Andrea pa orën.Ishte gati ora shtatë.Një natë tjetër pa gjumë.S’kishte mundur të mbyllte sy gjithë natën,për shkak të ngjarjeve që ndodhnin në mënyre te herepasershme ne ‘shtepine e tij’.Sa here qe e motra i lutej te kthehej e te kalonte naten ne shtepi,atij i mbushej mendja,por kur shihte katastrofen dhe zenkat pa kuptim te prinderve,pendohej.Mallkonte minuten qe e ktheu mendjen e qe vendoste t’ia plotesonte deshiren motres.Megjithate gjithnje shpresonte qe kur te arrinte te shtepia,te shihte nje gjendje dhe atmosfere paqjeje brenda ne shtepi.Kjo deshire i jepte edhe nje fije shprese.
Pasi u ngrit me pertim nga baraka ne te cilen e kishte zene gjumi,mori canten dhe u nis ne shkolle pa qejf.Shkollen e urrente.Gjithnje i kishin thene se i sherbente per edukimin vetjak,per te ardhmen,per t’u bere dikush,por ai asnjehere nuk kishte arritur ne kete përfundim.Per nje moment kishte vendosur ta linte,por lutjet e te motres gjithnje e preknin dhe vazhdoi te shkonte.’Nuk jam per shkolle une’-mendonte me vete.Kur do fillonte filloren,prinderit e tij me deshiren per ta edukuar sa me mire,e kishin derguar ne nje nga shkollat me te mira te Sao Paulos.Por kur e kishin pare qe nuk kishte brume per shkolle dhe qe shpesh-here linte mesimin,e kishin hequr dhe e kishin cuar ne shkollen publike ne Vila Magdalena.Me shpresen se nje dite do te ndryshonte ,Dolores dhe Paolo Dos Santos Oliveira Gostinja,i benin moral per jeten pothuajse cdo dite,dhe benin plane per jeten e tij ne vazhdim.Andrea rrinte dhe i veshtronte,ndersa ata vazhdonin te flisnin me ate zerin e tyre te entuziazmuar,qe Andrea nuk e duronte dot.Cfare nuk duronte dot me shume,ishte fakti qe ata i benin moral,kur per vete s’kishin bere asgje nga ato ‘mesime’ qe perpiqeshin t’i ngulisnin ne koke Andreas.E ema,Doloresi,pasi kishte lene shkollen qe heret,kishte shkuar ne Amerike me shpresen per t’u bere modele,por fati nuk i kishte ecur,dhe pasi ishte kthyer ne Brazil,ishte takuar me Paolon dhe pas nje viti,ishin martuar.Paolo nga ana tjeter,ishte avokat edhe pse asnjehere nuk kishte dashur ta bente kete profesion.Kur Andrea ishte ne moshe mjaft te re,Paolo kishte ikur nga shtepia.Mamaja u tha femijeve se i kishte braktisur e nuk do te kthehej me,por pas 3 vitesh,Paolo ishte kthyer.Ky kthim nuk ishte bere ngaqe i mungonte tmerresishte familja,(te pakten keshtu mendonte Andrea),por ngaqe asnje nuk e trajtonte aq mire sa Doloresi,dhe nuk donte ta kalonte jeten vetem.Kishte pasur nje periudhe qetesie,por telashet kishin filluar serish.Tashme ata te dy vetem grindeshin.Grindeshin edhe per gjera fare pa kuptim,ngrindeshin para syve te femijeve ,grindeshin kudo.Andrea ishte perpjekur me gjithe forcat e tij qe te mos u kushtonte vemendje,por thelle ne shpirt,keto zenka e trishtonin shume.Andrea ishte nje djale trembedhjete vjecar,i dobet dhe i holle,me floke te zinj e me sy te erret,qe gjithnje i merrnin nje pamje te trishtuar.Ishte i heshtur,megjithate kur dikush e ngacmonte,ai e dinte vete se si t’ia kthente.Me ate fizik qe kishte,dukej me i vogel se trembedhjete vjec.Kishte dy motra ,Martinen,motra e vogel,dhe Sonjen,motra e madhe,qe e donte ne nje menyre te paimagjinueshme.Sipas tij,ato te dyja ishin personat e vetem qe Andrea donte.Sonjen e adhuronte ne vecanti dhe e kishte pike te dobet.E donte me gjithe zemer,dhe per te bente cdo gje,madje edhe te kthehej ne shtepi,per te kaluar naten.
Andrea pa qiellin,që tashmë kishte marrë një ngjyrë të kalter.Re nuk kishte,dhe si ne te shumten e rasteve,do të ishte një ditë e nxehtë.Mënyra se si djaloshi shihte lart qiellin,nuk ishte e zakonshme.Sytëe tij te trishtuar shihnin atë hapësire të pafund,dhe dukeshin sikur ne nje farë mënyre çliroheshin nga ajo plogështia e zakonshme. ‘Shpresoj që gjyshi të jetë mirë atje lart.’-mendonte Andrea.Dhe ne te vërtetë,thellë në zemër e ndjente se atje lart ishte më mirë se aty poshtë.Pa dyshim që atje lart s’kishte vuajtje ,as dëshpërim.Atje lart gjenin paqe njerëzit e mirë,që ndoshta s’kishin mundur ta gjenin gjate jetës së tyre mbi dhe.Andrea e dinte se gjyshi i tij prehej ne paqe atje lart,dhe kjo gjë e qetësonte.Gjyshi ishte pika e tij e referimit për çdo gjë.Atij dhe Sonjës,asnjëhere s’ua prishte qejfin.Por një sëmundje e tmerrshme e mori atë,duke e lënë Andrean nën kujdesin e Sonjës.Gjyshin ekishte dashur shumë.Cdo pasdite shkonin të dy të luanin futboll pranë detit,pastaj shkonin dhe blinin akullore.Fundjavave shihnin ndeshjet e ekipit te Sao Paulos.Më shumë se çdo gjë tjetër,Andreas i pëlqente kur gjyshi e pyeste se si ndihej dhe ai mund të shprehte të gjitha ato që mendonte dhe i mbante të ndrydhura brenda në shpirt.Me të dhe me Sonjën hapej fare lehtë.Por tani,edhe pse nuk ishte më,Andrea ndihej i kënaqur që gjyshi ishte në parajsën e Zotit,në një vend ku sipas tij,meritonte të ishte plotësisht.
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
