Ikën...
Ai tashme ishte larguar nga kjo bote,nga bota e te gjalleve.Ishte larguar ashtu sikurse largohen dallendyshet ne sezonin e dimrit por ne dallim nga dallendyshet ai nuk do kthej me kurre ne kete bote.La njerez shume te rendesishem per ate pas,por ne veçanti la ate...Miken e tij per koke.Jane bere kater vite dhe mikja e tij akoma nuk e pranon qe ai ka vdekur,nuk e pranon qe ai nuk jeton me dhe qe ka ikur ne boten e pertejshme.Nuk e pranonte jeten pa ate,nuk e donte jeten pa kushririn e saj.Dhimbja te gerryen shpirtin e ta merr ate,ajo ndihej e pafuqishme,ndihej nje e vdekur ne trup te te gjallit.Kaluan dite,net,jave,muaj vite dhe nje dite vendosi qe te shkonte tek varri i tij,po fillonte ta pranonte pak nga pak qe ai nuk eshte me .Pa i treguar askujt ajo u nis te varrezat .teksa mori kodren dhe mberriti tek dera e gjelbert dhe paksa e ndryshkur e varrezave,ajo nuk mundi te mbahej me,nuk mundi te qendronte e forte.Teksa shihte pllaken e mermerit, asaj i rreshkiti nje lot ,i cili pershkoi faqet e saja te lemuara sikur te ishte ne rreke uji.Hodhi syte ne anen tjeter dhe shikoi varrin e vellait te tij te vogel(kushririt te vogel te saj) dhe neper dhembe tha:”Perse duhet te jetojne te vjeterit dhe te vdesin te rinjte???” “Perse valle??? “
Kur i erdhi vdekja ai do mbushte nente vjeç,si shum femije te tjere edhe ai kishte dashur shume qe te kishte ne biqiklete.Ajo i kishte premtar qe do tia dhuronte per ditelindje por ate dite ,diten e ditelindjes se tij , ai vdiq.U coptua ne ate aksident te tmerrshem sebashku me mikun e saj per koke(vellain e tij te madh ).Ajo kurr nuk e kishte harruar premtimin e dhene dhe ia kishte sjelle biqikleten.Por tashme ishte teper vone, ai , kusheriri i vogel i saj kishte vdekur tashme.Ajo nuk do e shihte duke i ngare asaj biqiklete,nuk do e shihte me te buzeqeshur ngaqe ai tashme do kishte nje biqiklete.Ne dore mbante nje buqete me lule paksa te vyshkura sikur shpirti i saj. I mori lulet dhe i vendosi ne pllaken e mermerte te cilen e kishte pushtuar pluhuri dhe disa shkurre nga anash.Edhe ato dreq lulesh do thaheshin,do kalbeshin ashtu sikur po iu kalbte trupi ne toke te dy kusherirve te saj. Qante si e marre ,sepse e dinte se nuk mund te behet asgje qe ata te ktheheshin perseri.Mori nje farsolete nga xhepi i cantes se saj dhe fshiu pllakezat e mermerta qe kishin filluar te perqaheshin . Po fshinte mermerin dhe po shikonte fotot e tyre ne pllakezat e varrit.Nuk ndjehej fare mire dicka po ia zinte frymen ,po ia merrte shpirtin.U ul mbi varrin e tij dhe qante sa mezi merrte fryme.Ashtu shtrire mbi varr me gjithe forcen e saj bertiti: “Perse ike?? “ , “Perse tu desh qe te me lije mua vetem ne kete bote te ndyre e me njerez te ndyre?” ...Ajo bertiste e cirrej kot sepse te gjitha ishin pytje pa pergjigje.Ndoshta pergjigjet do i merrte kur ta takonte ate,ne boten e pertejshme.Kur i humbet njerezit iu kupton vleren e tyre ne jeten tende.Mungesa e tyre te gerryen shpirtin.Te vret.Edhe ajo tashme ishte vrare,ishte nje njeri i gjalle por qe perbrenda kishte vdekur.Kishte harruar se cdo te thonte te buzeqeshje me te vertete.Kishte harruar se cdo te thonte te jesh e lumtur.Dinte vecse te bente nje buzeqeshje fallco dhe te aktronte ate vajzen e lumtur.Te gjithe e dinin per te forte,e njihnin si nje njeri qe nuk i ishte coptuar kurre shpirti.Ata goboheshin.Ata nuk njihnin asnje pjese te shpirtit te saj ,nuk e njihte askush ne brendesi,madje as familja e saj dhe as shoqja e saj e ngushte.Ajo ishte e paparashikueshme.Ishte dobesuar shume tashme,Saqe vetem kockat i peshonin.Shkonte ne kishe rregullisht.Lutej per ta dhe per familjen e saj.E dinte qe kusheriri i saj po e shikonte dhe po e ruante nga lart.Por ajo e donte ketu ne toke.E donte prane vetes .Ja qe kjo ishte e pa mundur.Cdo nate i krijohej imazhi i tij ne mendjen e saj.I krijohej ndjesia qe ai ishte ne dhomen e fjetjes se saj.Ne shum momente mendonte se ishte e cmendur ,por ne te vertete nuk ishte .Ajo ndjente pranine e shpirtit te tij afer vetes se saj.Ajo duhej ta linte te shkonte,duhej ta linte qe shpirti i tij te binte ne paqe ,por per ate kjo ishte shume e veshtire.Sa shume nete jastiku i saj eshte kapluar nga lotet.Mengjeset e saja me floke te shushuritura dhe syte e saj qe ishin bere te kuq flake.Askush nuk e kuptonte se ne c’gjendje ishte ajo.Njehere edhe i kishte uruar vdekjen vetes se saj.I mungonte ai.Kusheriri i saj.Erdhi dita qe e pranoi qe ai tashme nuk jeton me,e pranoi qe nuk do ishte me qe ti jepte keshilla.Ajo pranoi mungesen e tij ne kete bote.Ne biseden e fundit midis tyre ai i kishte thene:”Me bej krenar !!!” Ajo eshte perpjekur qe gjate gjithe viteve ta beje ate krenar.Shpeson qe ai e ka pare nga lart dhe eshte ndjere krenar. "Thone se njerzit shendrrohen ne yje kur vdesin,keto ishin legjenda te shkeputura nga perrallat me mbret , por e verteta ishte se cdo njeri i dashur per ne qe vdes, shendrrohet yll brenda universit te shpirtit tone.”
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
