Mua më quajnë Toni dhe dua t’ju tregoj se kam pasur dikur një gjysh të mrekullueshëm.
Ne të dy shkonim shumë mirë me njëri-tjetrin dhe luanim së bashku si dy shokë. E fshehta jonë ishte shtëpia që ndërtuam në pemë. Gjyshi më mësoi shumë gjëra të reja: të ngulja gozhdë, të lyeja me bojë, të sharroja një copë dërrasë etj.
Prindërit më thoshin shpesh që të mos e lodhja gjyshin, pasi ai nuk kishte shumë fuqi. Por unë nuk u besoja atyre. Po të ishte i pafuqishëm, ai nuk do të luante me mua. Mirëpo një ditë, Kur futesha ndonjëherë pa zhurmë në dhomë, e gjeja me sy mbyllur.
Ai nuk më fliste. Por unë e dija se ai mendonte për lojërat tona të bukura dhe mezi priste të shërohej. Gjyshi gëzohej, kur unë ia çoja drekën në dhomë. Një ditë, më pyeti për shtëpinë tonë në pemë. I thashë se kisha kohë pa shkuar dhe më kishte marrë malli. Ai gjeti një zgjidhje të bukur, që unë e realizova pa shumë mundim. Mora dy gota metalike dhe i lidha me një spango të gjatë. Unë hipja në pemë, kurse ai rrinte pranë dritares dhe fliste me mua në “telefon”. Gjyshi më thoshte gjithnjë duke qeshur: “Ti, nipçe, do të rrosh shumë e shumë vjet pas meje”. Atëherë nuk e kuptoja shumë mirë këtë. Sa më tepër ikën koha, aq më shumë më merr malli për gjyshin.
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
