve të saj ishte absolutisht perfekt, ai shkoi në prapaskenë për të parë Ryan-in, i cili po mbaronte këngën e tij të madhe, “I ëant it all” i rrethuar nga këngëtarët që po bënin kërcime të larta. Ai bëri një punë të mirë, mendoi Sharpay, ndërkohë që duartrokitjet mbushën dhomën. Shumë e respektueshme, në fakt. Por tani, tani ishte më në fund shansi I saj! Dhe ajo do I tregonte të gjithëve sesi performonte një yll i vërtetë! Ajo kaloi përmes dyerve franceze duke u tundur, të cilat e çonin atë në ballkonin ku bëheshin xhirimet. Audienca duartrokiti dhe brohoriti për hyrjen e saj dramatike. Ajo filloi të këndoj “Thjesht dua të jem me ty,” dhe u kthye andej ku Troy duhet të kishte qëndruar që më pas të bashkohej me të në duetin e tyre. Por Troy akoma nuk po gjendej në asnjë vend. Sharapy shikonte rreth e rrotull me ankth, dhe një shqetësim I dukshëm vihej re në fytyrën e saj. Të harroje ndonjë fjalë gjatë një performance të drejtpërdrejtë ishte një gabim i pafalshëm! Jo vetëm do të përçante interpretimin, por do ta bënte atë të dukej keq! Me siguri që ajo do të kishte për t’I thënë diçka Troy-it menjëherë sat ë mbaronte interpretimi! Mendimet e saj të irrituara u ndërpryen nga një zhurmë e papritur mbrapa saj. Jimmie, veshur me uniformën e bukur të skuadrës të “Maceve të egra”, kishte ngecur në ballkon. Sharpay erdhi vërdallë. Më pas Jimmie, sytë e tij të mbushur me panic, filloi të këndoj. Dhe që nga nota e parë ishte e qartë se ai nuk ishte një këngëtar i mirë. Sharpay ishte skuqur. Mëndja e saj ishte në lëvizje sesi ajo të përpiqej të gjente mënyrën sesi ajo mund të shpëtonte këtë skenë, këtë interpretim, dhe në fakt, tërë karrierën e saj- por përpara se ajo të vinte një plan në zbatim, kishte ndodhur një katastrofë tjetër. Ajo filloi të teshtij. Dhe nuk ishte teshtimë e vogël, nga ai lloj që mund fare lehtë të mbulohej. Ishte një “sulm” pa pushim të teshtiturash! Audienca qeshi me të madhe. Me sytë e përlotur, Sharpay u largua nga skena, tamam në kohë për të parë Troyn dhe Gabrielën që po hynin me forcë tek dera nga mbrapa. Troy ishte veshur me xhinse dhe me xhaketë smokingu; Gabriela kishte veshur bluzën e Standfordit. Ata u drejtuan për në skenë, duke kaluar Sharpayn, e cila ishte akoma duke teshtitur dhe duke u kollitur dhe duke u përpjekur të gjente rrugën për tek dhoma e saj e veshjes. ‘Perfekte”-tha ajo teksa ata kaluan pranë saj. Sigurisht Troy dhe Gabriela erdhën për të gjetur një zgjidhje dhe për të vjedhur rolin e saj. Pse nuk duhet që historia të përsëritet? “ Forca. Gjej një zgjidhje!”-tha ajo duke u mbrojtur. Teksa po ecte e lodhur për në dhomën e saj të veshjes, Troy dhe Gabriela vrapuan për në skenë. Troy shkoi pranë vendit të orkestrës për tu ngjitur në pemë e pastaj në ballkonin ku Gabriela do ta priste. Ardhja e tyre e papritur i habiti të gjithë- dhe gjithashtu ngriti gjëndjen shpirtërore të gjithsecilit. Gabriela dhe Troy filluan të këndonin “Thjesht dua të jem me ty”. I gjithë stafi i aktorëve po qeshte. Papritur, shfaqja u bë fantastike!. Kur Sharpay arriti në dhomën e saj të veshjes, ajo pa Tiarën të ulur para pasyqrës ku ajo bën meikapin, e që kishte veshur një nga fustanet e saj. Sharpay mbeti më gojë hapur. Iu deshën disa sekonda për të kuptuar se çfarë po shihte. Më pas ajo bërtiti “Ai është fustani im!”. Tiara, e qetë pohoi me kokë. “ Bëra një shprehje fiks të tillë. Por vetëm se më të mirë”. Ajo i buzëqeshi Sharpayt në pasqyrë. “Po luaj rolin e Sharpayt, të kujtohet? A mund të tërhiqesh? Kam nevoj të bëj prova dhe të jap një përshtypje të mirë, meqë drama do jetë fakulteti im vitin që vjen”. Sharpayt po i ikte truri. Çfarë po ndodhte këtu? Ku kishte përfunduar ajo Tiare e butë, modeste dhe admiruese? Dhe kush ishte ky njeri arrogant në vend të saj? “Ti nuk je këngëtare, ti je një gjimnaziste londineze!-protestoi Sharpay. Tiara qeshi, e vetkënaqur. - Po…Akademia e artit dramatik në Londër. Unë pranova punën me ty për të mësuar gjëra të reja mbi teatrin në gjimnazin “East High”. Tani i mësova”.
- Por ti je kaq…njeri i ulët! - këmbëngulte Sharpay.
- Ky quhet aktrim - ia ktheu Tiara. - Ti duhet ta provosh ndonjëherë”. Më pas ajo doli nga dhoma dhe hyri në skenë për të luajtur rolin e saj. Tiara filloi të këndonte - Një natë për tu kujtuar” në rolin e saj si Sharpay. Duke e dëgjuar nga dhoma e veshjss, Sharpayt i duhej ta pranonte se Tiara dukej mirë. Me të vërtetë mirë. Jeta ishte tmerrësisht shumë e padrejtë. Ajo vuri kokën poshtë në komodinën e pasqyrës dhe psherëtiu. Ajo ishte mundur, dhe ajo e dinte këtë gjë. Sharpay mund ta dëgjonte audiencën duke brohoritur, por jo për të por për personin që po luante rolin e saj!.
Jeta ishte me të vërtetë e padrejtë. Më pas, thellë brenda Sharpayt, instikti i saj lufutes filloi të shfaqej. Ajo ngriti kokën. Dhe çfarë pastaj që jeta nuk ishte gjithmonë një pikturë perfekte? Ajo është Sharpay Evans dhe asnjë imitues i parëndësishëm nuk mund ta largonte nga vetvetja!. Ajo filloi të praktikohej në pasqyrë për ti dhënë kurajo vetes. Më pas ajo reflektoi me vete, “Nëse East High do të kujtoj një Sharoay… ajo do të jem unë!.Ajo vuri re që reflektimi i saj dukej i vendosur, me qëllim dhe i fuqishëm. Me fjalë të tjera, tamam si Sharpay Evansi i vërtetë. Ajo vrapoi për tek dollapi i rrobave dhe filloi të kontrollonte garderobën e saj. Ajo duhet të gjente veshjen perfekte dhe duhet ta gjente tani. Tiara ishte akoma në skenë, akoma duke kënduar, akoma duke shijuar faktin që ishte në qendër të vëmendjes, kur papritur turma mbeti gojëhapur. Sharpay po zbriste në skenë, e veshur me të njëjtin veshje si Tiara, vetëm se me më shumë shkëlqim, më shumë presencë prej ylli. Ajo u afrua mu përballë rivales së saj të re dhe filloi të këndonte. Dhe më pas East High-it po i ofrohej një konfrontim në këngë, që do të mbahet mend për vite të tëra që do të vijnë!. Ishte Sharpay kunder Tiarës, dy diva të mëdhaja që të dyja dashuronin të ishin në qendrën e vëmendjes dhe që asnjëra prej tyre nuk i jepte të drejtë ndonjërit. Teksa po këndonin një version dueli të këngës “Një natë për tu kujtuar”, pjesa tjetër e aktorëve dhe e grupit të punës shikonte e frikësuar. Gjatë jgithë kësaj performance kishte duartrokitje të shumta nga publiku dhe kur gjithë kjo mbaroi, perdja u mbyll. Shfaqja “Viti i fundit” ishte një sukses i papamë.
Kapitulli dhjetë
Perdja u hap përsëri, duke nxjerrë stafin e aktorëve të veshur me veshjen e diplomimit.
- Zonja dhe zotërinj - njofoti zonjusha Darbus, “maturantët tanë”.
Teksa po lexonte emrat e tyre, çdo nxënës pati radhën e tij ose të saj për të qenë në qendër të vëmendjes. “Martha Cox,”-tha zonjusha Darbus. “Universiteti i Kalifornisë së Jugut. Për kërcim”
Martha përshëndeti, duke qeshur vesh më vesh. - Zeke Taylor - vazhdoi zonjusha Darbus. - Adoleshenti kryekuzhinier i vitit, universiteti i Kornelit, Culinary. Ai u përkul për ti përshëndetur. “Kelsi Nielsen. Shkolla e muzikës, Xhuliard.”
Kelsi ngriu përball publikut para se të përkulej për ti përshëndetur, duke i lexuar habinë në fytyrë. Asaj nuk po i besohej që kishte fituar bursën për në Xhuliard.
Jason Cross. Teksa Jasoni po lëvizte përpara publikut, ajo shtoi, - Ja dole mbanë. U diplomove. Ai lëvizi sytë në shenjë falenderimi dhe më pas lëvizi në një anë të skenës.
‘Taylor McKessie” - e thërriti zonjusha Darbus. “Universiteti i Yalet, Mgna Cum Laude. Shkenca politike”. Taylor u përpoq të sillej si e fortë, por nuk mundi të mos tregonte sesa e emocionuar ishte. Teksa Sharpay dhe Ryan po qëndronin pranë njëri-tjetrit, duke pritur radhën e tyre, zonjusha Darbus i hodhi një shikim fletorës që kishte në dorë. “Jam e lumtur tju njoftoj se për performancën e shkëlqyer të dhënë në këtë mbrëmje, shkolla e xhuliardit ka marrë një vendim të pazakontë - tha ajo.
- Një tjetër maturanti po i ofrohet një bursë nga xhuliardi..”
Teksa të gjithë në audiencë e kthyen vëmendjen drejt Sharpayt, ajo qeshte me të madhe. Zonjusha Darbus e dinte sesi të krijonte pak dramaticitet. Ajo pushoi për një moment para se të thoshte, “Urime…Zoti…Ryan…Evans . Koreografi”.
I habitur, Ryan i tensionuar, pa motrën e tij. Ai nuk e dinte sesi Sharpay do ti përballonte të rejat. Por Sharpay e shtyu atë më xhentilesë drejt qendrës së skenës dhe më pas kjo çoi në duartrokitje. Teksa Sharpay po qëndronte në skenë, duke i buzëqeshur vëllait të saj, zonjusha Darbus shtoi. “Dhe teksa unë do të marr pushimet vjeshtën që vjen, tani me krenari mund tju rrëfejë zgjedhjen time që gjatë mungesës time, do të jetë në krye të departamentit të dramës së ‘East High’”. Ajo u kthye dhe tregoi me shenjë Sharpayn. - Urime dhe faleminderit… zonjusha Sharpay Evans.
Teksa duartrokitje të habitshme shpërthyen në teatër, Sharpay i shkeli syrin Ryanit. Ajo bëri një hap përpara për tu përkulur para publikut dhe u kthye për tja bërë me dorë Tiarës e cila po qëndronte në prapaskenë me një shprehje frike në fytyrën e saj. Më në fund Sharpay ia bëri me dorë mamasë së saj, e më pas bëri një hap prapa në rreshtin e aktorëve të tjerë. Zonjusha Darbus priti derisa audience u qetësua e më pas tha:- Dhe tani, një maturant i cili besoj se ka një vendim për të marrë. Zoti Troy Bolton. Troy?
Vëmendja e të gjithëve u përqëndrua tek Troy. - Dhe unë kam zgjedhur basketbollin”-deklaroi ai. Mbrapa tij, të gjithë shokët e tij pohuan me kokë. Ata e prisnin këtë gjë. “Por gjithashtu unë kam zgjedhur dhe teatrin”-rrëfeu ai.
Të gjithë ngritën vetullat duke qenë se çdokush pyeste se çfarë do të thoshte kjo. “Universiteti i Kalifornisë në Bekerly mi ofron të dyja,”-tha ai. “Dhe atje është vendi, ku unë do të shkoj”. Tani çdokush po pëshpëriste me njëri-tjetrin për këtë kthesë të papritur. Të gjithë përveç Chadit, i cili dukej shumë i shokuar. Troy kërkoi për dorën e Gabrielës, të cilës ia nguli sytë. “Mbi të gjitha, unë zgjedh personin që frymëzon zemrën time, e për këtë arsye unë zgjodha një shkollë që është ekzaktësisht 32.7 milje larg nga …..ti”. Ai e shtyu drejt tij që kështu të dy të qëndronin para publikut, së bashku. “Gabriela Montez”-tha ai duke bërë njoftimin në vend të zonjushës Darbus. “Universiteti i Standfordit, shkolla e drejtësisë:.
Për një moment të gjatë, Troy dhe Gabriela shkëmbyen një shikim që dukej se mund të zgjaste përjetë. Më pas audience shpërtheu në duartrokitje, dhe Troy bëri një hap prapa, duke lejuar Gabrielën që të qëndronte vetëm para tyre. “Tjetri, zoti Chad Danforth, universiteti i Albuquerque”-tha zonjusha Darbus. “Bursë basketbolli”. Por teksa audience u gëzua për Chadin, shokët e tij panë rrotull, vetëm për të zbuluar që vendi ku ai po qëndronte ishte tashmë bosh. - Ai ka ikur!- -tha Taylori.
Troy skishte pse ta mendonte dyherë. Ai e dinte ekzaktësisht se ku mund të ishte Chadi. Ai u largua me vrap. Ashtu siç ishte i sigurt, teksa Troy hyri në palestër, ai pa Chadin në fushë, i veshur me veshjen e diplomimit, dhe që po bëntë kosha. Troy ndaloi diku dhe pa. Sa orë kishte kaluar ai dhe Chadi në këtë palestër, duke u stërvitur, duke konkuruar, e qeshur? Teksa Troy u emocionua për gjithçka që i erdhi ndërmend atij, ai gjithashtu pati një ndjesi trishtimi për çdo gjë që tashmë do të bëhej pjesë e së shkuarës së tij. Chad dukej sikur kishte të njëjtat mendime. Ai pa Troyn dhe i tha, “Besoj se kur ata të na dorëzojnë diplomën, ne nuk kemi më punë këtu”.
- Çfarë të bën të mendosh që ne do të marrim diplomat? - e pyeti Troy, duke u përpjekur të bënte shaka. Chad si kundërpërgjigje, i dha një buzëqeshje të zbehtë. - Një pyetje. A luan Berkeley…
- Po, ne jemi caktuar që ti ‘rrahim’ Redbaëks-at, nëntorin tjetër - iu përgjigj Troy. Buzëqeshja e Chadit u bë më e madhe. Kështu pavarësisht nga të gjitha, kjo nuk do të ishte hera e fundit që ai dhe Troy ishin sëbashku në fushën e basketbollit!”
- Loja filloi, bëj gjuajtje”-i tha ai. Ata përplasën grushtat dhe më pas Troy rrëmbeu topin nga Chadi dhe vrapoi për në ‘fushë’ me shokun e tij të ngushtë. Para se ta dinin, ata ishin duke qeshur dhe duke bërë më të mirën e tyre për ta mundur njëri-tjetrin në një ndeshje një për një. Ata kishin ndaluar së menduari se çfarë do tju jap e ardhmja ose sesi miqësia e tyre do të ndryshojë ose madje dhe çfarë ndjesie do të sillte diplomimi. Pas kësaj, një zë shpërtheu në palestër. ‘Danforth! Bolton!” bërtiti trajneri Bolton. “Dilni andej dhe ejani në skenë!” Troy ndaloi në vend, dhe pa Chadin. “Kjo është diçka që nuk e mendoja kurrë se do të dëgjoja babain tim ta thoshte”-qeshi ai.Ata vrapuan drejt dyerve të palestrës. Teksa kaluan pranë trajnerit Bolton, ai ndaloi Troyn dhe i hodhi një vështrim krenar. Troy dhe babai i tij i dhanë njëri-tjetrit një përqafim të shpejt. Tashmë ishte koha që të shkonin në stadium dhe të diplomoheshin! Stadiumi i futbollit ishte mbushur me prindër, motra, vëllezër, dhe miq, teksa Macet e Egra po përgatiteshin për një moment të fundit e të rëndësishëm të diplomimit në East High.Maturantët ishin rreshtuar për hyrjen e tyre, gumëzhitjet nga të qeshurat e lumtura dhe bisedimet në stadium po pushonin dhe kortezhi ishte gati të fillonte. Ky ishte momenti. Njëri pas tjetrit, Macet e Egra marshuan përmes skenës për të marrë diplomat e tyre, duke qeshur teksa familjet e tyre dhe miqtë po duartrokisnin për ta. Papritur, Troy u ngrit në podium për të mbajtur një fjalim. “East High është vendi ku mësuesit na inkurajojnë neve të thyejmë monotoninë dhe të përcaktojmë veten tonë ashtu siç ne zgjedhim që ta përcaktojmë” Ai vështroi nga zonjusha Darbus. “Ku një sportist mund të bëjë një krem karamel mesatare, dhe një i zgjuar mund ta shkëlqejë në pistën e kërcimit. Është vendi ku një person, nëse është personi i duhur..” Ai pa Gabrielën “ na ndryshon të gjithëve”.Troy ‘liroi fytin’ dhe pa rrotull të gjithë shokët e tij, njerëzit me të cilët ai kishte shkuar në shkollë me të cilët kishte bërë qejf dhe nga të cilët kishte mësuar. Njerëz që ai nuk do ti harronte kurrë. “East High është të kesh miqë që ne do ti mbajmë për gjithë pjesën tjetër të jetës sonë. Dhe kjo do të thotë që ne me të vërtetë …” – i buzëqeshi ai, klasës së maturantëve “jemi bashkë në gjithë këtë. Me tu bërë njëherë “Mace e Egër, gjithmonë do të jesh ‘Mace e Egër!”.
Duke u gëzuar, të gjithë i hodhën kapelet në ajër dhe vrapuan në fushë për të festuar. Nxënësit e gëzuar dhe gjallëria e tyre ishte ngjitëse, dhe shumë shpejt klasa e maturantëve po këndonte dhe kërcente, sikur ata nuk mund ta linin dot gjimnazin “East High” pa një këngë të fundit. Por ndërkohë që ata arritën fundin e fushës, lojëtarët e “Maceve të Egra”u kthyen dhe njëherë për t’i hedhur dhe një shikim vendit që i kishte ndryshuar jetën e tyre. Pas të gjithave, ky ishte fundi i gjimnazit- fundi i katër viteve shoqërie dhe qejfi dhe zbulimesh dhe ndryshimesh që ata nuk e kishin menduar atë ditën e parë në gjimnazin “East High”, që iu është dukur shumë e gjatë. Ata nuk ndalonin së dëshiruari një gjë të tillë, në njëfarë mënyre, gjimnazi nuk do të mbaronte. Më pas lojëtarët e “Maceve të Egra” dolën nga skena për herën e tyre të fundit, për t’u përballur tashmë me të ardhmen e tyre.
Pasthënie
Jimmie, Donny, dhe disa pjesëtarë të tjerë të “Maceve të Egra” u hodhën për në dhomën e veshjes. Sezoni kishte mbaruar, sigurisht, nuk kishte në plan asnjë stërvitje basketbolli, por ata mezi prisnin të shkonin në fushë dhe të bënin ca kosha. Secili prej tyre hapi dollapin e vet dhe gjeti breda tij një top basketbolli, me një kombinim të shkruar mbi të. Ata u kthyen në të njëjtën kohë për të parë dollapet që Troy Bolton dhe Chad Danforth kishin përdorur gjatë gjithë karrierës së tyre së gjimnazit si lojëtarë të skuadrës të “Maceve të Egra”. Tani emrat e Jimmie-it dhe Donny-it ishin në dollap, të shkruajtura në një fletë të re dhe të ngjitura në vend të atyre të Troy-it dhe Chad-it. Të dy nxënësit e vitit të dytë hapën dollapet e tyre dhe, me pak dridhje nga një frikë e përzier me ndjenjën e nderimit, zbuluan që secili prej tyre kishte në dollap çorapet më të rreckosura dhe më me erë në gjithë planetin. “Ata na kanë lënë neve çorapet e tyre të fatit!” tha Jimmie me zë të lartë. “Akoma janë të palara,” përshpëriti Donny. “Uau!” Jimmie po qeshte nga lumturia. “Ata tipat janë shumë të lezetshëm.” Ai dhe Donny panë njëri-tjetrin. Pa pyetur, ata e dinin që kishin të njëjtin mendim. “Cila skuadër?” bërtiti Donny. “Macet e Egra!!!” u përgjigj Jimmie. “Cila skuadër?” tha Donny përsëri. “Macet e Egra!” u përgjig Jimmie. “Cila skaudër?” bërtiti Donny për herë të fundit. “Macet e Egra!” bërtiti Jimmie dhe lojëtarët e tjerë. “Kështu le t’i futemi lojës!” Të gjithë e bënë toke me njëri-tjetrin. Ata mezi prisnin që të fillonte viti i ri shkollor.
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
Shembull:
emma watson - http://sq.yourliterary.com/vepra/Tregim/High+school+musical+3/494
