Te gabosh dhe te falesh, dy gjera qe jane kaq prane njera- tjetres, por dhe kaq larg. Pse te gabojme eshte njerezore? Pse te falim eshte hyjnore? Cfare ka falja qe e barazon me dicka kaq te larte sa hyjnorja? Falja ekziston sepse ekziston gabimi. Ne nje fare menyre gabimi mund te quhet i drejte duke qene se rezultati i ketij gabimi esht dicka hyjnore si falja, apo jo? Epo…..jo.
Njerezit jane krijesa qe, sic na e tregon dhe historia me kalimin e kohes jane zhvilluar nga krijesa primitive ne krijesa “inteligjente”. Nje informacion qe e kami marre te gjithe eshte qe njeriu perdor vetem 10% te trurit. Pra, ne punojme cdo dite per te njohur veten dhe mjedisin qe na rrethon, duke u perpjekur te rrisim kapacitetin tone. Gjate kesaj rruge te gjithe bejme gabime. “Nga gabimet mesojme”, eshte nje shprehje qe e degjojme ose ja kujtojme vetes gjithmone, here per te ngushelluar veten, dhe here te tjera per tu mbrojtur. Atehere njeriu ka rreth 90% mungese informacioni, ka 90% ?(pikepyetje). Kete 90% ‘boshllek’ a mund ta mbushim pa gabuar, a mund ta mbushim pa sakrifikuar?
Gabimet vijne nga ato me te thjeshtat dhe me deme disi te padukshme, deri ne ato me pasoja fatale per veten dhe shoqerine. Here te vetedijshme, here te pavetedijshme, here te miremenduara, dhe here te tjera pa dashur. Gabimet e vogla dhe pa deme jane te lehta per tu falur dhe te japin nje mesim modest. Po ato fatalet? Ato qe mund te te shkatrrojne te ardhmen, ato qe mund te marrin nje jete, ato qe shkaterrojne dicka te vyer? Ato a mund t’i falim?
Dikush te ben nje padrejtesi, qofte i penduar, qofte jo te kerkon falje. Por sa here shikon kete person shikon demet. Sa here shikon kete person te hapet nje plage ne zemer. A mundesh vertet ta falesh kete person, a mundesh vertet ta shikosh cdo dite dhe te besh sikur s’ka ndodhur gje, a mundesh? Une personalisht nuk mundem. Dhe nese i them ketij personi qe e kam falur, dhe sikur te perpiqem ta bind veten qe e kam falur, thelle-thelle kam nje kujtim te erret qe ma ben te padurueshme ndaj ketij njeriu. Eshte nje ndjenje negative qe te ha perbrenda.
Dhe per kete arsye te falesh eshte hyjnore. Sepse falja eshte dicka qe shume pak njerez arrijne ta japin me te vertete, eshte nje paqe “shpirterore” qe shume pak e arrijne. Nje stad akoma me hyjnor i faljes, eshte falja ndaj vetes. Nese ne bejme nje gabim me deme te medha sado qe te tjeret na falin ne nuk mund ta falim veten. Dhe nese nuk arrijme ta falim veten, nuk mund te ecim perpara. Do mbetemi ne nje pike, ne ate gabim dhe do e lendojme veten cdo dite, pak nga pak deri sa te mos mbetet me gje.
Si perfundim dua te them qe ne momentin qe falim veten apo dike tjeter ne ndihemi ne paqe, dhe paqja eshte dicka hyjnore, dicka e paster. Mesuesja ime e gjuhes thote gjithmone “Shko falu ne xhami/kishe”. Pra gabimin mund ta bejme te gjithe, por dicka kaq e paster dhe “e embel” sa falja eshte dicka pertej natyres se eger njerezore. Mund te zgjatem vertet shume me kete teme por dicka qe dua qe te gjithe ta mendojne ne fund te kesaj eseje eshte:
A mundesh ti ta arrish kete stad ‘hyjnor’ sic eshte falja? PO MUND TA ARRISH. Por nuk eshte e thjeshte, duhet te mesosh te harrosh, te mirekuptosh dhe te pranosh. Nuk eshte e thjeshte dhe nese ne fund nuk arrin te falesh, mos u merzit je njeri dhe jo cdo gje mund ta pranojme dhe ta falim, por mos e ushqe veten me ndjenja te erreta.
FALEMINDERIT PER VEMENDJEN!
Ndalohet rreptesisht ri-botimi i paautorizuar i veprave te postuara ne kete
website neper website te tjera!
Perjashtim ben rasti kur shkruani emrin e vertete te autorit te vepres se
bashku me linkun zyrtar te vepres!
